ขอเกริ่นก่อนแรกเริ่มเลยนะคะ… ว่าเราอยากจะระบายมันออกมา และได้รับคำปรึกษาที่ดีจากใครสักคนจริงๆ เราเป็นคนไม่ค่อยพูด มีอะไรก็เก็บเอาไว้คนเดียว ไม่กล้าระบายมันออกมาให้ใครฟังไม่อยากเล่าให้ใคร เพราะเป็นเรื่องภายในบ้าน แต่ที่เรามาพิมพ์ลงในนี้ เราต้องการใครสักคนที่ไม่ได้รู้จักเราจริงๆ เพื่อขอคำแนะนำค่ะ ช่วยวิเคราะห์จากสิ่งที่เราเจอ หรือรับรู้…
.
และข้อความที่พิมพ์มานี้ เป็นข้อความบางส่วนที่เราทักจะพิมพ์ระบายลงโน๊ตในโทรศัพท์ …
.
…. ตอนนี้เราเรียนจบมหาลัยแล้วค่ะ… แต่อย่าพึ่งด่วนตัดสินแทนเรานะคะ ว่าเป็นเรื่องของคนสองคน สำหรับส่วนตัวเรา มันใช้ไม่ได้กับเราจริงๆ….. ตั้งแต่เกิดมา เรามีความสุขมากๆ มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบมาตลอด ไม่เคยคิดถึงเรื่องเกี่ยวกับพ่อแม่แยกทางกันมาก่อน แต่พอเริ่มโตขึ้น มีอะไรหลายๆอย่างให้เรารับรู้แบบที่เราไม่ได้ตั้งใจจะรับรู้ และพ่อแม่ก็มักจะคิดเสมอมั้งนะ ว่าเราไม่รู้เรื่องอะไร แต่เรารับรู้และเสียใจมาโดยตลอดจริงๆ..
…เราเห็นพ่อเป็นฮีโร่ในดวงใจเรามาโดยตลอด พ่อเก่งมาก รักเรามาก รักครอบครัว รักการทำงาน ทุกๆอย่างดีเริศ แต่พอวันนึงเรากลับมารับรู้แบบผ่านๆ ซึ่งไม่รู้ว่ามันคือความจริงหรือเปล่า ซึ่งมันเป็นการที่เรามักจะเห็นและรับรู้ ว่าพ่อแม่ทะเลาะกันตลอด จนแทบจะใกล้เลิกกัน เราเสียใจ เราอยู่ในห้องนอนตัวเอง ปิดไฟ คลุมผ้าห่มแล้วแอบร้องไห้แทบจะทุกคืน เราแค่รู้สึกเสียใจมากๆ เสียใจสุดๆ กลัว กลัวว่าเราจะไม่ได้มีพ่อแม่ที่รักกัน เราไม่พร้อมรับมัน พอเราจบปวช.3 เราก็เลยตัดสินใจจะไปไกลๆ ไปเรียนที่ไกลๆ เปิดประสบการณ์อะหรอ มันไม่ใช่เหตุผลหลักเลย เหตุผลที่ไปเรียนไกลๆ เพราะไม่อยากรับรู้เวลาพ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยๆ ไม่ชอบรับรุ้อะไรทั้งนั้น ยิ่งรับรู้เรายิ่งเสียใจ เสียความรู้สึกมากๆ
…. พอช่วงนั้น มันก็มีเคยเหลือบๆเห็นมาก่อนบ้างแล้วเป็นคนอื่น แต่ไม่ได้สนใจ เพราะคิดว่าสิทธินั่นแหละ พอเมื่อวันนั้น พ่อถามเรื่องรับบโทรศัพท์นุ่นนี่นั่น เราก็เลยไปยืนดูว่าพ่อทำถูกมั้ย แต่ไม่ทันไร เห็นแชทคนใกล้ตัวเเจ้งเตือนขึ้นว่า “นอนได้แล้ว” เราเห็นปุ้ป ใจวูบลงเลย เรายังไม่เชื่อ เลยขอโทสับแม่ดูกลุ่มอื่นๆ สรุป ไม่มี มันเป็นแชทเดี่ยว เราเลยไม่อยากสรุปว่ามันคืออะไร แต่เราเสียใจมากๆ เสียความรู้สึกสุดดๆ ถ้ามันคือความจริง ทำลงไปได้ยังไง ทำไมต้องคุยแชท ทำไม ทำไม ทำไม มีอต่ว่าทำไม นี่ไม่เคยบอกแม่เลยสักครั้งที่รับรู้ ได้แต่เก็บไว้ในใจ เราเสียใจที่สุด ร้องไห้ตลอด เราแคร์ทุกคน แต่ทุกคนไม่เคยแคร์เราเลย รักพ่อมากๆ หวงสุดๆ แต่พ่อจะเคยรักเรามั้ย ถ้ารักพ่อก็จะไม่มีทางทำแบบนี้ นี่คิดว่าถ้ามันคือเรื่องจริง จริงๆ เราอยากบอกแม่ และอยากบอกว่า ถ้าอยู่แล้วเจ็บปวด ก็หย่ากันไปเลย อย่าอยู่เพียงเพราะพวกเรา ถึงแม้มันจะเจ็บปวด เสียใจมากแค่ไหนก็เถอะ จริๆเราก็อาจจะทำไม่ได้หรอก เพราะเรารักมากๆ ใครอยากจะเห็นคนที่เรารักลำบาก และทุกคนทิ้งเขา แต่นั่นแหละ
.
