สวัสดีครับ ตอนนี้ผมมีปัญหากับการหางานตรงสายกับที่ตัวเองจบมา
ตัวผมเองจบวิศวกรโยธามาครับ มีใบประกอบวิชาชีพเรียบร้อย ตั้งแต่ตอนเรียนตัวผมเองก็ไม่ได้เก่งอะไร ตอนจะจบม.ปลายผมยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าอยากจะเป็นอะไรตัวผมเองไม่ได้เก่งอะไรเลยแม้จะพยายามแล้ว มีความสนใจบางอย่างแต่พอพยายามแล้วก็ไม่ได้เก่งขึ้นเลยยกตัวอย่างเช่นผมชอบวาดรูป ผมก็พยายามถึงขั้นลงคอร์สเรียนก็ยังไม่ได้ทำให้ฝีมือวาดรูปของผมดีขึ้นมาได้ ผมพยายามค้นหาตัวเองแต่สุดท้ายความชอบกับความสามารถมันก็ไม่ได้ไปทางเดียวกัน จะมีเก่งๆหน่อยก็คงเรื่องเล่นเกมส์มั้งครับ5555 ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอยากจะเอาตรงนี้มาทำเป็นอาชีพหรืออะไรอยู่แล้วก็แค่งานอดิเรก + ที่บ้านเวลาเห็นเราเล่นเกมเขาไม่ได้รู้สึกสบายใจอยู่แล้วและก็ไม่ได้สนับสนุนในทางนี้แน่ๆ และตัวผมก็คงไม่ได้เก่งพอที่จะสู้ชีวิตด้วยตัวเองในตอนนั้น สุดท้ายผมก็เลือกเรียนวิศวโยธาเพราะว่าที่บ้านทำงานเกี่ยวกับงานก่อสร้างมาตั้งแต่รุ่นปู่ รุ่นตา แต่ว่ามันก็ติดตรงที่ว่าที่ย้านไม่ได้เปิดบริษัทเป็นแค่ผู้รับเหมาทั่วไป ที่บ้านเองก็อยากให้ผมหางานทำซึ่งผมก็พยายามหา จนสุดท้ายได้ทำงานที่ไม่ตรงสายอยู่สักช่วงเวลาหนึ่งที่ย้านก็บอกให้ลาออกมาข่วยงานที่บ้านดีกว่าเนื่องจากเงินเดือนตอนนั้นไม่ได้มากมายและก็ไม่ได้มีสวัสดิการอะไรให้เลย สุดท้ายออกมาทำงานกับที่บ้าน ก็ทะเลาะกับพ่อบ่อยๆ เหมือนพ่อลูกงานร่วมกันแล้วก็ทะเลาะกันไปสุดท้ายผมรู้สึกไม่ไหว ไม่ไหวในที่นี้ไม่เกี่ยวกับงานนะครับงานหยักแค่ไหนก็ทำได้หรือการโดนกดดันอะไรพวกนี้มันก็ยังพอทนได้ แต่ด้วยความที่เป็นพ่อลูกกันพอทะเลาะกันเรื่องงานบ่อยๆมันทำให้ผมสะสมความเครียดเรื่อยๆไหนจะเวลาที่ทะเลาะกันพ่อจะมีคำพูดประมาณว่า ถ้าไม่มีเขาผมก็ทำอะไรไม่ได้ หรือ ส่งไปเรียนเสียเงินไม่รู้กี่บาทจบมาเหมือนได้ควายมาเลี้ยง โอเคถ้าคำพูดนี้มันออกจากปากคนอื่นมัสอาจจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาได้ แต่พอมันมาจากปากคนในครอบครัวนานๆวันเข้ามันทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่มีอะไรเลยจริงๆ สุดท้ายผมทะเลาะกับพ่ออีกรอบนึงผมได้ตัดสินใจพูดไปว่างานที่บ้านผมจะไม่ยุ่งแล้ว ในเมื่อผมตัดสินใจอะไรไม่ได้ผมจะหางานทำ ผมก็ได้พยายามหางานทำทุกวันบางที่ผมก็ไม่กล้ายื่นสมัครเนื่องจากรู้สึกความสามารถตัวเองไม่พอ ยกตัวอย่างเช่น ต้องการคนที่ถอด BOQ ได้ หรือ ใช้ Auto cad ,sketch up ได้ดี พูดตามตรงเลยว่าเรื่องพวกนี้แทบไม่มีในหัวผมแล้ว ผมค่อนข้างจำอะไรได้ดีแต่มันก็แค่ระยะสั้นๆเช่นวันนี้ผมจะสอบผมก็อ่านหนังสือ จำแพทเทินข้อสอบเข้าสอบพอออกจากห้องสอบผมก็ลืมหมดมันก็คืออาจจะไม่ได้เข้าใจแต่แค่จำได้ มันทำให้ความมั่นใจของผมดรอปลงไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ผมรู้สึกไม่มีอะไรแล้วจริงๆนอกจากวุฒิการศึกษาที่จบมา ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมสามารถทำอะไรได้บ้าง แต่ผมก็เชื่ออย่างนึงว่าทุกคนสามารถเรียนรู้ได้ขึ้นอยู่กับว่าจะมีโอกาสได้เรียนรู้รึเปล่าเพราะตอนนี้ผมสมัครงานไปหลายที่แล้วก็ยังไม่ทีที่ไหนติดต่อมาเลย สุดท้ายแล้วถ้าเพื่อนๆมีคำแนะนำอะไรก็แนะนำได้เลยนะครับ ถ้าเป็นคำแนะนำที่ช่วยให้พลังบวกจะขอบคุณมากๆเลยครับ
