พอดีขอ นอกเรื่อง หน่อยนะครับ ความงมงายกลับความ ศรัทธา พอดีผมสนใจ อยากฝากตัวเป็นลูกศิษย์ ของ ครูอาจารย์ ท่านหนึ่งขอสงวน นามท่านนะครับ 
เป็นวิชาสายขาว ซึ่งผม เห็นแล้วผม ศรัทธา อาจารย์ ท่านมากครับ คือชอบเลยก็ว่าได้ ใจอยากฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกศิษย์ ของอาจารย์ท่านี้มากๆ อ๋อ อีก อย่างท่านเป็น ฆราวาส ชื่อดัง ครับ ผมได้เข้าไปพูด คุย พบ ปะกับอาจาร์ย อยู่2 ถึงสาม ครั้ง แต่ก็ไม่ค่อยกล้าถามท่านเท่าไหร่  พอไปครั้งที่2-3 เริ่ม พูดคุยสอบถามท่าน ว่า อาจารย์ ครับ ทำไมอาจารย์ ถึงไม่มีลูกศิษย์ ครับ อาจารย์บอกโอ้ย ลูกศิษย์ ทำเสียชื่อเสียงหมด  ผมก็ได้เงียบไปก็นั่งสนทนากับอาจารย์ ท่านไม่กี่คำ เพราะผมไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่ครับ จนครั้งที่สาม ได้มา หาอาจารย์อีกครั้ง ก็เลย พูด ตามความในใจคิดไว้ ว่าอาจารย์ครับ ผมอยากเรียน เป็นลูกศิษย์ อาจารย์อาจาร์ยสินผมได้ไหมครับ  อาจารย์ท่านก็ตอบกลับมา ว่า อย่าไปเรียนมันเลย เชื่อฉัน เดี๋ยวมันจะเป็น บ้า เอานะ  แต่ใจความรู้สึกผม ก็ได้คิดและพูดออกไป ว่าเป็นบ้า เพราะอะไรทำไมถึงเป็นบ้าครับ  อาจารย์ท่านก็ตอบกลับมาว่า ก็ฉันไปเอาเวรกรรมของเขามานะสิ  เจอใครที่ไหนก็ต้องช่วยเขา ไม่ช่วยไม่ได้นะ  แต่ในตัวผม  ก็ไม่ได้มีความคิดที่ อยากจะลดเลิกความตั้งใจ ก็ถาม อาจารย์ไปอีก สองถึงสามครั้ง ท่านก็บอกว่า ครู ฉันหนะ ห้ามไว้  ว่าห้ามสอนให้ใคร ผมก็เลยได้เงียบลง  ไป  ก็เลย ได้แต่ ตั้งใจตั้งใจ อฐิฐาน ถึง ครูบาอาจารย์ ของท่านว่า ช่วยดลจิต ดลใจ  ให้กระผม ฝากตัวเป็นลูกศิษย์ ของ อาจารย์ท่านนี้ได้หรือไม่ครับ  เป็น อาจารย์คนแรก ที่ผม เห็นแล้วมีความรู้สึกว่า ผม อยากเป็นลูกศิษย์ ของท่านมากๆครับ  ไม่อยากปล่อยให้วิชา ของ อาจารย์ได้หาย สาบสูญไป ส่วนตัวเป็นคนเชื่อเรื่องพวกนี้ มากๆครับ  เป็น อาจารย์ ครูท่านเดียว ที่ผมรู้สึกว่าอยากเรียนรู้มากๆครับ