เปิดประเด็นด้วยน้ำตาขณะพิมพ์🥺😭
.....ยอมรับว่าการคบกับใครสักคน 14 ปี
มันเกือบครึ่งชีวิตของเรา ที่มีกันและกันมา
พออยู่มาวันหนึ่ง .. เราจับได้เขาแอบคุยกับแชทที่ซ่อนไว้...ยอมรับว่าช๊อคมาก เสียใจมาก
และทำอะไรไม่ถูก ด้วยความที่เราเชื่อใจ
ไว้ใจ ไม่เช็คอะไรเลย เพราะเรามั่นใจในตัวคนรักมาตลอด ให้เกียรติเขาตลอด ไม่เคยก้าวก่าย
สุดท้าย ... หนังสือเล่มที่เขียนว่าความซื่อสัตย์
หน้าสุดท้ายดันมีแค่คำว่า "โง่" จริงๆ
.... เราอยากปรับ อยากทำให้ทุกอย่างดี
ไม่ใช่ว่าเสียดายเวลา แต่เรายังมีรักที่มาก
เพราะเราคิดว่าเราเลือกเขาเป็นคู่ชีวิต
แต่สุดท้าย เราเป็นไดเแค่ชีวิตคู่ในช่วงเวลานึง

สิ่งที่เจ็บปวดกว่าการไม่ซื่อสัตย์
คือการที่ได้รับรู้ว่า เขารู้สึกไม่เท่าเดิม
เหมือนทุกอย่างพังทลาย แตกสลายที่ตัวเรา
คำถามย้อนกลับ  เราผิดอะไร??
ผิดที่รักมากไป ผิดที่ทำตัวไม่ดีบกพร่องจุดไหน
ผิดที่ดีเกินไปจนน่าเบื่อ หรือผิดที่จับได้

สุดท้าย ไม่ว่าเราจะดีแค่ไหน
เขาก็ไม่สามารถกลับมาเหมือนเดิมอีก
ส่วนเรา ต้องมูฟออน ต้องพยายามดูแลตัวเอง
กลายเป็นเราที่ลุกช้า เพราะเจ็บมาก
เรามาฝากชีวิตกับคนคนนึงไกลบ้าน
ไกลอ้อมกอด ไกลผู้คนที่รักเรา
แต่วันนี้เราดูไร้ค่าในสายตาคนที่ไม่แคร์เราเลย

อยากขอวิธีพาตัวเองออกไปให้ไกลจากจุดที่แย่ที่สุดนี้ทีค่ะ 🥺😭 เพราะเราดาวน์มาก
คนจะร้องไห้ด้วยสักคนยังไม่มี
คนจะกอดและปลอบใจยังไม่มี
เรามาไกลอ้อมกอดคนที่รักเรามาก
มาทำงาน มาใกล้ความรัก แต่มันพังทลายลง
เราอ่อนแอกับเรื่องนี้เกินไป 😭