สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกในวัย27ปีของเรา ถ้าผิดพลาดยังไงขออภัยไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ😊
ครอบครัวเรามี4คน พ่อ แม่ พี่สาว และเรา เป็นน้องสาวและลูกสุดท้อง ครอบครัวเราค่อนข้างยากจน แต่โดนเลี้ยงมาให้รักกันแบ่งปันและช่วยเหลือ
ท้าวความนานมากไปจะพลอยเบื่อ แต่หลายๆเหตุการณ์ในครอบครัวหล่อหลอมให้เราต้องเป็นคนเก่ง อดทัน ขยัน 
• เราทำงานหาเงินได้เองตั้งแต่13-14ปี พอช่วงมอปลาย.เราเริ่มไม่ขอเงินพ่อแม่ อยากมีอยากได้อะไรแบบคนอื่นเราก็จะหาเอง เราจัดฟันเอง เราออกมอไซต์เอง ตอนนั้นมอ4.มันคงเป็นความภูมิใจในช่วงวัยนั้น จนมหาลัยเราก็ส่งตัวเองเรียน ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ทุกงานที่เราทำเวลาค่าตอบแทนออก เราก็จะแบ่งให้ครอบครัวกับตัวเอง 50/50 ตลอด เรามีเงินก้อนจากการเก็บเงินก้อนแรกในชีวิต เราก็เลือกให้พ่อแม่ตัวเองก่อนอันดับแรกเลย // แต่พ่อแม่เราก็ดีมากๆ ถึงจะจนแต่เขาก็จะคอยให้ความรักอบอุ่น เหมือนเขาก็ทำเต็มที่ในแบบของเขา ซึ่งเรามองเห็นมาตลอด เลยไม่อยากทำให้ท่านผิดหวัง ไม่ว่ากับเรื่องอะไร เราพยายามจะเป็นคนดีคนเก่งตลอดเวลา เราเคยโดนบูลลี่ในโรงเรียน มีคนสร้างเพจด่าเรา ว่าแม่จนเป็นแม่ค้า เราไปขายของช่วยแม่ก็โดนแอบถ่ายแล้วมาเหยียด ก็อาจจะเป็นความคึกคะนองในวัยเด็ก แต่เราก็ไม่เล่าให้พ่อแม่ฟัง เราจัดการตัวเอง ผ่านมันมาได้ด้วยตัวเอง เพราะไม่อยากให้ท่านทุกข์ใจไปด้วย

• เราเข้าเรียนมหาลัย คณะท่องเที่ยวเพื่อสานฝันตัวเอง เพราะเราไม่เคยได้เที่ยวทะเล เที่ยวเขา หรือไปต่างจังหวัดกับเพื่อนๆเลย เราเรียนคณะนี้เรามีความสุขมากๆ เวลาได้ไปทริปทัวร์กับคณะ เราก็จะขยันหาเงินเพื่อให้ได้ไป หลังๆเราเริ่มหาเงินจากความสุขตัวเองได้ รีวิวที่พัก ที่กินที่เที่ยว จนปัจจุบันนั้นแหละค่ะ เราเป็นอินฟลู หรือ บล็อกเกอร์  ซึ่งมันเกินฝันเราไปมากๆๆ ปกติเราไม่ค่อยติดแบรนด์ ติดหรู  ถามว่าเรามีกำลังมั้ย เรามีเงินเก็บก็มากอยู่ค่ะ แต่นั้นไม่ใช่ความสุขเรา (เงินเก็บเราเก็บเพราะยามฉุกเฉิน เผื่อครอบครัวจำเป็น หรือคนรอบข้างเดือดร้อนค่ะ)  สิ่งเดียวที่เราเสียเงินไปกับมัน คือการ ท่องเที่ยวค่ะ"
การเที่ยว เป็นความสุขที่จริงใจจริงๆๆๆๆ
มีความสุขทุกครั้งที่จะได้ไปที่ใหม่ๆ สังคมใหม่ๆ ภาษาอาหารใหม่ๆ มันคือโลกกว้างที่ตอนเด็กฝันอยากไปเห็นเยอะๆๆๆๆ ความเหนื่อยความทุกข์ที่มีก็หายเป็นปลิดทิ้ง ทุกครั้งที่ได้ออกเดินทาง แต่ทุกครั้งที่เราจะไปเที่ยว เราต้องหาเงินเป็น2เท่า เพื่อเที่ยวและเพื่อโอนเงินกลับไปให้ที่บ้านค่ะ เพราะถ้าให้เขาจะไม่ค่อยมีปากมีเสียงเท่าไหร่ บวกกับเราไม่อยากรู้สึกผิดที่ไปมีความสุขแค่ตัวเองค่ะ

