เพื่อนๆเคยอยู่ในเหตุการณ์ที่แม่รักตัวเองกับพี่หรือน้องไม่เท่ากันมั้ยคะ แล้วจัดการกับความรู้สึกยังไง?
.
.
เราเป็นพี่คนโต มีน้องสาวคนนึงค่ะ แม่เราปฎิบัติชัดมากค่ะว่ารักน้องมากกว่าเรา
บ้านเราเปิดร้านขายของชำค่ะ คือตอนเราป.5แม่ใช้งานเราบ่อยมาก ทั้งนั่งขายของหน้าร้าน เรียงของช่วย ที่ร้านเรามีปั๊มน้ำมันหลอดด้วยเราก็เลยได้ขายบ้าง ตอนนั้นน้องเราอยู่ป.2 แม่ก็ไม่ได้ให้น้องทำอะไรเลยค่ะก็เห็นมันนั่งเล่นเฉยๆ เราน้อยใจมากจนเราไปถามแม่ว่า
"แม่รักหนูกับน้องเท่ากันมั้ย ทำไมแม่ใช้แต่หนู ไม่ใช้น้องบ้าง"
แม่ก็ตอบว่า"เท่ากันนั่นแหละ แต่น้องยังเด็กอยู่"
ตอนนั้นเราก็เข้าใจว่า 'โอเคน้องยังเด็กอยู่' แม่ใช้คำนี้มาตลอดจนน้องมันขึ้นป.6แม่ก็ไม่ใช้คำนี้แล้วจนตอนนี้มันจะม.3แล้วค่ะ ซึ่งต่างจากเราที่เริ่มทำช่วยแม่ตั้งแต่ป.4มาเรื่อยๆ หลังจากเราจบม.3 เราต่อสายอาชีพแล้วที่เรียนอยู่ในเมือง เราขออยู่หอแชร์ค่าห้องกับเพื่อน สัปดาห์นึงเรากลับบ้าน2วันก็คือเลิกเรียนวันศุกร์เราก็กลับบ้าน แล้วบ่ายวันอาทิตย์เราก็กลับหอ ก็ทุกสัปดาห์ก็ปกติ มีบางสัปดาห์ที่เราไม่ได้กลับ ด้วยเหตุผลคืองานเยอะบ้าง บางครั้งก็เหนื่อยอยากพัก อยากไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง แต่เราก็บอกแม่ว่างานเยอะขอไม่กลับได้มั้ย (เราไม่กล้าขอแม่ไปเที่ยวตรงๆด้วยซ้ำ เพราะยังไงแม่ก็ไม่ให้ไปอยู่แล้ว แถมบ่นอีก ชอบบ่นว่าเราไม่ช่วยงานบ้าง ใช้แต่เงินบ้าง แต่ทุกครั้งที่เราแอบไปเที่ยวเราก็ใช้เงินที่เหลือมาจากที่แม่ให้ไปเรียน แทบจะไม่ขอเพิ่มเลยด้วยซ้ำ ถึงจะขอก็นานๆทีมากๆเพราะมันต้องซื้อของนู่นนี่มาทำงานบ้าง เราก็ใช้เงินตัวเอง แต่บางทีมันก็ไม่พอใช้) แต่ทุกครั้งที่เรากลับบ้านเราก็ช่วยงานตลอด มีตื่นสายบ้างเพราะเราก็แค่อยากพัก เพราะวันธรรมดาที่ต้องไปเรียน ด้วยความที่หอพักห้องเราอยู่กัน4คน เราเลยมีการแบ่งเวรตื่น ซึ่งเราเป็นคนตื่นตี5ครึ่ง แบ่งเวลากันคนละครึ่งชม.กับเพื่อน ความรู้สึกก็คือ เราตื่นเช้ามา5วันแล้ว หยุดแค่2วันเองขอตื่นสายหน่อยไม่ได้หรอ แล้วมีครั้งนึงที่เรานอนอยู่บนห้อง แม่โทรมาปลุกเราแต่เรายังไม่ลงไปสักที แม่ก็โมโหมาก ขึ้นมาเตะประตูห้องเราจนประตูห้องเราเป็นรูฝั่งนึง(เหมือนประตูมันจะเป็นแผ่นไม้ไม่หนามาก2อันประกบกันแล้วตรงกลางเป็นช่องว่างโล่งๆ) แล้วก็ด่าเราที่เรียกแล้วก็ไม่ลงไปสักที แล้วด่าแค่เรา ทั้งๆที่น้องเรามันก็นอนอยู่ยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ(อันนี้คือเหตุการณ์ตอนเราเรียน