เดิมทีเรามีพี่น้องที่ครอบครัวทำงานด้วยกัน 4 คน ลูกคนที่ 1 2 เป็นลูกของน้องแม่ เราเป็นลูกคนที่ 3 และมีน้องเป็นคนที่ 4 บ้านเราทำงานด้วยกันเลยสนิทกันม้าก แต่ก่อนที่จะสนิทกันนั้น เราขอท้าวความไปก่อนว่า ตอนเด็กๆเราเรียนเก่งม้าก ทำให้มีแต่คนคอยคาดหวัง เราเรียนพิเศษเลิก2ทุ่ม2ทุ่มครึ่งทุกวัน รวมทั้งเสาร์อาทิตย์ ทำให้เราไม่ได้เจอครอบครัวที่แม่ทำงานด้วย ซึ่งต่างจากน้องคนที่ 4 มาก เพราะน้องเรียนไม่เก่ง เลยไม่มีใครคาดหวังน้อง น้องไปช่วยครอบครัวเราทำงานตลอด (ที่แปลว่าไปเล่นกับเพื่อนแถวนั้น) ทำให้น้องเราได้เจอครอบครัวเราหลายๆคน และสนิทมาก บางทีน้องแม่มาหา ก็ถามหาแต่น้อง พี่คนที่ 1 2 ก็ถามหาแต่น้อง เราได้แต่อยู่บนห้องฟังเขาคุยกัน เพราะตอนนั้นเราเหมือนเป็นพวกคุยไม่เก่ง ไม่กล้า ตอนนั้นเราเอาแต่คิดว่า ทำไมเขาไม่ถามเรา ทำไมเราถึงไม่ได้รับความรักจากเขาบ้าง (แต่แม่กับป๊าทรีตเรากับน้องดีมากๆ) แต่ตอนนั้นเราก็แค่เหงา จนกระทั่ง เราสอบติดได้ไปเรียนในกรุงเทพ เรารู้สึกมีความสุขมาก ทุกคนในครอบครัวเรามีความสุข แม่เราเริ่มบันทอนเราในการเรียนพิเศษ เราได้เริ่มไปช่วยป๊าแม่ขายของ ทำให้เราเริ่มสนิทกับพี่คนที่ 1 และ 2 ม่า กง อี้

ตอนนั้นมันมีความสุขมากๆ เรากับพี่สนิทกันจนถึงขั้นที่พี่มานอนบ้างเราบ่อยมากๆ ซึ่งไม่ได้เป็นปัญหาอะไรเพราะพ่อแม่เราทำงานด้วยกัน เรามานอนด้วยกันทุกวัน จนกระทั่งที่น้องของแม่ หรือแม่ของพี่คนที่ 1 กับ 2 เร่ิมเห็นความผิดปกติของพี่คนที่ 2 สรุปคือ

พี่คนที่ 2 ท้อง! (พลาดท้อง) กลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ตอนนั้นเราสงสารเขามาก แต่เรายังคงรักเขาอยู่มากๆ เราเลยยังนอนด้วยกัน พี่ยังคงนอนอยู่บ้านเรา จนเขาคลอด แม่ของพี่ตัดสินใจที่จะย้ายมาอยู่บ้านเรา เพราะว่าเวลาทำงานจะได้สะดวก ไม่ต้องเดินทางไปกลับ แรกๆเรารักน้องมากก แต่เราก็เริ่มรู้สึกแปลกๆเราเล่นกับน้องเราก็ผิด เราเดินไปมองน้อง น้องร้องไห้เราก็ผิด เรานอยมาก และเราก็เริ่มไม่ชอบน้อง พี่คนที่2เขาต้องไปฝึกงานทุกวัน ทำให้เขาไม่ได้เลี้ยงลูก แต่ต้องให้พี่คนที่ 1 เลี้ยงให้ ในทุกๆวันตอนเช้า เราได้ยินเสียงน้องร้องทุกเช้า ต่อด้วยเสียง อาม่าอากงที่เล่นกับน้องอย่างสนุกสนาน แล้วก้เสียงน้องร้อง วนลูป จนเราลงไปหาข้าวกิน เขาก็คุยกันแต่เรื่องน้อง เพราะว่าตอนนี้ทุกคนหลงรักน้องมาก พี่คนแรกก็เป้นคนเลี้ยงน้องเลยมีเรื่องเล่าเีก่ยวกับน้องเยอะ พี่คนที่ 2 ก้เป็นแม่น้องเลยมีเรื่องเล่าเหมือนกัน ต่างคนก็ต่างเล่าเรื่องน้องคุยกันอย่างสนุกสนาน

ทำไมมันกลายเป็นปัญหาเดิมๆ เรากลับมาเดียวดาย เหงา ตอนนี้เราได้ประจักรกลายเป็น ลูกคนกลาง จากชื่อเรา 4 คน ก็เป็นชื่อเรา 5 คน เราเหงามากถึงขั้นมากที่สุด คิดดูสิขนาดนั่งกินหมูกระทะกันเป็นครอบครัว น้องยังได้คุยกับครอบครัวเยอะกว่าเราอีก ทุกวันนี้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม เรากลับมาไม่มีตัวตนในบ้านอีกครั้ง... คิดแล้วก็เศร้าเนอะ ใครอ่านมาถึงตรงนี้ คุณเก่งมากๆเลยที่ทนอ่านความน้อยใจของเรามาถึงตรงนี้ เศร้าไปก็เท่านั้นแหละเนอะ ไปอ่านนิยาย เล่นเกม แก้เหงาดีกว่าเนอะ<3