แปลกมั้ยครับที่มองชีวิตเป็นเกม
ขอเกริ่นว่า ผมไม่ใช่เด็กติดเกมแต่เคยติดเกมตั้งแต่2ขวบตอนที่เล่นโน้ตบุ้คเป็น
พอเริ่มโตเรื่อยๆก็ไม่ได้สนใจเกมแล้ว แต่หันมาสนใจเปรียบชีวิตตัวเองเป็นเกมแทน
มา5ปี
ในชีวิตประจำวันของผมจะมีโปรแกรมที่ผมเขียนขึ้นมาเองสำหรับป้อนค่าstatsที่กระทำในแต่ละวัน
เช่น ค่าความฉลาด charisma บลาๆ
แถมยังมีสเตตัสความสัมพันธ์ของคนที่รู้จักแต่ละคน well-known Friend CloseFriend GirlFirend
.
วันๆนึง ผมจะกำหนดTask ของผมในโน้ตและกำหนดว่าผมต้องทำอะไรบ้าง เช่น เรียน อ่านหนังสือ เล่น คุย พัก
.
.
ชีวิตจริงของผมไม่ได้แปลกแยกแต่อย่างใด และไม่ได้ถูกมองว่าเนิร์ด หรือ เอ๋อ
ผมสามารถปรับพฤติกรรมเข้ากับสังคมโดยรอบได้อย่างปกติ โดยจะเจาะจงเฉพาะกลุ่มที่มีโอกาสมีอำนาจเยอะที่สุด
.
.
มุมมองชีวิตและประสบการณ์หรือเรื่องส่วนตัวของผม ไม่เคยพูดให้ใครฟังซักคน แต่ในสถานะคนแปลกหน้า ผมจึงสอบถามความคิดเห็นของผู้อ่านได้ (เอาง่ายๆแค่อยากรู้หน่ะและในกระทู้พันทิป อาจจะมีคนแก่หัวอ่อนที่ไม่เข้าใจ ผมก็อาจจะเมินความคิดเห็นนั้นไป คนพวกนี้ผมเห็นมาจนชินในที่ทำงาน)