ปวช.1) แล้วแม่ก็ชอบด่าเราต่อหน้าลูกค้า เราทำผิดนิดๆหน่อยๆก็จะด่า ด่าที่เป็นคำด่าเลยไม่ใช่แค่ต่อว่า เรากับแม่ก็จะเถียงกันแทบจะตลอดเวลา เวลาเรานั่งขายของให้แม่เราก็จะหน้านิ่งๆบูดๆ แล้วเราเป็นคนหน้าเหวี่ยงอยู่แล้ว ไม่รู้แกไม่เคยสังเกตุลูกตัวเองหรือยังไงหรือแกไม่มองเราเป็ยลูกแล้วด้วยซ้ำ แกก็ชอบมาด่าเราที่เราทำหน้าบึ้ง เราก็รู้ว่าไอ้ที่เราทำอยู่มันคืองานบริการลูกค้า มันก็ต้องเฟรนด์ลี่ แต่เราเป็นคนเข้าสังคมไม่เป็นเลย เพราะตลอดชีวิตเราก็อยู่แต่บ้าน แทบไม่ได้ไปไหน ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างแต่นานๆทีมากๆ แค่แกก็จะบ่นตลอดว่าจะไปทำไม เอาน้องไปด้วยได้มั้ย ทำไมไม่ชวนน้องไปด้วย เรายอมรับว่าติดเพื่อนมากๆ แต่การไปเที่ยวกับเพื่อนมันเป็นทางเดียวที่จะไม่ต้องมานั่งฟังแต่คำด่าจากคนที่ไม่เคยนึกถึงใจเราเลย เราบ่นเรื่องแม่ให้เพื่อนเราฟังตลอด มันก็พยายามชวนเราออกไปนู่นไปนี่เพื่อจะได้ไม่ต้องอยู่บ้าน พยายามที่จะเข้าหา คุยเล่นด้วยบ้าง แม่เราก็คุยเล่นอยู่แล้ว แต่แม่เราไม่ชอบเพื่อนเราเลย เวลาคุยกับเพื่อนเราก็ปกติ แต่เวลาแม่อยู่กับเราก็จะชอบว่าเพื่อนเรา ชอบถามเชิงแซะเวลาเห็นมันไม่ไปโรงเรียนว่า 'มันไม่เรียนแล้วหรอ' ทั้งที่ตอนนั้นเพื่อนเรามันปวดน้องเมนส์ไปเรียนไม่ไหว เวลาเกรดเราออกก็จะชอบถามว่า'แล้วเกรดเพื่อนหละ/แล้วเพื่อนมันติดกี่ตัว/ได้0กี่ตัว' แล้วเพื่อนเรามันเป็นทอมไม่รู้ว่าแม่เราไม่ชอบทอมหรืออะไรหรือปล่าวแกก็จะชอบถามเราว่า'แล้วเป็นเหมือนมันมั้ย/ชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย' เวลามันพาแฟนมันมาเล่นที่บ้านเราก็จะไปเล่นกับมันด้วยเพราะแฟนมันก็เพื่อนเราอีก เวลาแม่รู้ว่ามันพาแฟนมันไปซื้ออะไรหรือทำอะไรก็จะชอบถามว่า'มันใช้ตังใคร/ใช้ตังตัวเองหรือปล่าว' อย่างเช่นมีวันนึงมันพาแฟนไปทำผม แม่เราก็จะถามว่า'แฟนมันใช้ตังใครจ่าย ใช้ตังตัวเองหรือใช้ตังมัน' ผิดกับทางฝั่งน้องเรา มันขอไปไหนกับเพื่อนให้ไปหมด บ่นบ้างแต่ก็นิดๆหน่อยๆ ไปดึกกลับเช้า หรือไปบ่ายกลับดึกแค่ไหนแม่ก็แค่บ่นมันนิดหน่อย มีคืนนึงน้องเรามันแอบแม่ออกไปบ้านเพื่อนตอนสักเที่ยงคืนตี1นี่แหละ แล้วบ้านเพื่อนมันอยู่ไกลมาก ตอนเช้าเราลงมาขายของแม่ก็บ่นมันให้เราฟังว่า'มันแอบออกไปข้างนอก' ก็แค่นั้น แล้วเราก็ถามแม่ว่า'ตอนนี้มันอยู่ไหน' แม่ก็บอก'มันนอนอยู่บนห้อง' มันขออะไรได้หมด มันขอไปหาเพื่อน ให้ไป มันขอหยุด ให้หยุด มันขอทีวีไปไว้ในห้องมัน ก็ให้ ทั้งที่ก่อนนั้นเราก็ขอแต่แม่ไม่ให้ แต่แม่เราก็ไม่ได้แย่ไปซะหมด เราก็ได้สิ่งที่ขอบ้าง แต่ได้ไม่ตรง หรือต้องขอนานมากกว่าจะได้ ตอนประถมจำไม่ได้ว่าป.