พอเราอยู่ประมาณ ป.4 พ่อก็กลับมาบ้านค่ะมีแม่ใหม่(เป็นคนลาวค่ะ)มาด้วย เราดีใจค่ะที่พ่อกลับมาบ้าน ตอนนั้นเราอยากจะคุยกับแม่เลี้ยงมากเลยค่ะ พยายามเข้าไปหาแต่เค้าพูดภาษาลาวใส่เราว่า ข่อยบ่ใช่แม่เจ้า=ฉันไม่ใช่แม่เธอ ตอนนั้นเด็กอยู่ก็ไม่ได้คิดอะไรพยายามทำดีกับเค้ามาเรื่อยๆ มีคุยด้วยกันอยู่บ้าง พ่อเพิ่งมาอยู่บ้าน4-5ปี บ้านเราจะมีสองหลัง พ่อจะอยู่บ้านหน้า เราจะอยู่บ้านข้างหลัง ตั้งแต่พ่อมาอยู่ก็ไม่ได้ค่อยคุยกับแม่เลี้ยงเลยค่ะ ตอนนั้นเราเริ่มโตเราก็ไม่ชอบแม่เลี้ยงอยู่แล้ว นางมีลูก2คนค่ะกับพ่อเราเอง เรายอมรับว่าเราอิจฉานางนะที่ได้อยู่ดับพ่อมาดกว่าเราได้สนิทดับพ่อมากกว่าแต่ก็เข้าใจค่ะว่าเป็นเมีย ย่าก็ไม่ชอบค่ะเมื่อก่อนนางขี้เกียจะมากๆ อยู่แต่ในห้องไม่ทำไรเลย เวลาซื้ออะไรพ่อก็ซื้อให้แต่2คนนั้น ไม่เคยจะซื้อให้เรากับน้องเลยค่ะ น้อยใจมากจริงๆ แม้แต่เซเว่นยังไม่เคยเข้าไปกับพ่อเลยค่ะ ตอนไปทำธุระตอนเที่ยงแล้วกลับคือเราหิวมากๆแต่พ่อเราไม่ถามเลยค่ะว่าหิวมั้ย ถึงถามไปพ่อก็ไม่แวะกินข้าวหรอกค่ะ ส่วนแม่มีครอบครัวใหม่แล้วค่ะไม่เคยติดต่อมาเลย เคยโทรหาครั้งนึงพอเราถามใช่แม่มั้นแม่ก็ตัดสายทิ้งทันที จนเราโตนี่ละค่ะแม่ก็ทักเรามาถามว่าเราสบายดีมั้ย แม่บอกจะโทรมาหาเราตอนว่างๆ บอกแบบนี้ทุกครั้งที่คุยกันแต่ก็ไม่เคยโทรมาเลยไม่เคยได้ยินเสียงแม่เลย แมุ่ามถึงพ่อด้วยค่ะเราก็ระบายให้แม่ฟังเยอะมาก เหมือนเราว่าพ่อให้แม่ฟังแม่ก็บอกว่าตอนนั้นพ่อดูถูกแม่ที่เรียนไม่สูงประมาณนี้ จนเรามาคิดได้ค่ะว่าพ่อตางหากที่ให้เงินเราใล้ส่งเสียเราแล้วแม่เราไม่เคยให้เงินไม่เคยส่งเราเรียน หน้าแม่จริงๆเรายังจำไม่ได้ โซเซียลแม่ลงแต่ลูกแม่เราเลยลบเพอนไปค่ะ ต่างคนต่างอยู่อีกอย่างไม่ได้คุยกับแม่นานแล้วด้วย ตอนนี้แม่เลี้ยงก็กำลังจะคลอดน้องอีกคนแล้วค่ะ พอเราโตขึ้นมาก็เริ่มกลัวพ่อจะลำเอียงมากๆ ที่จริงอยากเล่าเยอะกว่านี้อีกค่ะแต่มันจะยาวไป555 งงหน่อยนะค่าา55