คือ ผมมาทบทวนย้อนหลังก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ เพราะเวลามันไล่เลี่ยกัน

คือดุ๊กดิ๊ก อายุ 12 ปี หมาผมมันมีแผลในลำคอ แล้วมีฝีหนองออกมาที่คอ เท่าที่ผมจำได้
ผมคิดว่าผมจำได้ว่าวันที่ 16 ก.พ. อะแน่นอนยังไม่มีก้อนเนื้อแบบนี้ จน ช่วง 16 ก.พ.-1 มี.ค.
อยู่ ๆ ก็มีก้อนเนื้อโผล่ออกมาที่คอ แล้วเค้าก็มีอาการไม่กิน หรือกินแล้วอ๊วกแตกออกมา
วันที่ 1 มี.ค. ก็เลยเป็นวันแรกที่ผมพาไปหาหมอ

ตอนไปหาหมอ ตอนแรกหมอก็ตรวจเลือดก่อน ก็พบว่าเป็นโรคโลหิตจาก ซึ่งเกิดจาก เห็บ ซึ่งหมอบอกเป็นโรคเม็ดเลือดแดง
หมอบอกปกติหมาจะมีค่าเม็ดเลือด (ผมจำไม่ได้ทั้งหมดนะ) ว่า ตั้งแต่ 39.99 + ขึ้นไป (ไม่รู้ถึงเท่าไหร่)
แต่ดุ๊กดิ๊กวัดได้แค่ 17 ซึ่งถือว่าน้อยมาก ๆ แต่จะถ่ายเลือดก็ไม่ได้ เพราะอยู่ ตจว.

แต่หมอก็ให้ยาบำรุงเลือดมากิน ส่วนเรื่องที่คอ
ตอนแรกหมอก็วินัจฉัยแรก ๆ ว่า 50/50 ถ้าไม่ฝีธรรมดาก็มะเร็ง
หมอก็ฉีดยาฆ่าเชื้อให้ แล้วให้ยาบำรุงเลือดไปกินที่บ้าน

แต่ปรากฎว่าพอกลับมาที่บ้านผมไม่สามารถป้อนยาได้
พอจับเค้าอ้าปากเค้าร้องเอ๋ง ๆ
ผมถึงไปบอกหมอว่ามันกินยาไม่ได้ มันร้อง
หมอเลยต้องฉีดยาบำรุงเลือด+ฆ่าเชื้อให้ เป็นเวลาประมาณ 10 - 14 วัน
จนหลัง ๆ หมอบอกว่าไม่อยากฉีดยาให้บ่อย ๆ เพราะเดี๋ยวกลัวจุดที่ฉีดจะขึ้นฝีแทน
หมอเลยแนะนำว่า ยังงั้นว่าเอายาไปบดให้ละเอียดผสมน้ำใส่ไซริงก์แล้วฉีดกรอกปากแทน

ตอนแรก ๆ ผมกับแม่ก็ยัง ขำ ๆ กันอยู่ว่า ไอดุ๊กดิ๊กมันดราม่าจัง กินยาแค่นี้ร้องซะโหยหวน
ผมก็มีอัดคลิปเล่นเอาไว้ลง ยูทูปด้วย เป็น 10 คลิป (10 วัน) จน ซึ่งระหว่าง 10 วันนี้
มันก็ร้องตลอด ผมก็ยอมรับว่า ทั้งผม ทั้งแม่ก็หัวเราะขำมันว่าจะร้องอะไรแค่ป้อนยา

จนพามันไปให้หมอตรวจ ซึ่งตรวจเรื่อยๆ หมอก็เริ่มแปลกใจว่า ดุ๊กดิ๊กมันกินยาแล้วร้องตลอด
มันดราม่าหรือมันเจ็บจริง ๆ รึยังไง หมอเลยจับมันอ้าปากกว้างๆ แล้วถ่ายรูป
ปรากฎหมอบอกว่า มันมีก้อนเนื้ออยู่ในคอด้วย คล้ายๆ เป็นฝื่น เหมือนดอกกะหล่ำปี

