สวัสดีเราชื่อมีน เราเป็นปมด้อยล่ะมั้งในครอบครัว ไม่ค่อยเป็นหัวข้อในการพูดของครอบครัวเลย เกรดก็ได้น้อย เรารู้สึกน้อยใจเพราะว่าครอบครัวจะชอบพูดสิ่งต่างๆที่ทำร้ายจิตใจเรา ถึงเขาจะคิดว่ามันไม่แรงแต่สำหรับคนคิดมากอย่างเรามันแรงมากเลยนะ เราโครตเบื่อตัวเองเลยอ่ะทำไมเราไม่เก่งแบบคนอื่นบ้างนะ เราทำอะไรผิดรึเปล่า เราไม่ค่อยพูดกับคนที่ไม่สนิท เรากากเราโง่เราควาย เรายอมรับ เราโครตเหนื่อยกับชีวิตเลย หน้าตาก็ไม่ได้สวยไม่มีอะไรดีเลย พระเจ้าสร้างเรามาทำไม แม่ให้กำเนิดเรามาทำไม เราพร่ำบอกตัวเองว่าแม่ให้เกิดมาเพราะแม่รักเรา แต่มันจะใช่มั้ยนะ เราเป็นตัวโชคร้ายทำให้ครอบครัวทะเลาะกันรึเปล่านะ เหมือนอยากจะตาย โครตเบื่อเลย สิ่งต่างๆชอบเอามาคิดมากคนปวดหัวและร้องไห้ อิจฉาพี่สาวคนรองมากที่เขาได้เกรดเยอะกว่าเรา ทำไมเราไม่เป็นแบบนั้นบ้างนะ เราควรจะตั้งใจเรียนสินะ เราเริ่มไม่ไหวกับชีวิตตัวเองแล้วที่เอาความทรงจำที่มันเก่าๆมาคิดเรื่อยๆ เหมือนจะประสาทตายเลย สมองเหมือนจะระเบิด เราตั้งใจเรียนเหมือนเพื่อนสนิทเราเลยนะทำไมเราได้เกรดน้อยกว่าล่ะ ทำไมล่ะ เราขอโทษที่แย่นะ มีนขอโทษ เราพยายามได้ไม่เต็มที่เหรอ เราเครียด เหนื่อยท้อมากรู้สึกอยากจะอ้วกออกมาให้หมดเลยไอความทรงจำที่จำไม่เคยลืมอ่ะ เราเหมือนเทียนเลย อ่อนแอมาก นึกว่าตัวเองเข้มแข็งไม่เคยร้องไห้ตลอดแต่เรารู้สึกกลัวมาก เราบอกตัวเองว่าจะไม่ร้องในครั้งต่อๆไปแต่เราก็ทำไม่ได้ เรามันอ่อนแอมาก ผ่าตัดตั้ง3ครั้ง ทำให้ครอบครัวเสียเงินไปตั้งเยอะ เราน่าจะตายๆไปดีกว่าจะได้ไม่เป็นภาระ เรากลัวตัวเองที่จะเป็นโรคซึมเศร้า เราจะโดนใครด่าบ้างนะ เราร้องไห้ทุกคืนเลย คำพูดแรงๆที่คนอื่นพูดมาเราเก็บมาคิดมานอนร้องไห้ตลอด เหมือนไม่มีกำลังใจจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ขอโทษที่ทำตัวเป็นภาระครอบครัวหรือคนอื่น เราไม่กล้าแสดงออกเราทำเก่งไปงั้นแหละแต่หัวใจเหมือนจะระเบิดออกมาเลย บอกทีเถอะว่าเราเก่งแล้ว เราทำได้ดีแล้ว ขอร้องล่ะ เมื่อมีคนถามว่า"โอเคมั้ย"อยากจะตอบให้สุดเสียงเลยว่าไม่โอเคและกอดเขาคนนั้นให้แน่นจนร้องไห้ออกมา เราเกลียดตัวเองมากเกลียดจริงๆอยากให้หลุดพ้นจากที่นี่สักที อยากไปหาพี่ชายที่ตายไปแล้วจัง ตอนร้องไห้เกือบทุกคืนจะฝันว่ามีผู้ชายคนนึงมากอดแบบไม่เคยมีใครทำให้เรา เป็นกอดที่อยากให้อยู่นานๆเลย เหมือนกับเราต้องความอบอุ่นจากครอบครัว เรารักตัวเองนะไม่อยากให้ตัวเองเจ็บ แต่ก็อยากให้ตัวเองหลับไปเลยแบบไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก เรามีพี่สาวคนโต เรารักเขามากที่สุดถึงขนาดตอนเขาอยู่ในโรงพยาบาลเพราะเขาเป็นโรคซึมเศร้าโดนหมอไม่ให้เล่นโทรศัพท์1เดือนเราก็จะทักไปหาเขาตลอด เราไม่รู้เหมือนกันว่าเขาได้อ่านข้อความที่เราส่งไปให้รึเปล่า แต่น่าจะไม่ได้อ่านเพราะพี่เขาบอกว่า "ไม่คิดถึงพี่บ้างเลยนะ" เรารู้สึกน้อยใจแปลกๆ เราอาจจะเซนซิทีฟมากเกินไปรึเปล่านะ รู้สึกปวดหัวจัง เราชอบการปลอบของพี่คนโตที่สุด เขาอาจจะเข้าใจเราที่สุดแล้วเพราะเขาเป็นโรคซึมเศร้า ถึงจะไม่เคยกอดปลอบเราแต่เราก็รักพี่คนนี้ที่สุดเลยนะ รักถึงขนาดตายแทนได้เลย ถ้าพี่มุกมาเห็นน้องมีนอยากให้พี่มุกมากอดน้องให้แน่นๆเลยนะ แต่พี่มุกไม่เห็นหรอกเพราะพี่มุกอาจไม่ได้ใส่ใจน้องก็ได้ แต่น้องรักพี่มุกนะ รักพี่มุกมากที่สุดเลย ถึงพี่มุกจะไม่ค่อยอ่านแชทหรือตอบอะไร แต่น้องรักพี่มุกนะ ครอบครัวเราพูดอะไรแล้วไม่คิดถึงความรู้สึกของเราเลย555+ เราเหนื่อยมากๆ อยากจะฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอดเลย ท้องฟ้าวันสงกรานต์สวยมากเลยนะ ขอโทษคนอื่นๆนะคะเราแค่มาระบาย ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ลาก่อนนะคะเราไปแล้ว