สังเกตุจากคนรอบตัว ทั้งที่บ้านและที่ทำงาน พอมีอะไรที่ต้องเดินนิดๆหน่อยๆ ชอบบ่นว่าเหนื่อย เดินไกล

-บางคน เวลาไปห้างต้องวนหาที่จอดให้ใกล้ประตูทางเข้าที่สุด จะเสียเวลาแค่ไหนก็ยอม บางทีต้องจอดขวางคนอื่นก็เอาเพราะขี้เกียจเดินไกล
-น้องๆเสมียนที่แผนก เวลามีอะไรที่ต้องส่งเอกสาร ชอบเกี่ยงกัน ทั้งๆที่ห่างกันแค่ไม่ถึง 100เมตร ถึงขนาดมาขอซื้อจักรยานเพื่อเอาไว้ส่งเอกสาร แต่ผมไม่ให้และสวดไปบทใหญ่ สุดท้ายก็ยังเกี่ยงกันเหมือนเดิม
-ตามตลาดหรือข้างถนนทั่วๆไป จะมีคนจอดซื้อของแบบต้องจอดตรงหน้าร้านเท่านั้น ไม่อยากเดินไกล จะขวางทางคนอื่น ก็ไม่สน 
-จอดขวางตรงที่กลับรถ อันนี้เจอประจำ ที่กลับรถอยู่หน้าโรงเรียนพอดี จอดรับลูกมันตรงที่กลับรถนั่นแหละ คันอื่นจะกลับรถไม่ได้ก็ไม่สน ทั้งๆที่ให้ลูกเดินออกมาอีกสัก 100เมตรก็พ้นที่กลับรถแล้ว
-วินมอเตอร์ไซค์ เข้าซอย 2-300เมตร ต้องเสียค่าวินกัน 25-30บาท เราเห็นก็คิดในใจ ทำไมไม่เดินกันนะ

แต่ก็อยู่ที่เหตุผลของแต่ละคนแหละ ส่วนตัวที่บ่นจริงๆคือ พวกที่ขี้เกียจแล้วสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นมากกว่า อย่างการจอดรถขวางอะไรพวกนี้

ปล.สมัยผมยังวัยรุ่นทำงานในกรุงเทพฯ การเดินกัน 2-3ป้ายรถเมล์ เป็นเรื่องปกติมากสำหรับคนสมัยนั้น จนถึงตอนนี้ผมก็ยังเดินไปกินข้าว 5-600เมตร อยู่ทุกวัน 
#คนแก่ไม่เข้าใจวัยรุ่น555