ในประเทศที่เจริญมากกว่าเดิมอย่างไทยมาตลอด ประชากรเพิ่มขึ้น
เศรษฐกิจก็เจริญและมั่นคง มี GDP มากขึ้น บางครั้งเงินเฟ้อบางครั้งเงินแข็ง
แต่การเอาตัวรอดคือศักยภาพการแข่งขัน ใช่หรือไม่ เพราะตามสุภาษิตไทย 
คนโง่ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาด ไม่มีที่ว่างสำหรับผู้แพ้ 
แต่คนบางคนก็เอาตัวไม่รอดเพราะคิดว่าตัวเองฉลาดมากก็ได้ โดยเฉพาะในการลงทุน
จริงมั้ยครับ
มีคนเคยบอกว่า การลงทุนจริงๆก็ไม่ได้เป็นคนบินสูงอะไรได้ ตามแต่วิถีความเป็นอยู่ 
แต่การลงทุนคือการยอมรับ ที่จะมีทักษะการคิดแบบเกาจิ้ง ต้องยอมรับในชีวิตตัวเองกล้าในการเป็นเกาจิ้ง 
ที่คนระดับไหนเข้ามายุ่งกับการลงทุนต้องเป็น จึงจะสำเร็จ แม้แต่การค้าขายอะไร 
ต่างก็ยอมรับในเทพเจ้าเซียน แต่ถ้าจะมามัวเป็นลูกคุณหนู ได้เงินถึงเงินถังไปลงทุน 
ก็คงโดนเซียนกินหมด ตรู๊ดดดด บางคนก็มีความฉลาดมีความรอบรู้และเข้าใจในเรื่องธุรกิจ 
แต่ก็เจ๊งเพราะโดนเซียนแดร็กหมด โดยเฉพาะเซียนต่างประเทศ 
เอาเงินไปสนับสนุนการสร้างความมั่งคั่งของประเทศเขามากกว่ามาก

คนที่มีความฉลาดในเรื่องของเก็งกำไร แต่ชีวิตเขาก็ไม่อาจจะร่ำรวยมากก็ได้ 
หากเขาไม่ได้มีจังหวะที่คนกำลังมีเงิน จะเห็นคุณค่าความอยากได้ในสิ่งที่เขามี 
หรือหากเขาขายของตามระบบสังคม ของที่เขามีก็ไม่ได้มีราคาสูงมากได้ 
ในสังคมการแข่งราคาต่างๆ ให้มีคนซื้อ เพราะนักเก็งกำไรคนอื่น อาจจะมีของที่ดีกว่า 
และมีราคาเหมาะสมมากกว่า ทำให้โอกาสการแข่งขันปิดดีลการขายแตกต่าง 
คนทำธุรกิจต่างต้องเรียนรู้ในการลงทุนต่างๆอยู่ตลอดให้ทันยุคทันสมัย ทันเทรนด์ต่างๆของลูกค้าอยู่เสมอ
นักธุรกิจ ที่มีความน่าเชื่อถือบางคน ก็นำเสนอสิ่งที่จะขายได้เก่ง
และคนยอมรับที่จะซื้อ มากกว่าการหลอกลวงอย่างบางคนก็ได้

การลงทุนอะไร ต่างก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นการหลอกลวงสิ้นเชิง มีการรับเงินจริง
หากสามารถทำผลลัพธ์ได้ แต่มีแบบในระบบและนอกระบบ และผู้เล่น
มีความเป็นเซียนด้วยตัวเองมากน้อยแค่ไหน ที่จะทำให้ขาดทุนเสียเงินหรือกำไรเป็นเงินทบต้น