ตั้งแต่เกิดมาเรารู้ตัวเองดีว่าไม่สวยเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เรามอง เราเป็นคนอ้วนเตี้ย ผิวคล้ำ หน้าแก่ มีแผลเป็นที่โหนกแก้มกับขาหน้าแข้งเพราะอุบัติเหตุ เราโดนคนในครอบครัวและคนรอบข้างส่วนมากพูดว่าเราไม่สวยเลย เพราะความไม่สวยจึงทำให้ใครหลายคนสองมาตรฐานใส่เรามาโดยตลอด เราเสียใจและร้องไห้ จนจินตนาการว่าตัวเองเป็นแบบที่เราต้องการ จนเรามาเห็นใครหลายๆคนที่โดนเหมือนเราพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง เราก็ทำตามเค้าบ้าง เราก็พยายามมั่นใจในตัวเองให้ได้มากที่สุด ไม่ว่าจะแต่งหน้า แต่งตัวให้เราดูดี แต่ก็ยังมีคนว่าเราไม่สวยถึงจะพยายามแค่ไหน เราก็พยายามที่ปล่อยไป จนเราโดนแฟนทิ้งเพราะอายเพื่อนที่มีเราเป็นแฟนไม่สวยเหมือนแฟนคนอื่นๆของเค้า เราก็เลยรู้ตัวว่าที่เราทำมาไม่ได้มีความสวยออกมาให้ใครเห็นเลย จนตอนนี้ต้องยอมรับความจริงที่ว่าเราด้อยกว่าคนอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นฐานะครอบครัว การศึกษา การใช้ชีวิต และเราไม่สวยตามมาตรฐานที่คนอื่นมอง เราน้อยใจตัวเองมากที่เกิดมาเป็นแบบนี้ เราไม่สวยแล้วผิดตรงไหนหรอคะ ทำไมต้องใจร้ายกับเรา เราไม่มีค่าพอที่จะรับความรักจากใครเลยหรอคะ เราพยายามมามากจนเหนื่อยแล้ว หรือว่าเราต้องเกิดใหม่ถึงจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้หรอคะ ผิดที่เราไม่สวยหรอคะ ทุกคนถึงใจร้ายกับเราแบบนี้