อยากระบายค่ะ ใครไม่อยากอ่านก็ไม่เป็นไรค่ะ แค่อยากระบาย คือตัวเรามีอาการกลัวผู้คน ไม่มีเพื่อนในมหาวิทยาลัยสักคน คุยกับคนแบบเป็นกลุ่มไม่เป็น
ที่แปลกที่สุดคือกลัวคณะตัวเอง กลัวเวลาเดินผ่านหรือเข้าไปที่นั่นคนเดียว กลัวผู้ชายยังกะหนูกลัวแมว หนูทรมานจังเลยค่ะ หนูว่าตัวเองแปลกมากๆ เส้นทางชีวิตก็ไม่เหมือนใคร อีกไม่กี่วันก็จะเปิดเทอมแล้ว เตรียมตัวทรมานค่ะ ตัดสินใจจะออกก็ทำไม่ลง เวลาเรียนเสร็จแค่ร้านข้าวยังไม่กล้าไปนั่งกินเลยค่ะต้องซื้อกลับมากินที่หอ ไปไหนมาไหนคนเดียวแบบเหงา ร้องไห้ ตลอด หนูว่าหนูเป็นหนักนะ แต่หนูก็ยังทู่ซี้ หนูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แล้วตอนเด็กๆเวลาจะทำอะไรในห้องเรียนต้องมีคนมอง หัวเราะใส่ เรียกeเอ๋อ eเฉิ่ม ทำให้ตอนนี้จะทำอะไรก็กลัวผิดไปหมด คิดๆไปว่า จะทำอย่างนี้ดีไหม ถูกไหม นรกกินมาจน21ปีแล้วค่ะ แต่ตอนเด็กๆก็ไม่เป็นอย่างนี้นะ ร่าเริง มีเพื่อน จนย้ายบ้านกับตอนก่อนย้ายบ้านที่อายุ10ขวบ ที่มาระบายเนี่ยแค่มันอัดอั้นค่ะ และก็อยากรู้ความคิดเห็นของคนที่มาอ่านด้วย ว่าถ้าคุณเปนอย่างเราคุณจะหาทางออกให้ตัวเองยังไง

แล้วคือเราเรียนเกี่ยวกับวาดภาพ ทำให้ตอนวาดระบายเสร็จได้cทุกที ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ถ้ารู้อย่างนี้คงไม่มาเรียนต่างจังหวัด คงไม่สอบเข้า คงไม่เลือกคณะนี้ที่ต้องเรียนนานขนาดนี้