เอาเริ่มแรกก่อนเลยคะหนูมาอยู่บ้านแฟนตอนแรกๆไม่ชินเลยคะแต่จะพยามทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เข้าใช้ก็ทำไม่เกียงอะไรเลยแฟนของแม่แฟนเราตอนแรกเขาดีมากคะบอกตามตรงพออยู่ไปสักพักเขาดูเหมือนไม่ชอบเราเอาไปเล่าให้แม่แฟนฟังบ้างว่าเราไม่ทำแบบนี้หรือแบบนู้เลยแต่ต่อหน้าพูดดีปกติเหมือนลูกบางทีแกล้งมาไม่เห็นเหยรยบเท้าเราแฟนเราก้หาว่าเราคิดไปเองเข้าข้างแต่ฝั่งนั่นแต่คนทั้งบ้านไม่ชอบเขานะคะแต่ทำตัวปกติกันไม่เข้าใจเหมือนกันคะบางทีเขาไล่ก็ไม่ยอมไปไปนอนหน้าบ้านให้อายคนแบบบ่อยมากๆเวลามีเรื่องอะไรแฟนเราก็ไม่เคยปกป้องสักนิดแต่บอกอยู่ข้างๆตลอดเราต้องผ่านอะไรคนเดียวตลอดท้อเหมือนกันคะจนวันที่มีปากเสียงกันในครอบครัวเรากับแฟนแม่เขาทะเลาะกันเพราะเราอึดดัดไม่ไหวเลยพูดออกไปว่าไม่ชอบเขาพูดเหมือนกับว่าเขาถูกเราไม่ทำอะไรเลยเราขก.ทั้งที่เราก็พยามทำทุกอย่างให้ที่บ้านแฟนยอมรับเขาไม่เคยเห็นแถมเขายังบอกว่สเราไม่ได้เขาเหมือนครอบครัวมองเขาเป็นคนอื่นไม่เคารพเขาแต่เราไม่เถียงถึงเราคิดแบบนั่นเราไม่ไดพูดรึทำกิริยาออกมาเลยเหตุที่มองเขาแบบนั่นเพราะเขามาอยู่บ้านแม่ก่อนเราก็จริงคะแต่แกเล่นไม่หางานทำไม่หาเงินพูดตรงๆอยู่แบบเกาะเลยคะไล่ก็ไม่ไปแถบยังทำตัวเป็นใหญ่สั่งการทุกอย่างจะเอาแต่ความคิดตัวเองเป็นหลักอีกด้วยคนที่หาเงินคนเดียวคือแม่แฟนคะเราไม่รบกวนเงินของแม่คะเราพยามหาเองไม่เป็นพาระใครล่าสุดบอกจะไปมีข้ออ้าง108พันอย่างก็ไม่ไปทำตัวเหมือนเดิมตอนนี้เรากับแกไม่คุยกันส่วนแฟนเราก็พูดจริงๆเป็นลูกแง่ติดแมาความคิดตัวเองไม่มีไม่มีปากมีเสียงจะปกป้องเราเลยแม่แต่น้อยแค่พูดออกมาสักคำยังทำไม่ได้เลยคะแค่พูดว่าไม่ชอบยังทำไม่ได้เลยคะเราเสียดายจริงๆคะที่เลือกเค้าและรักเค้า ถ้ามีทางไหนที่ทำให้เราโอเคบอกได้นะคะทำตัวในบ้านนี้แบบไหนต่อไปหรือเราควรคุยกับแฟนยังไงบอกได้นะคะ