สวัสดีทุกคน เราเป็นโรคซึมเศร้าเราเพิ่งเริ่มกินยาและพบจิตแพทย์เรารู้สึกแย่ไปหมด เบื่อกับชีวิตตัวเองสุดๆหลายคนในชีวิตเราเหมือนจะเขาใจสิ่งที่เราเป็นเป็นแต่มันก็แค่เหมือน เรามองเห็นความหวังดีและความเป็นห่วงเหล่านั้นแต่เรากับไม่ต้องการคำปลอบโยนพวกนั้นเลยเราผิดรึเปล่า? คำแนะนำต่างๆพวกนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเราเลยแต่มันกลับทำให้เราแย่ลง พวกเขามักจะบอกว่าให้ทำแบบนี้สิทำแบบนั้นสิ อย่าอยู่คนเดียวอย่าคิดอะไรไม่ดีกับตัวเองบอกให้เราสู้ โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าเราเหนื่อยที่จะสู้แค่ไหน มีคนหนึ่งเคยถามเราว่าอายุแค่นี้เองมีเรื่องอะไรให้เครียดขนาดนั้นภาระก็ไม่มี ลูกไม่มีจะเครียดกับอะไร เราอายุ25 จำเป็นต้องมีเรื่องเครียดหรอถึงจะเป็นโรคซึมเศร้าได้ เราเคยกินยาเกินขนาดแต่เราไม่ตายมันแย่มากที่เรายังหายใจอยู่ ตอนนี้เรารู้แย่กับตัวเองสุดๆเรามีงานประจำที่ต้องทำแต่พอเราเป็นแบบนี้เราไม่อยากที่จะไปทำงานเลยมันรู้สึกแย่และอึดอัดมากๆเมื่ออยู่ที่ทำงาน เราอยากลาออกแต่เรากลัวว่าแม่เราจะผิดหวังกับสิ่งที่เราทำ เรากลัวแม่จะลำบากมากกว่าเดิม เรารู้สึกว่าเราเป็นภาระของเขาเราโตแล้วแต่แทนที่เขาจะได้พึ่งพาเรากลายเป็นว่าเราต้องพึ่งพาเขาแทน เขาเครียดกับการเงินเรารู้ดี เราไม่อยากเอาคำว่าเราเป็นซึมเศร้ามาทำลายชีวิตเราเลยแต่ว่าเราเองก็เหนื่อยเกินกว่าจะใช้ชีวิตต่อไปแล้วเหมือนกันตอนนี้เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดี เพราะไม่ว่าทางไหนเราก็ไม่มีความสุขเลยสักทาง เรามันเป็นลูกที่แย่จริงๆทุกคนว่าไหม?