ไหนเราเคยขอไอแพด เราได้แท็บเล็ทน้องเรามันก็ได้ด้วย ใช้ไปใช้มามันทำของตัวเองหลุดมือ พัง สักพักมันทำของเราตกจากโต๊ะ ก็พังอีก แต่มันก็โทษว่าเราวางไม่ดีเอง ตอนประมาณม.1เราขอไอแพดอีก เพราะตอนนั้นมันยังไม่มีความจำเป็นแม่ก็บอกเดี๋ยวซื้อให้เหมือนตอบแบบปัดๆ ตัดรำคาญไปเฉยๆ พอมาปวช.1 เราขอแม่ให้ซื้อแล็บท็อปให้ เพราะว่าที่เราเรียนมันจำเป็นต้องใช้ เราก็ได้จริงแต่เป็นตอนปวช.2เทอม2 แต่ก็มีบ่นบ้าง แล้วก็มีตอนเราป.2เรานอนอยู่มันก็ถือไม้กวาดมา เอาด้ามไม้กวาดมาฟาดหัวเรา เราก็ร้องไห้ไปบอกแม่ว่าน้องเอาด้ามไม้กวาดมาฟาดหัวเรา แต่แม่ถามเราว่า"แล้วจะไปนอนให้มันตีทำไม" จำไม่ได้ว่าตอนนั้นหัวเราเป็นยังไงจำได้แค่มันโน แต่ตอนนี้หน้าผากเราก็ยังมีรอยเหมือนแผลเป็นอันเล็กๆจากวันนั้นอยู่ มีอีก ตอนนั้นเราเล่นเกมผีอยู่ในห้องเดียวกันที่มันตีหัวเรา เราเล่นกับพี่ที่เป็นญาตินานๆทีแกจะมาหา ตอนนั้นเป็นเกมที่ต้องลากเมาส์ไปตามช่องเล็กๆถ้ามือไม่นิ่งแล้วเมาส์ไปโดนจะมีผีโผล่ออกมา ตอนนั้นมนห้องน่าจะมี5คน มีเรา น้องเรา แล้วก็พี่อีก3คน พอเล่นไปแล้วผีโผล่ออกมา น้องเรามันก็ตกใจ ร้องไห้วิ่งไปหาแม่ แล้วแม่ก็มาว่าเราอีกว่าเรา"ทำอะไรน้อง" มีอีกเหตุการณ์นึงก่อนหน้านั้นอีก เราก็นั่งดูมิสเตอร์บีน ภาคที่คนแสดงแล้วมันมีซีนเปืดตัวที่มิสเตอร์บีนตกลงมาจากยานฯมนุษย์ต่างดาว มันเห็นก็ร้องไห้ไปหาแม่อีก แล้วแม่ก็มาว่าเราว่า"เราทำอะไรมันอีก" เราก็บอก"ไม่ได้ทำ" แล้วแม่ก็ถามอีกว่า"ไม่ได้ทำแล้วทำไมมันร้องไห้" มีอีกเหตุการณ์ โตกว่านั้น ตอนนั้นเราป.4 เราจำได้เลย ตอนนั้นยังไม่แยกห้องนอนกำลังนอนอยู่ อยู่ดีๆมันลุกขึ้นมาฉี่ใส่สมุดเขียนตามคำบอกเรา เราก็ร้องไห้ลงไปฟ้องแม่ แม่ก็ถามเราอีกว่า"แล้วไปทำอะไรให้มันก่อนล่ะ" แล้วก็มีอีก อันนี้น่าจะป.5 เราก็กำลังดูทีวีอยู่หรือทำอะไรสักอย่างนี่แหละ กำลังนั่งเก้าอี้ แล้วทีนี้มันก็ดึงเก้าอี้ออก หลังเราเลยไปขูดกับชั้นวางเหล็กจนถลอก ดีที่แผลไม่ยาวมาก แม่ก็ว่ามันนิดหน่อยแล้วก็ทำแผลให้เรา เราเลยรู้สึกมาโดยตลอดว่าแม่รักเรากับน้องไม่เท่ากัน ปากก็บอกเท่ากันแต่การกระทำมันเหมือนจะไม่ใช่ หรืออันนี้เราก็ไม่รู้
รู้สึกว่าแม่รักลูกไม่เท่ากัน ควรจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงดีคะ?
