อย่าไปพูดตรง ๆ ครับ   เราใช้วิธีอ้อม ๆ เช่น ก่อนนอนก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระ  เราก็ยกเรื่องนี้ขึ้นมาคุยแบบอ้อม ๆ เช่น คุยเรื่องคนวัยทองของคนที่ทำงานให้เขาฟัง ก็คุยไปเรื่อย ๆ แล้วเราก็พูดถึงทฤษฎีว่าคนวัยทองเขามีอาการร้อน ๆ หนาว ๆ  มีอาการหงุดหงิด  เหมือนพี่...คนนนั้น คนนี้...ที่ทำงาน เขาเป็นแบบนี้ บลา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  ไปเรื่อย  แล้วเราก็วกมาลงว่าน้องล่ะตอนนี้เป็นไงบ้างมีอาการหนาว ๆ ร้อน ๆ หงุดหงิดบ้างไหม  เขาก็จะพูดให้เราฟังว่าเขามีอาการแบบนี้นะ บลา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  บางทีก็เลยถามเราว่าแบบนี้พี่ว่ามันใช่คนวัยทองหรือเปล่า  เราก็ให้ความเห็นไป  แล้วเห็นช่วงนี้ค่อนข้างหงุดหงิดบ่อย ๆ มีอะไรหรือเปล่า เป็นเพราะพี่หรือเปล่า หรือมีอะไรให้พี่ช่วยไหม บลา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

แต่ด้วยนิสัยผมนะผมจะเอาใจใส่เธอเสมอ เช่น เรากลับมาถึงปุ๊บ เราถอดเสื้อผ้า มาใส่ชุดลำลองแล้ว  เธอต้องการให้เราขับรถพาไปโน่นมานี่ ผมจะไม่อิดออด อิดเอื้อน เลย ผมจะรีบอำนวยความสะดวกให้เธอทันที ไม่มีการผลัดวันประกันพรุ่งอะไรเลย  เราสองคนจะไม่เก็บอะไรคาใจไว้ เช่น ตอนเช้ามืดวันเสาร์เราจะออกไปวิ่ง เราก็ไม่ลืมจะยกตะกร้าเสื้อผ้ามาไว้ข้างล่างให้เขา พอเรากลับมาเจอเสื้อผ้ายังไม่ซักผมก็จะถามเขาว่าจะให้เราจัดการใส่เครื่องซักเลยหรือไม่ เขาก็จะบอกว่าจะทำอย่าโน้นอย่างนี้  เห็นเธอทำอะไรผมจะไม่ดูดายผมจะถามเธอเสมอว่าจะให้เราช่วยอะไรหรือไม่ เช่น ล้างจาน ชาม ถูพื้น กวาดบ้าน ล้างบ้าน  และบางครั้งเราก็ต้องช่วยทำสิ่งเล้ก ๆ น้อย เช่น ถอนผมคันบ้าง ฯลฯ