ความเครียดกับการหางานตรงสายกับที่จบมา
ตัวผมเองจบวิศวกรโยธามาครับ มีใบประกอบวิชาชีพเรียบร้อย ตั้งแต่ตอนเรียนตัวผมเองก็ไม่ได้เก่งอะไร ตอนจะจบม.ปลายผมยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าอยากจะเป็นอะไรตัวผมเองไม่ได้เก่งอะไรเลยแม้จะพยายามแล้ว มีความสนใจบางอย่างแต่พอพยายามแล้วก็ไม่ได้เก่งขึ้นเลยยกตัวอย่างเช่นผมชอบวาดรูป ผมก็พยายามถึงขั้นลงคอร์สเรียนก็ยังไม่ได้ทำให้ฝีมือวาดรูปของผมดีขึ้นมาได้ ผมพยายามค้นหาตัวเองแต่สุดท้ายความชอบกับความสามารถมันก็ไม่ได้ไปทางเดียวกัน จะมีเก่งๆหน่อยก็คงเรื่องเล่นเกมส์มั้งครับ5555 ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอยากจะเอาตรงนี้มาทำเป็นอาชีพหรืออะไรอยู่แล้วก็แค่งานอดิเรก + ที่บ้านเวลาเห็นเราเล่นเกมเขาไม่ได้รู้สึกสบายใจอยู่แล้วและก็ไม่ได้สนับสนุนในทางนี้แน่ๆ และตัวผมก็คงไม่ได้เก่งพอที่จะสู้ชีวิตด้วยตัวเองในตอนนั้น สุดท้ายผมก็เลือกเรียนวิศวโยธาเพราะว่าที่บ้านทำงานเกี่ยวกับงานก่อสร้างมาตั้งแต่รุ่นปู่ รุ่นตา แต่ว่ามันก็ติดตรงที่ว่าที่ย้านไม่ได้เปิดบริษัทเป็นแค่ผู้รับเหมาทั่วไป ที่บ้านเองก็อยากให้ผมหางานทำซึ่งผมก็พยายามหา จนสุดท้ายได้ทำงานที่ไม่ตรงสายอยู่สักช่วงเวลาหนึ่งที่ย้านก็บอกให้ลาออกมาข่วยงานที่บ้านดีกว่าเนื่องจากเงินเดือนตอนนั้นไม่ได้มากมายและก็ไม่ได้มีสวัสดิการอะไรให้เลย สุดท้ายออกมาทำงานกับที่บ้าน ก็ทะเลาะกับพ่อบ่อยๆ เหมือนพ่อลูกงานร่วมกันแล้วก็ทะเลาะกันไปสุดท้ายผมรู้สึกไม่ไหว ไม่ไหวในที่นี้ไม่เกี่ยวกับงานนะครับงานหยักแค่ไหนก็ทำได้หรือการโดนกดดันอะไรพวกนี้มันก็ยังพอทนได้ แต่ด้วยความที่เป็นพ่อลูกกันพอทะเลาะกันเรื่องงานบ่อยๆมันทำให้ผมสะสมความเครียดเรื่อยๆไหนจะเวลาที่ทะเลาะกันพ่อจะมีคำพูดประมาณว่า ถ้าไม่มีเขาผมก็ทำอะไรไม่ได้ หรือ ส่งไปเรียนเสียเงินไม่รู้กี่บาทจบมาเหมือนได้ควายมาเลี้ยง โอเคถ้าคำพูดนี้มันออกจากปากคนอื่นมัสอาจจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาได้ แต่พอมันมาจากปากคนในครอบครัวนานๆวันเข้ามันทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่มีอะไรเลยจริงๆ สุดท้ายผมทะเลาะกับพ่ออีกรอบนึงผมได้ตัดสินใจพูดไปว่างานที่บ้านผมจะไม่ยุ่งแล้ว ในเมื่อผมตัดสินใจอะไรไม่ได้ผมจะหางานทำ ผมก็ได้พยายามหางานทำทุกวันบางที่ผมก็ไม่กล้ายื่นสมัครเนื่องจากรู้สึกความสามารถตัวเองไม่พอ ยกตัวอย่างเช่น ต้องการคนที่ถอด BOQ ได้ หรือ ใช้ Auto cad ,sketch up ได้ดี พูดตามตรงเลยว่าเรื่องพวกนี้แทบไม่มีในหัวผมแล้ว ผมค่อนข้างจำอะไรได้ดีแต่มันก็แค่ระยะสั้นๆเช่นวันนี้ผมจะสอบผมก็อ่านหนังสือ จำแพทเทินข้อสอบเข้าสอบพอออกจากห้องสอบผมก็ลืมหมดมันก็คืออาจจะไม่ได้เข้าใจแต่แค่จำได้ มันทำให้ความมั่นใจของผมดรอปลงไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ผมรู้สึกไม่มีอะไรแล้วจริงๆนอกจากวุฒิการศึกษาที่จบมา ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมสามารถทำอะไรได้บ้าง แต่ผมก็เชื่ออย่างนึงว่าทุกคนสามารถเรียนรู้ได้ขึ้นอยู่กับว่าจะมีโอกาสได้เรียนรู้รึเปล่าเพราะตอนนี้ผมสมัครงานไปหลายที่แล้วก็ยังไม่ทีที่ไหนติดต่อมาเลย สุดท้ายแล้วถ้าเพื่อนๆมีคำแนะนำอะไรก็แนะนำได้เลยนะครับ ถ้าเป็นคำแนะนำที่ช่วยให้พลังบวกจะขอบคุณมากๆเลยครับ