.
.
เราเป็นพี่คนโต มีน้องสาวคนนึงค่ะ แม่เราปฎิบัติชัดมากค่ะว่ารักน้องมากกว่าเรา
บ้านเราเปิดร้านขายของชำค่ะ คือตอนเราป.5แม่ใช้งานเราบ่อยมาก ทั้งนั่งขายของหน้าร้าน เรียงของช่วย ที่ร้านเรามีปั๊มน้ำมันหลอดด้วยเราก็เลยได้ขายบ้าง ตอนนั้นน้องเราอยู่ป.2 แม่ก็ไม่ได้ให้น้องทำอะไรเลยค่ะก็เห็นมันนั่งเล่นเฉยๆ เราน้อยใจมากจนเราไปถามแม่ว่า
"แม่รักหนูกับน้องเท่ากันมั้ย ทำไมแม่ใช้แต่หนู ไม่ใช้น้องบ้าง"
แม่ก็ตอบว่า"เท่ากันนั่นแหละ แต่น้องยังเด็กอยู่"
ตอนนั้นเราก็เข้าใจว่า 'โอเคน้องยังเด็กอยู่' แม่ใช้คำนี้มาตลอดจนน้องมันขึ้นป.6แม่ก็ไม่ใช้คำนี้แล้วจนตอนนี้มันจะม.3แล้วค่ะ ซึ่งต่างจากเราที่เริ่มทำช่วยแม่ตั้งแต่ป.4มาเรื่อยๆ หลังจากเราจบม.3 เราต่อสายอาชีพแล้วที่เรียนอยู่ในเมือง เราขออยู่หอแชร์ค่าห้องกับเพื่อน สัปดาห์นึงเรากลับบ้าน2วันก็คือเลิกเรียนวันศุกร์เราก็กลับบ้าน แล้วบ่ายวันอาทิตย์เราก็กลับหอ ก็ทุกสัปดาห์ก็ปกติ มีบางสัปดาห์ที่เราไม่ได้กลับ ด้วยเหตุผลคืองานเยอะบ้าง บางครั้งก็เหนื่อยอยากพัก อยากไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง แต่เราก็บอกแม่ว่างานเยอะขอไม่กลับได้มั้ย (เราไม่กล้าขอแม่ไปเที่ยวตรงๆด้วยซ้ำ เพราะยังไงแม่ก็ไม่ให้ไปอยู่แล้ว แถมบ่นอีก ชอบบ่นว่าเราไม่ช่วยงานบ้าง ใช้แต่เงินบ้าง แต่ทุกครั้งที่เราแอบไปเที่ยวเราก็ใช้เงินที่เหลือมาจากที่แม่ให้ไปเรียน แทบจะไม่ขอเพิ่มเลยด้วยซ้ำ ถึงจะขอก็นานๆทีมากๆเพราะมันต้องซื้อของนู่นนี่มาทำงานบ้าง เราก็ใช้เงินตัวเอง แต่บางทีมันก็ไม่พอใช้) แต่ทุกครั้งที่เรากลับบ้านเราก็ช่วยงานตลอด มีตื่นสายบ้างเพราะเราก็แค่อยากพัก เพราะวันธรรมดาที่ต้องไปเรียน ด้วยความที่หอพักห้องเราอยู่กัน4คน เราเลยมีการแบ่งเวรตื่น ซึ่งเราเป็นคนตื่นตี5ครึ่ง แบ่งเวลากันคนละครึ่งชม.กับเพื่อน ความรู้สึกก็คือ เราตื่นเช้ามา5วันแล้ว หยุดแค่2วันเองขอตื่นสายหน่อยไม่ได้หรอ แล้วมีครั้งนึงที่เรานอนอยู่บนห้อง แม่โทรมาปลุกเราแต่เรายังไม่ลงไปสักที แม่ก็โมโหมาก ขึ้นมาเตะประตูห้องเราจนประตูห้องเราเป็นรูฝั่งนึง(เหมือนประตูมันจะเป็นแผ่นไม้ไม่หนามาก2อันประกบกันแล้วตรงกลางเป็นช่องว่างโล่งๆ) แล้วก็ด่าเราที่เรียกแล้วก็ไม่ลงไปสักที