สวัสดีครับ ก่อนอื่นขอเล่าเกี่ยวกับชีวิตของผม ตอนนี้ผมทำงานเป็นพนักงานบริษัทและก็ใช้ชีวิตทั่วไปเหมือนกับทุกๆคน ผมอายุ 30 ทำงานมาแล้ว 8 ปีกว่า มีภาระ รถยนต์(กำลังจะปิด) แล้วที่กำลังจะเพิ่มมาคือบ้านที่พึ่งซื้อ และกำลังเรียนต่อ ป.ตรี โดยผมต้องชำระค่าใช้จ่ายรายเดือนไม่ตำกว่า 30K และผมอาศัยอยู่กับแฟน ถ้าใช้ชีวิตปกติผมไม่มีปัญหาครับ แต่ปัญหาผมมาในรูปแบบบุญคุณ เช่นทางบ้านอะไรอย่างเนี่ย ผมต้องค่อยช่วยเหลือค่าหอน้อง บางทีเงินน้องน้องไม่มีก็แบ่งให้ใช้บ้าง มีแบ่งให้ที่บ้านด้วย ปัญหาแรกผมเลย ผมต้องค่อยส่งเงินให้ที่บ้านด้วย (ผมมีครอบครัวแล้ว) เรื่องที่สองผมต้องดูแลค่าหอพักน้องด้วย ปัญหาที่สองไม่นับครับผมกับแฟนจัดการเงินกันได้ดีพอสมควร แต่หลักๆมาจากทางบ้าน เขาไปกู้หนี้โดยการเอาที่ดินที่บ้านที่ต่างจังหวัดไปเข้า เพื่อมาใช้จ่าย เขาเคยบอกผมนะแต่ผมก็บอกเขากลับเหมือนกันคือเอามาเองจ่ายเองนะ (แม่ผมติดหวย พ่อไม่เถียงแม่) เอาจริงผมเริ่มรู้สึกน้อยใจที่บ้านตั้งแต่ตอนที่เรียนเมื่อ10ปีก่อนแล้ว เขาไม่เคยจะสนับสนุนผมในเรื่องการเรียนเลย ผมจึงได้แค่ปวส. แต่เขาให้ผมช่วยน้องที่กำลังเรียน ป.ตรี  แต่ผมจ่ายค่าหอน้องไม่มีปัญหาอะไรมาก แต่ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันน่าจะไม่ไหว น้องก็กู้ กยศ แต่คงไม่พอ ผมบอกหลายครั้งแล้วให้ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย มีบอกให้ผมซื้อไอแพดให้ด้วย ทั้งๆที่ผมซื้อโน๊ตบุ๊คให้แล้ว ส่วนที่บ้านก็เจ้ากรรมผมเหมือนกัน บางทีต้องใช้หนี้ช่วย ผมหนักใจ ตัวดีอีกคนคือน้า คนนี้เจ้าปัญหาเลย ยืมเงินแม่โดยให้แม่เอารถไปเข้าไฟแนนซ์แล้วเอาเงินไปใช้ ไม่จ่ายเงินแม่สักงวด และทีนี้ก็บ่นเรื่องน้าไม่คืนเงินให้ผมฟัง ผมต้องรู้สึกยังไง เขาช่วยน้าได้นะ แต่ลูกเขาแท้ๆไม่เคยช่วยเลยสักครั้ง เคยมีครั้ง 1 เขามาขอเงินเราทั้งที่เราไม่มีเงินใช้เลย ผมต้องเอาจากบัตรกดเงินสดให้ เพื่อที่จะต้องเอาเงินไปปิดรถที่เอาไปเข้าไฟแนนซ์ ไอ้น้าตัวดีก็เอาของผมไปอีกสองบัตร ผมพึ่งปิดไปบัตรหนึ่ง หัวจะปวด ผมรู้สึกเหมือนทุกคนมองผมเป็นตู้ ATM 
ผมอยากจะออกจากจุดนั้นมากเลยครับ
ปล.ผมเป็นลูกคนกลาง (ที่ที่บ้านไม่เคยให้ความสนับสนุนใดๆเลยทั้งสิ้น มีแต่จะเอาจากผมอย่างเดียว) 🥹🥹 คนแรกติดยา คนเล็กเรียน(ขี้เกียจทำงาน)
ขอบคุณที่อ่านจบนะครับ และก็ขอโทษที่อาจพิมพ์ไม่รู้เรื่องนะครับ 
หากมีอะไรแนะนำรบกวนด้วยครับผม