เราเป็นคนอ่อนไหวง่ายกับคำพูดมากๆค่ะ พอจบประถมมา ย้ายรร.ใหม่ ตอนนั้นเรารู้สึกดี ตื่นเต้น สดใส ที่จะได้เจอกับสังคมใหม่ แต่สังคมมัธยมต้นมันไม่ได้ดีเลย มีปัญหากับเพื่อน โดนบูลลี่ โดนห้ามเพื่อนทั้งห้องไม่ให้คุยด้วย โดนด่าอีเหยิน อีเบ้าหน้าเหมือนม้า อีเบ้าหน้า
โดนแซะตลอดเวลาเรียน เราเครียด เราอยากตาย เราปรึกษาพ่อแม่ เขาก็ได้แค่พูดว่าโอ๋ๆนะลูก เมื่อเราจบม.ต้นมาได้ เราคิดว่าเราจะหลุดพ้นแล้วค่ะ กลับมาเจอพวกเพื่อนๆที่ชอบบูลลี่อีก พวกเขาวนมาอยู่ห้องเดียวกับเราค่ะ เราเครียดไปหมดเลย เราไม่รู้เราทำอะไรผิด แค่เราไม่สวย มันผิดมากเลยหรอ? แล้วก็น้องเราจะเข้ามาเป็นเด็กใหม่เด็กม.1รร.นี้เหมือนกันค่ะ ซึ่งเคยมีอยู่ช่วงนึง ที่พวกกลุ่มบูลลี่เคยพูดว่า "หน้าน้องมันจะ
เหมือนมันไหม" เรากลัวค่ะ กลัวน้องเราจะโดนทำร้ายจิตใจ เราโทษตัวเองอยู่ตลอดเลยค่ะ ถ้าไม่เกิดมาหน้าตาแบบนี้ คงจะดีกว่านี้ (ไม่ใช่น้องแท้ๆ ลูกพี่ลูกน้อง) อีกไม่กี่วันรร.จะเปิดแล้ว เรากลัวมากเลยค่ะ กลัวไปหมด เราพยายามจะไม่คิดมาก พยายามสดใส แต่ก็ทำไม่ได้เลยค่ะ เราเคยทักไปเคลียร์ ทักไปขอโทษนะคะ ว่าขอโทษนะที่เราไม่สวย ปิดเทอมนี้เราพยายามจะเปลี่ยนตัวเองนะคะ ทาครีมทุกวัน แต่มันก็เหมือนเดิมค่ะ เบ้าหน้าเรามันมาอย่างนี้ เราเคยคุยกับตัวเองช่วงปิดเทอมแรกๆว่าจะต้องตายก่อนเปิดเทอมให้ได้ค่ะ แต่พอจะทำใจมันก็กลัวค่ะ กลัวคนที่รักเราจะเสียใจ....
อยากตายหนีปัญหา