ตอนนี้เราใกล้เลขสามแล้ว ลูกใกล้คลอดแล้วด้วย
แต่เราเริ่มมีมุมมองต่อโลกที่แย่ลงเลื่อยๆ เริ่มไม่อยากอดทนกับอะไรเลยหรือบ้างเรื่องที่เคยอดทนได้ก็เริ่มอดทนได้น้อยลง
หรือคือการอดทนครั้งที่ร้อยกันนะ ปัญหาเริ่มถาโถมมาเลยๆ แต่ก่อนเคยเป็นคนที่อยากโดนยอมรับนะพยามยามทุกอย่าง
ทุกวันนี้มันมีความรู้สึกที่ว่าพยามยามไปทุกคนรวมถึงคนรอบคนก็เหมือนจะไม่เห็น เรารู้สึกเหมือนไอขี้แพ้คนนึงที่ทำไรก็ไม่ได้ดี
ไม่มีคนชมถึงชมเราก็จะรู้สึกว่าเราแค่ทำไปงั้นๆไม่ได้ชมเราจากใจจริงๆหรอก เหมือนอยู่ไปก้ไม่ดีมีค่ากับใครจริงๆ 
ผมรู้รนะโพสมาอย่างนี้ก็คงมีคนบอกให้คิดถึงลูกถึงเมีย แต่ผมวาตรงนั้นมันไม่ใช่ทางแก้ ผมอยากรู้จังคนในนี้เคยรู้สึกแบบผมไหมแบ้วทำกันอย่างไรบ้าง