คือเราต้องท้าวความก่อนว่าเรากับฝ่ายชายคุยกันมาประมาณเกือบ5ปี‼️(อย่าพึ่งตกใจนะทุกคน555)ระหว่างที่คุยกันมาก็ปกติตามภาษาวัยรุ่นแหละมีน้อยใจกันบ้าง คุยกันมาได้สักพักฝ่ายชายก็ขอเราคบค่ะ แต่เราเลือกที่จ่ะปฏิเสธเพราะความคิดของเราตอนนั้นคือเรายังไม่อยากผูกมัด ไม่อยากมีพันธะ เราเลยบอกฝ่ายชายไปว่า “เรายังไม่พร้อมจริงๆ” ฝ่ายชายก็เข้าใจนะคะ แล้วเวลามันก็ล่วงเลยมาจนเกือบจะ5ปี ถ้ามีคนถามเราว่าเป็นอะไรกันคือมันตอบยากมากๆๆค่ะ เพราะเราทั้งคู่คือทำตัวเหมือนแฟนกันก็จริงแต่มันก็ยังมีกำแพงบางอย่างที่ตัวเราตั้งไว้ค่ะ คือเราไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฝ่ายชายฟัง,เราไม่พาฝ่ายชายมาเจอครอบครัวเรา บวกกับถ้ามีคนถามเราว่าเป็นไรกันอ่ะเรามักจะตอบว่าไม่เพื่อน ก็ คนคุย บางทีเราสงสารฝ่ายชายมาก เหมือนเรากำลังเล่นกับความรู้สึกของฝ่ายชายมากๆเลย เราถึงกับเคยบอกฝ่ายชายว่า“วันไหนที่เธอท้อกับความสัมพันธ์แบบนี้แล้วเธอสามารถไปได้เลยเราจ่ะไม่โกรธเธอเลย🥺“ แต่ฝ่ายชายก็บอกเราว่ารอได้เสมอ เรารู้สึกไม่ดีเลยแล้วก็ไม่ชอบความรู้สึกนี้ด้วย เราควรทำยังไงกับความสัมพันธ์นี้ดีคะ🥺