ส่วนตัวทางบ้านพ่อกับแม่เลิกกัน อยู่แม่ตาและยายค่ะ เมื่อสองปีสามปีก่อน แม่เราไปทำงานต่างประเทศค่ะ นานๆติดต่อครั้ง ไม่สี่ห้าเดือนที่ผ่านมา คุณตาเราก็เสรยชีวิตค่ะ แล้วประมาณกุมภาน้าเราก็ออกคุกมาค่ะ
  ทางเราเป็นคนร่าเริงค่ะ ยิ้มง่ายหัวเราะง่าย ไม่ค่อยเก็บอะไรมาคิดค่ะ มีความสุขสุดๆ แต่พอแม่เราไปต่างประเทศเราก็เหงาๆนิดหน่อยส่วนตัวสนิทกับแม่ค่ะ แต่สบายดีค่ะ เพราะทางนี้ก็มีเพื่อน
  ทางบ้านเราตอนนี้ค่อนข้างแย่เลยค่ะ ยายเป็นเฮดหลักของบ้าน จ่ายค่าน้ำ/ไฟคนเดียวค่ะ ส่วนน้าเราก็ทำงานนะคะ แต่ไม่มีเงินเก็บค่ะ เพราะเอาไปซื้อแต่เสื้อผ้า ของแพงๆ นาฬิกาเรือนละเจ็ดแปดพัน แถมยังซื้อแอร์มาเปิดทั้งวันเลยค่ะ ค่าใช้จ่ายทางบ้านเยอะขึ้น เราก็สงสารยายค่ะ คิดว่าถ้าสิบห้าเมื่อไหร่เราจะเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย จริงๆเราก็พอมีเงินนะคะส่วนใหญ่ได้มาจากการเล่นดนตรีเล็กๆน้อยๆได้จากทุนการศึกษาบ้าง ได้มาก็ให้ยายหมดค่ะ
  ไม่กี่อาทิตย์ก่อนก็รู้ว่าน้าเราติดสารเสพติดอีกแล้วค่ะ ทางแม่เราก็รู้แต่ทำได้แค่ต่อว่ากับคุณยายเราค่ะโดยการอัดคลิปเสียงส่งแต่น้าเรากลับบอกว่าจะไม่เปิดฟังเด็ดขาด พิมมาแค่ว่าขอโทษครับแม่(ยาย) ส่วนแม่เราถูกที่สุด เราค่อนข้างอารมณ์เสียค่ะตอนนั้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เลยได้แต่อยู่เงียบๆเพราะกลัวยายจะคิดมาก ไม่อยากให้ยายเครียดเลยพยายามจะช่วยยายค่ะ ยายเราทำค้าขายใช่มั้ยคะ เราก็จะช่วยบ้างบางครั้งแต่ยายไม่ค่อยอยากให้ช่วยเลยให้เราอยู่บ้านยายบอกยายทำไหว ทั้งๆที่ยายก็แก่ลงทุกวัน แต่เราก็ไปช่วยบ้างนิดหน่อยๆก็ทำค่ะ
  ตอนนี้เราอายุสิบสี่ปีเต็มค่ะ คิดว่าสิบห้าเราจะทไฃานไปด้วยเป็นรายได้เสริมค่ะ สมัยเด็กๆเราเป็นคนขี้โรคค่ะ แพ้นั่นแพ้นี่ตลอด แต่ไม่ได้เป็นอุปสรรค​กับเรามาก ใช้ชีวินได้สบายแฮปปี้ค่ะ และก็ตามที่บอกไปข้างต้นนะคะ เราเป็นคนร่าเริงค่ะ อยู่โรงเรียนเป็นปกติเลยค่ะเป็นนักเรียนทั่วไปเลยค่ะ คุณครูหลายๆคนก็ชื่นชมเราตลอด เราเป็นเด็กค่อนข้างหัวไวเลยค่ะทำอะไรได้เยอะเราได้ทุกวิชาเลยค่ะไปออกรายการแข่งทักษะเยอะแยะรางวัลเป็นโหล เพื่อนเราก็ดีกับเรามากๆ
  แต่หลังๆมานี้ค่อนข้างเครียดบ่อยค่ะ แถมไม่กล้าปรึกษาใครด้วยเลยเก็บไว้บางทีก็โพสต์ลงเอ็กซ์บ้างแต่ก็ลบไปหมดแล้ว แต่มีอยู่วันนึงทางโรงเรียนเราได้จัดโครงการเกี่ยวกับโรคซึมเศร้ามาค่ะและเราก็ได้เข้าร่วมเพราะคิดว่าอาจจะเป็นประโยชน์กับเราก็ได้ค่ะเลยลองไปดูเพราะคนรอบข้างเราเป็นเยอะมากๆ พอจบงานพี่ๆสตาฟก็บอกว่าสามารถแอดไลน์เพื่อสอบถามนู่นนี่นั่นได้ ว่างๆเราก็มาคิดกับตัวเองว่าเป็นตามที่บอกมั้ย เราก็คิดว่าไม่มีอะไรเลยเพราะในตอนนั้นที่เราจับใจความได้คือ โรคๆเนี่ยจะเกิดจากการกระตุ้นบางอย่างเช่นครอบครัว ความสัมพันธ์​ เหตุการณ์​ร้ายแรงต่างๆที่กระทบถึงจิตใจไม่สามารถรักษาวันสองวันหาย ส่วนตัวเราตอนนั้นก็ไม่ค่อยมีอะไรให้คิดค่ะ บางอย่างก็เล็กๆน้อยๆ ครอบครัวเราก็คิดว่าเรื่องเล็กๆเพราะคิดว่าครอบครัวอื่นๆก็เป็นกันทั้งนั้น เรื่องเรียนก็เครียดบ้างแต่ก็ไม่ได้อะไรกับมันมาก แต่พอเทอมที่แล้วเราเกรดตกจากแต่ก่อนมาก แบบแต่ก่อนเราสามจุดเก้าบวกๆๆแต่ตอนนี้เราได้สามจุดหก เรานอยมากเลยร้องไห้ ทั้งๆที่งานเราครบทุกงาน ทุกงานจริงๆ เราเลยนอยมากๆๆ แต่พอปรับความเข้าใจด้วยตัวเองได้ก็เลยปล่อยวางค่ะ แต่มันปล่อยไม่ได้จริงๆ แถมในตอนนี้ความคิดเรามันยังไงอ่ะ มันเริ่มมีแต่เรื่องเก่าๆเข้ามาค่ะอยู่ดีๆก็คิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง เช่นแบบ กลับไปคิดว่าที่เราเล่นดนตรีแข่งอีกวงไม่ชนะก็เพราะเราเพราะเรายังไม่เต็มที่พอ ทั้งๆที่คนอื่นพยายามมากๆแต่เพราะเราเลยไม่ชนะอีกทีม ที่เราชนะคนคนนั้นที่แข่งทักษะด้วยไม่ได้เพราะเรายังไม่เก่งพอต้องฝึกมากกว่านี้ ต้องอ่านหนังสือมากกว่านี้ ที่บ้านเรายายต้องเครียดก็เพราะเราเอาแต่ใจที่น้าเราเสพสารเสพติดก็เพราะเรา แล้วที่แม่เราไปต่างประเทศก็เพราะหนีเรา พ่อแม่เลิกกันก็เพราะมีเราแบบนี้อ่ะค่ะ อยากทราบว่าเราควรไปหาหมอมั้ยคะหรือมีอย่างอื่นมั้ยที่จะไม่ทำให้ตัวเองกดดันตัวเองมากเกินไปมั้ยคะ