พ่อดูแลเรากับแม่แค่เรา 7 ขวบ หลังจากนั้นพ่อก็หายไปจากชีวิตเรากับแม่เหมือนถอดปลั๊ก ไม่ติดต่อ ไม่มาหา ไม่มีแม้แต่จดหมายสักฉบับ(เมื่อก่อนที่บ้านไม่มีโทรศัพท์) เรากับแม่อยู่บ้านหลังเดิม ในทุกช่วงเวลาที่โตขึ้นก็แอบคิดถึงพ่อ ว่าที่พ่อหายไปพ่อจะปลอดภัยมั้ย หรือพ่อเลือกจะหายไปเอง แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นตามหา เห็นคนอื่นเค้ามีพ่อก็นึกน้อยใจตัวเอง ตลอดเวลาที่โตขึ้นแม่ทำงานส่งเรากับพี่เรียนด้วยความลำบาก เราต้องอยู่กับยาย แม่ก็ต้องทำงานหนักเพื่อส่งเสียเรา เราเคยเสริจหาพ่อทางเฟส ก็หาไม่เจอ จนเมื่อต้นปีมีอินบ็อคทักมา เราจำหน้าพ่อไม่ได้แล้ว แต่พี่เราจำได้ พ่อแก่มากแล้ว ตอนแรกๆเราก็ดีใจมากที่ได้คุยกะพ่อ เพราะพ่อแก่มากแล้ว พ่อมีลูกใหม่ 1 คน แต่พ่อคุยไปสักพัก พ่อก็เล่าเรื่องตัวเองกับลูกใหม่ ว่าต้องจัดวันเกิดกันทุกปี เป็นห่วงว่าจะเรียนยากมั้ย เป็นห่วงว่าจะใช้ชีวิตยังไง เราฟังแรกๆก็เฉยๆนะ แต่พอฟังบ่อยขึ้นเราเริ่มรู้สึกน้อยใจ ว่าพ่อกำลังเล่าในสิ่งที่เราไม่เคยได้รับ หลังๆเราเลยไม่อยากคุยกับพ่ออีก อยากถามทุกคนว่าเราผิดมั้ยที่คิดแบบนี้ หรือเราควรปลงแล้วลืมเรื่องที่ผ่านมา
*ที่พ่อทิ้งไปพ่อบอกพ่อทิ้งไปหางานใหม่ทำ แล้วไม่กล้ากลับมา 
*ตอนนี้ชีวิตเรากับแม่สุขสบายดี และที่พ่อทักมาเค้าไม่เคยมาขอความช่วยเหลืออะไรเราค่ะ