ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ ไม่สารมารถพูดกับใครได้จริงๆ ตั้งแต่เด็กจนโต เข้าใจการถูกมองข้ามไหมคะ ครอบครัวจะสนใจพี่มากกว่า แต่หนูก็ไม่ได้คิดอะไรมากค่ะ พอหนูกับพี่โตกันทั้ง2 คนที่เลี้ยงดูครอบครัวก็เป็นตัวหนูเอง แต่ไม่เคยเห็นคนในครอบครัวจะดีใจหรือยินดีกับหนูเลย ต่างจากคนที่เขาไม่ได้เลี้ยงดู เป็นห่วงเป็นใจดีใจยินดีกันเหลือเกิน คนที่เขาไม่ได้ให้ตังใช้ กับคนที่ให้จะให้มากให้น้อยก็ไม่เคยพอใจ แถมด่า หักหน้า แต่ทุกคนรู้ไหมหนูไม่รู้ว่าหนูควรรู้สึกยังไง บางมีก็มีความรู้สึกน้อยใจบ้าง แต่ไม่เคยอิจฉาค่ะ มันน้อยใจตรงที่เราทำดีแค่ไหน เขาไม่เคยเห็น จนหนูอยากปล่อยแล้วค่ะมันเฟลมาก แต่เพราะคำว่าครอบครัวไงคะหนูปล่อยไม่ได้ หนูเชื่อค่ะ ว่าเราทำดีต่อผู้มีพระคุณเราจะเจริญ ครอบครัวว่าด่าพูดเหน็บพูดหักหน้า
หนูได้แต่คำว่า ปล่อยช่างมัน คำเดียว ต่างกับพี่สาวหนูค่ะ ด่าว่า อะไรไม่ได้เลย หนูอยู่ตัวคนเดียวจะดีกว่าค่ะ อยากปล่อยและถอยออกมา ไม่อยากสนใจด้วย มันมีหลายเหตุการณ์ค่ะที่ทำให้หนูได้รู้ได้มากขึ้น หนูไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น อยากปล่อย
บางที ต้องการเงินคือมาพูดกับหนูดี หรือเห็นหนูมีตัง  ไม่กล้าแม้แต่ขอ บางทีหนูก็อยากพูดนะคะถ้าอยู่กับหนูแล้วไม่โอเครก็ไปอยู่กับคนนั้น.