อยู่กับเเฟนมา 15 ปี จนวันนึงได้กลับไปเจอคนที่เคยชอบเมื่อสิบกว่าปีก่อน เขากลับมาบอกว่ายังรู้สึกดีกับเราเหมื่อนเดิมแต่ตอนนี้เรามีครอบครัวแล้ว
ส่วนเขาเองก็มีแฟนที่คุยๆ ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เขาเริ่มพูดจาหวานๆเป็นห่วงเป็นใย แค่คุยในแบบพี่น้อง แล้วเราถามเขาว่ากลับมาคุยแบบนี้เป็นไงบ้าง
ได้คำตอบว่ารู้สึกดีมากกว่ารอบสิบปีที่แล้ว รอบนั้นก็รู้สึกดีแต่รอบนี้ดีกว่าเก่า พยายามเป็นห่วงเป็นใยตลอด ผ่านมาเป็น 10 ปีทุกครั้งที่เจอกันเค้าก็ยังพูดหนูกับพี่มาตลอดพูดจาดีมาตลอด พอกลับมาที่บ้านทีไรปกติก็ไม่เคยรู้สึกว่าขาดอะไรไม่เคยรู้สึกเบื่ออะไรสักครั้ง จนมาวันนี้เริ่มรู้สึกว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปรู้สึกว่าเราเจอแล้วในสิ่งที่เราขาด บางทีเราก็แค่ต้องการความเป็นห่วง ต้องการการพูดดีดี อยู่กันมานานขนาดนี้แล้วก็ไม่รู้จะไปเรียกร้องเอาอะไรถึงเรียกร้องไปก็เท่านั้น วันวันต้องแบกรับฟังคำพูดวันวันต้องแบกรับฟังคำพูดคำด่า ก็มานั่งคิดอยู่ว่าเรารู้แล้วว่าตอนนี้มันคือสิ่งที่เราขาด กะว่าจะยุติความสัมพันธ์ที่คุยกับพี่เขา เลยถามกับเขาไปตรงตรงว่าคุยแบบนี้นี่มันคืออะไร เค้าบอกว่าก็รู้สึกดีรู้สึกมีความสุขแต่มันก็เป็นไปไม่ได้ ทางเราก็รู้ตัวแบบนั้นเหมือนกันก็เลยไม่ได้ต้องการอะไรแค่ต่างคนต่างมีความรู้สึกดีดีให้กันก็พอ ตอนนี้ไม่รู้จะจัดการปัญหาความรู้สึกยังไง อยู่กันมาเป็น 10 ปีอยู่อยู่มาเรียกร้องขอความเป็นห่วงขอให้พูดจาดีดี คงไม่ได้ คงมีแต่ยิ่งทะเลาะ เพิ่งจะมาเข้าใจเหมือนกันว่านี่แหละคือสิ่งที่เราขาดทั้งทั้งที่ชีวิตความจริงนะมองเหมือนไม่ได้ขาดอะไรเลย