ตามหัวข้อเลย แม่ชอบบลูลี่เรา ชอบบอกว่าสิวเยอะจัง ทำไมผมมันจัง ทำไมบลาๆ ตอนแรกเราก็เข้าใจนะว่าเตือน ว่าเรามีปัญหาเกี่ยวกับตัวเราอย่างนู้นอย่างนี้แต่มันเริ่มเยอะขึ้นทุกวัน วันที่เริ่มดูแลตัวเองจริงจัง แม่ก็ชอบมาพูดให้เสียความมั้นใจตลอด สิวขึ้นเยอะจังหน้าเป็นด่างๆไปหมด แต่พอเรามาส่องกระจกเรารู้สึกว่าหน้าตัวเองดีขึ้นเยอะเลย แต่พอแม่มาพูดแบบนี้ทำให้เราเสียความรู้สึกมัน แบบรู้สึกว่าตัวเองต่อให้ดูแลตัวเองก็ไม่น่าจะดีขึ้นสักอย่างเลยปล่อยตัวไปเกือบ2สัปดาห์แต่มารู้สึกว่าตัวเองโทรมไม่ไหวต้องกลับมาดูแลตัวเองสักที แต่พอกลับมาดูแลตัวเองสักพักใหญ่แม่ก็มาพูดอีกแล้ว เราเลยทะเลาะกับแม่หนักมากเราพูดว่า "แล้วมายุ่งอะไรด้วยมันเป็นฮอโมนสิวมันก็ขึ้นเป็นปกติไหม อายุ13มันก็ต้องเป็นอยู่แล้วอากาศก็ร้อน" แม่ก็บอกว่าก็กูหวังดี
เราก็เลยบอกว่า"รู้ว่าหวังดีแต่ อย่าพูดเยอะได้ไหมไม่ชอบ"แม่รู้ว่าเราไม่ชอบก็ยังจะพูดต่อไปเรื่อยๆทักหน้าเราไม่หยุด แล้วตอนเราพูดกับแม่อยู่ดีๆแม่ก็ชอบจ้องหน้าเราไม่ฟังสิ่งที่เราพูด เราเลยรู้ได้ทันทีว่าต้องมาทักเรื่องสิวแน่ๆ แต่เราก็ไม่ชอบอยู่ดี เพราะมันหลายรอบเกินจนเราไม่อยากฟังเราเป็นคนที่ฟังอะไรลบๆแล้วจะหมดกำลังใจทันที เราก็กลายเป็นคนที่หาครีมหลายๆตัวมาใช้ทำยังไงก็ได้ให้สิวหายจนหน้าเกือบพังแต่พยายตั้งสติแล้วหันมาใช้อะไรอ่อนๆที่เด็กใช้จนหน้าดีขึ้นแต่สิวก็ยังอยู่บ้างแต่แม่ก็ทักเหมือนเดิมแต่ไม่บ่อยเหมือนแต่ก่อน แล้วชอบมายุ่งเกี่ยวกับหุ่นหน้าตาทรงผมเรา  เราเบื่อมาก เราอยากรู้ว่าแม่หวังดีกับเราจริงๆใช่ไหม.