** ทุกครั้งที่เราเดินทาง แม้กระทั่งเราใช้ขีวิตมา เราไม่เคยยืมเงินใครไปมีความสุข ไม่เคยขอเงินใครไปสานฝันตัวเองนะคะ เราหาเงินเองทุกบาททุกสตางค์ ไม่เคยมีเรื่องเดือดร้อนอะไรให้ใคร เพราะเราชอบเก็บความทุกข์ปัญหาของตัวเอง ชอบผ่านไปด้วยตัวเอง ล่าสุดเราจะไปตปท.ค่ะ พ่อโทรมาต่อว่า เข้าขั้นโมโหที่เราจะไป (ท้าวความไปประเด็นพี่สาวของเรา พี่สาวเราอายุ30ย่าง31ค่ะ พึ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมา5ปี เพราะผช.บอกพี่สาวเราไม่พัฒนาตัวเอง พี่สาสเราติดคอนเทนต์ค่ะ คอนเทนต์โรงแรมคาเฟ่ อัพสตอรี่ใดๆ ตามประสาสังคมโซเชียล แต่ปัญหาอยู่ที่พี่สาวเป็นหนี้บัตรหลายใบ ซึ่งถ้าให้พูดตามตรงคือเป็นนางเป็นคนที่ไม่ได้ประสบความสำเร็จในหลักสูตรที่สังคมตั้งขึ้น แต่ประเด็นอยู่ตรงที่ เวลาเราจะได้ไปไหน ทำอะไร พี่สาวจะเหมือนสต็อคเกอร์ คอยดู คอยตาม แล้วเอาไปอัพเดตกับพ่อแม่ (บางทีเราไม่อยากบอกพ่อแม่ว่าเราจะไปไหน เพราะไม่อยากมีปากเสียงกัน) พี่สาวชอบทำตามเรา เราจะคอยแชร์ให้ฟังว่าอยากไปประเทศไหน มีความฝันอะไร อยากลองทำอะไร ตามประสาพี่น้อง // แต่พี่สาวจะชอบชิงไปทำสิ่งที่เราพูดก่อนค่ะ ใช่ค่ะ เหมือนเอาความฝันเราไปทำทั้งๆที่ผ่านมาตัวเองไม่ได้สนใจ แต่เรื่องนี้ถามตรงๆแล้ว นางก็บอกพอได้ฟังจากเราแล้วมันน่าสนใจดี เลยทำตาม ไรงี้

พี่สาวเราไปเที่ยวทุกเดือน เดือนละครั้งสองครั้ง โดยการรูดบัตรกดเงินสด แต่เราต้องทำงานเก็บเงิน3-4เดือน ไปที แต่พ่อแม่ชอบว่าเราเที่ยวบ่อย ไปบ่อย ทั้งๆที่นั่นคือความสุขเรา และที่ผ่านมาเราจุนเจือที่บ้านตลอด ให้เงิน ซื้อของ พ่อแม่พี่ ไม่เคยแสดงให้เห็นว่าการไปเที่ยวมันมีปัญหากับการเงินของเรา เราจัดสรรมันได้ดี แต่พอเราบอกว่า ทำไมทีพี่สาวไปตลอด ไม่เห็นว่าไร เขากลับตะคอกโมโหกลับมาว่า ก็ปล่อยให้เขาไป คือเราไม่ใช่ลูกเขาหรอ555555555555555 มันทั้งเจ็บใจ เสียใจ รู้สึกไม่แฟร์ 

จนมันทำให้เราไม่มีความสุขกับคำพูดต่างๆของคนที่บ้าน สรุปแล้วชีวิตเป็นของใคร แค่เราจะมีความสุข เดินทางตามล่าความฝัน เราก็ไม่มีสิทธิ์เลยหรอ ทุกคนว่าเราควรแก้จากจุดไหน เปลี่ยนความสุข พักการเที่ยว เชื่อฟังพ่อแม่ หรือ เปลี่ยนตัวเราดีคะ 
เรารู้สึกว่าครอบครัวครอบครัวทำให้เราอยากมีชีวิตในทุกๆวัน มีชีวิตที่ดี เก่งขึ้น รวยขึ้น แต่บางที ครอบครัวก็ทำให้เราไม่อยากมีชีวิตเหมือนกัน เหนื่อยใจ เราตัดสายที่พ่อโทรมาต่อว่าเรื่องที่เราจะออกเดินทาง เรานอนร้องไห้จนหลับ ตื่นเช้ามาก็ร้องเพราะน้อยใจ คำถามร้อยแปด แต่ไปดูขีวิตพ่อกับแม่ กินข้าวเล่นน้ำในวันหยุด พี่สาวเข้าคาเฟ่ทำคอนเทนต์กาแฟกับของแบรนด์เนม มีความสุขดีทุกคน ยกเว้นเราที่แยกแยะคำว่าครอบครัวกับชีวิตตัวเองไม่ได้สะที แย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กระทู้นี้เพื่อระบายจริงๆค่ะ