หมอบอกว่า โอกาสเป็นมะเร็งเริ่มจะสูงกว่าเป็นฝีแล้ว ผมถึงกับจิตตก
หมอก็บอกว่ายังไม่ชัวร์นะ ไม่ฟันธง อาจไม่ใช่มะเร็งก็ได้ จะให้ชัวร์ก็ต้องผ่าชิ้นเนื้อไปพิสูจน์
ผมก็อยากให้หมอผ่าไปพิสูจน์เลย แต่หมอก็บอกอีกว่า แต่ เพราะมันเป็นโรคเม็ดเลือแดงลด จากเห็บ
ทำให้ปัจจุบัน อาการเม็ดเลือดดีขึ้นก็จริง จากวันครั้งแรก 17 ต่อมา 22 ต่อมา 26 แต่หมอบอก มันยัง
ไม่ถึงเกณขั้นต่ำ 39 จึ่งไม่สามารถวางยาสลบได้ กลัววางไปแล้วจะน็อคไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย
ถ้าจะทำได้ก็มีแต่วางยาซึมแล้วตัดชิ้นเนื้อไปตรวจอีก

และหมอก็บอกว่า แต่ต่อให้ฝ่าชิ้นเนื้อไปตรวจได้ ถ้าไม่ใช่มะเร็งก็จบ
แต่ถ้าเป็นมะเร็ง ก็ทำอะไรไม่ได้อีก เพราะค่าเกล็ดเลือดยังแค่ 26
จะให้คีโมหรือผ่าตัดก็ยังไม่ได้

ผมฟังแล้วก็เครียดไม่รู้จะทำไง
ผมเคยพูดกับหมอว่าผมไม่เกี่ยงค่ารักษานะ
ผมควรพามันไปกรุงเทพไปถ่ายเลือดแล้วรีบ ๆ ตัดก้อนเนื้อพิสูจน์ไหม ?
แต่หมอก็ออกความคิดเห็นซึ่งหมอก็บอกว่าเป็นความเห็นส่วนตัวแกเองนะ
แกบอกถ้าเป็นหมาแก่แล้ว อายุ 12 แล้ว ต่อให้แกมีธนาคารเลือดอยู่ที่นี่
แกก็คงไม่รักษา เพราะอายุมากแล้ว คงรักษาอาการแบบประคับประคองไป
ให้แกได้ไปสบาย ๆ จะดีกว่า

ผมก็จิตตกทำไรไม่ถูกเลย
คือสรุป ทุกวันนี้ เป็นมะเร็งรึเปล่า ก็ยังไม่รู้ แต่หมอบอก อาการมันค่อนข้างชัดแล้ว ว่าน่าจะเป็นมะเร็ง
แต่หมอก็บอกแหละว่า แต่ถ้ามันไม่ใช่ก็ดี หมอก็อยากให้มันผิด แต่จากข้อบ่งชี้มันค่อนข้างชัด

ก็อย่างนั้นแหละครับ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเลยเอามาโพสต์ระบายในนี้
แต่หมอก็แปลกใจอยู่อย่างนึงว่า ดุ๊กดิ๊กหมาผม มันมีอาการที่แตกต่างจากหมาที่เป็นมะเร็งสิ้นเชิงเลยนะ

เพราะตอนวันที่ 1 มาหา มันไม่ค่อยกิน กินแล้ว อ๊วก แต่อันนั้นเป็นเพราะโรคเห็บ แต่พอให้ยาฆ่าเชื้อกับยาบำรุงเลือดแล้ว
หลังจากนั้นวันที่ 1 มา มันก็กินเก่งตลอด กินเอา ๆ จากน้ำหนัก 12 ตอนนี้ขึ้นมา 14 แล้ว กินเก่ง น้ำก็กินเก่ง ขับถ่ายเก่ง
ร่าเริงขึ้น จะออกไปเที่ยวจนชวนให้เชื่อว่าอาการดีขึ้นไม่ใช่มะเร็งละมั้ง ผมก็ได้แต่พูดปลอบใจเหมือนคนหลอกตัวเองอยู่

แต่มันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ ครับคือ กินเก่ง ทุกวันนี้ 30 มี.ค. ก็ยังกินเก่งนะ กินเอา ๆ แต่ก็นอนเก่งเหมือนกัน...

ส่วนวิดีโอผมก็ขออนุญาตโพสต์นะครับ





















ส่วนอันนี้เป็นคลิปยาวที่ผมระบายความในใจกับดุ๊กดิ๊ก