อย่างเดียวที่เรากลัวที่สุด ก็คือ กลัวใจตัวเองฃ กลัวเวลาถ้ามันรู้ความจริงขึ้นมาว่ามันคือความจริง กลัวเราฟิวขาด แบบควบคุมสติไม่ได้มากๆ ….
สงสัยว่าคุณพ่อแอบคุยกับอื่น :/
.
และข้อความที่พิมพ์มานี้ เป็นข้อความบางส่วนที่เราทักจะพิมพ์ระบายลงโน๊ตในโทรศัพท์ …
.
…. ตอนนี้เราเรียนจบมหาลัยแล้วค่ะ… แต่อย่าพึ่งด่วนตัดสินแทนเรานะคะ ว่าเป็นเรื่องของคนสองคน สำหรับส่วนตัวเรา มันใช้ไม่ได้กับเราจริงๆ….. ตั้งแต่เกิดมา เรามีความสุขมากๆ มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบมาตลอด ไม่เคยคิดถึงเรื่องเกี่ยวกับพ่อแม่แยกทางกันมาก่อน แต่พอเริ่มโตขึ้น มีอะไรหลายๆอย่างให้เรารับรู้แบบที่เราไม่ได้ตั้งใจจะรับรู้ และพ่อแม่ก็มักจะคิดเสมอมั้งนะ ว่าเราไม่รู้เรื่องอะไร แต่เรารับรู้และเสียใจมาโดยตลอดจริงๆ..
…เราเห็นพ่อเป็นฮีโร่ในดวงใจเรามาโดยตลอด พ่อเก่งมาก รักเรามาก รักครอบครัว รักการทำงาน ทุกๆอย่างดีเริศ แต่พอวันนึงเรากลับมารับรู้แบบผ่านๆ ซึ่งไม่รู้ว่ามันคือความจริงหรือเปล่า ซึ่งมันเป็นการที่เรามักจะเห็นและรับรู้ ว่าพ่อแม่ทะเลาะกันตลอด จนแทบจะใกล้เลิกกัน เราเสียใจ เราอยู่ในห้องนอนตัวเอง ปิดไฟ คลุมผ้าห่มแล้วแอบร้องไห้แทบจะทุกคืน เราแค่รู้สึกเสียใจมากๆ เสียใจสุดๆ กลัว กลัวว่าเราจะไม่ได้มีพ่อแม่ที่รักกัน เราไม่พร้อมรับมัน พอเราจบปวช.3 เราก็เลยตัดสินใจจะไปไกลๆ ไปเรียนที่ไกลๆ เปิดประสบการณ์อะหรอ มันไม่ใช่เหตุผลหลักเลย เหตุผลที่ไปเรียนไกลๆ เพราะไม่อยากรับรู้เวลาพ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยๆ ไม่ชอบรับรุ้อะไรทั้งนั้น ยิ่งรับรู้เรายิ่งเสียใจ เสียความรู้สึกมากๆ
…. พอช่วงนั้น มันก็มีเคยเหลือบๆเห็นมาก่อนบ้างแล้วเป็นคนอื่น แต่ไม่ได้สนใจ เพราะคิดว่าสิทธินั่นแหละ พอเมื่อวันนั้น พ่อถามเรื่องรับบโทรศัพท์นุ่นนี่นั่น เราก็เลยไปยืนดูว่าพ่อทำถูกมั้ย แต่ไม่ทันไร เห็นแชทคนใกล้ตัวเเจ้งเตือนขึ้นว่า “นอนได้แล้ว” เราเห็นปุ้ป ใจวูบลงเลย เรายังไม่เชื่อ เลยขอโทสับแม่ดูกลุ่มอื่นๆ สรุป ไม่มี มันเป็นแชทเดี่ยว เราเลยไม่อยากสรุปว่ามันคืออะไร แต่เราเสียใจมากๆ เสียความรู้สึกสุดดๆ ถ้ามันคือความจริง ทำลงไปได้ยังไง ทำไมต้องคุยแชท ทำไม ทำไม ทำไม มีอต่ว่าทำไม นี่ไม่เคยบอกแม่เลยสักครั้งที่รับรู้ ได้แต่เก็บไว้ในใจ เราเสียใจที่สุด ร้องไห้ตลอด เราแคร์ทุกคน แต่ทุกคนไม่เคยแคร์เราเลย รักพ่อมากๆ หวงสุดๆ แต่พ่อจะเคยรักเรามั้ย ถ้ารักพ่อก็จะไม่มีทางทำแบบนี้ นี่คิดว่าถ้ามันคือเรื่องจริง จริงๆ เราอยากบอกแม่ และอยากบอกว่า ถ้าอยู่แล้วเจ็บปวด ก็หย่ากันไปเลย อย่าอยู่เพียงเพราะพวกเรา ถึงแม้มันจะเจ็บปวด เสียใจมากแค่ไหนก็เถอะ จริๆเราก็อาจจะทำไม่ได้หรอก เพราะเรารักมากๆ ใครอยากจะเห็นคนที่เรารักลำบาก และทุกคนทิ้งเขา แต่นั่นแหละ
.
อย่างเดียวที่เรากลัวที่สุด ก็คือ กลัวใจตัวเองฃ กลัวเวลาถ้ามันรู้ความจริงขึ้นมาว่ามันคือความจริง กลัวเราฟิวขาด แบบควบคุมสติไม่ได้มากๆ ….