หนูไม่แน่ใจว่ามันมาจากสาเหตุที่หนูคิดรึป่าวครั้งนึงเคยไม่มีเพื่อนสันนิษฐานว่าตอนนั้นน่าจะเป็นซึมเศร้าด้วยกรัดแขนตัวเองตลอดเศร้าไม่ยิ้มแย้ม กินยาให้ทรมานเล่นๆบ้าง ส่วนตัวหนูเป็นคนคิดมากอยู่แล้วเก็บทุกคำที่เขาติเรามาคิดก็เครียดไปต่างๆนาๆ พอขึ้นม.3หนูมีเพื่อนแล้วแต่ การคิดมากหนูมันไม่หาย อ๋อครอบครัวหนูเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างเอ่ออพูดยังไงดี แม่ทำงานอยู่บ้านนี้แหละค่ะไม่ค่อยมีเวลาให้ส่วนพ่อไม่ต้องพูดถึงตอนนั่นเขาชอบกินเหล้าเมาเขาเคยทำร้ายหนูทำให้หนูไม่กล้าที่จะคุยจะอะไรกับเขาเลยจนมาถึงตอนนี้แต่ก็มีคุยบ้างนิดๆแต่ไม่เยอะ พ่อชอบด่าแม่ แม่เครียดก็จะมาบ่นกับหนูหรือไม่ก็หาเรื่องด่าหนูกับน้อง บางทีหนูก็หงุดหงิด ยิ่งตัวหนูเป็นคนไม่พูดไม่อะไรกับใครเงียบตลอดทำให้มันเก็บอะไรไว้ในใจเยอะแยะ จนมาช่วงจะจบม.3 มันเครียดเครียดมากมันไม่มีความมั่นใจเขาให้ทำอะไรหน้าห้องหนูหนีหมดโดดบ้างลาบ้างจนจะตัดเกรดหนูไม่กล้าไปตามเครียดมากนอนร้องไห้บ้างอะไรบ้างสุดท้ายหนูก็ฮึบเพื่ออนาคตไปตามๆให้มันจบๆคือมันเป็นงานพวกปฏิบัติอ่ะค่ะออกไปทำทีละคนหน้าชั้นเรัยน หนูไม่รู้นะคะว่าที่หนูพิมมางงๆมั้ยแต่หนูอยากรู้ว่าที่หนูเป็นอยู่ตอนนี้มีส่วนจากพวกนี้รึป่าว หนูก็ใช้ชีวิตปกตินะเล่นกับน้องกับอะไรแต่พอเรามีความสุขเสร็จมันเหมือนมีอะไรให้หนูเครัยดในใจให้หนูคิด หนูยังไม่รู้เลยหนูกังวลอะไรช่วงนีที่รู้ๆมันรู้สึกได้ว่าหนูกำลังกังวล มันไม่อยากคุยกับใคร อยู่คนเดียวก็จะเศร้าทันทีคืออะไรหรอคะ ( หนูอยู่บ้านนอกนะที่นี่เขาไม่ค่อยให้ความสำคัญกับสุขภาพจิตไม่สามาระตรวจรึอะไรได้แม่เห็นเป็นเรื่องปกติ )