แล้วด่าแค่เรา ทั้งๆที่น้องเรามันก็นอนอยู่ยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ(อันนี้คือเหตุการณ์ตอนเราเรียน ปวช.1) แล้วแม่ก็ชอบด่าเราต่อหน้าลูกค้า เราทำผิดนิดๆหน่อยๆก็จะด่า ด่าที่เป็นคำด่าเลยไม่ใช่แค่ต่อว่า เรากับแม่ก็จะเถียงกันแทบจะตลอดเวลา เวลาเรานั่งขายของให้แม่เราก็จะหน้านิ่งๆบูดๆ แล้วเราเป็นคนหน้าเหวี่ยงอยู่แล้ว ไม่รู้แกไม่เคยสังเกตุลูกตัวเองหรือยังไงหรือแกไม่มองเราเป็ยลูกแล้วด้วยซ้ำ แกก็ชอบมาด่าเราที่เราทำหน้าบึ้ง เราก็รู้ว่าไอ้ที่เราทำอยู่มันคืองานบริการลูกค้า มันก็ต้องเฟรนด์ลี่ แต่เราเป็นคนเข้าสังคมไม่เป็นเลย เพราะตลอดชีวิตเราก็อยู่แต่บ้าน แทบไม่ได้ไปไหน ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างแต่นานๆทีมากๆ แค่แกก็จะบ่นตลอดว่าจะไปทำไม เอาน้องไปด้วยได้มั้ย ทำไมไม่ชวนน้องไปด้วย เรายอมรับว่าติดเพื่อนมากๆ แต่การไปเที่ยวกับเพื่อนมันเป็นทางเดียวที่จะไม่ต้องมานั่งฟังแต่คำด่าจากคนที่ไม่เคยนึกถึงใจเราเลย เราบ่นเรื่องแม่ให้เพื่อนเราฟังตลอด มันก็พยายามชวนเราออกไปนู่นไปนี่เพื่อจะได้ไม่ต้องอยู่บ้าน พยายามที่จะเข้าหา คุยเล่นด้วยบ้าง แม่เราก็คุยเล่นอยู่แล้ว แต่แม่เราไม่ชอบเพื่อนเราเลย เวลาคุยกับเพื่อนเราก็ปกติ แต่เวลาแม่อยู่กับเราก็จะชอบว่าเพื่อนเรา ชอบถามเชิงแซะเวลาเห็นมันไม่ไปโรงเรียนว่า 'มันไม่เรียนแล้วหรอ' ทั้งที่ตอนนั้นเพื่อนเรามันปวดน้องเมนส์ไปเรียนไม่ไหว เวลาเกรดเราออกก็จะชอบถามว่า'แล้วเกรดเพื่อนหละ/แล้วเพื่อนมันติดกี่ตัว/ได้0กี่ตัว' แล้วเพื่อนเรามันเป็นทอมไม่รู้ว่าแม่เราไม่ชอบทอมหรืออะไรหรือปล่าวแกก็จะชอบถามเราว่า'แล้วเป็นเหมือนมันมั้ย/ชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย' เวลามันพาแฟนมันมาเล่นที่บ้านเราก็จะไปเล่นกับมันด้วยเพราะแฟนมันก็เพื่อนเราอีก เวลาแม่รู้ว่ามันพาแฟนมันไปซื้ออะไรหรือทำอะไรก็จะชอบถามว่า'มันใช้ตังใคร/ใช้ตังตัวเองหรือปล่าว' อย่างเช่นมีวันนึงมันพาแฟนไปทำผม แม่เราก็จะถามว่า'แฟนมันใช้ตังใครจ่าย ใช้ตังตัวเองหรือใช้ตังมัน' ผิดกับทางฝั่งน้องเรา มันขอไปไหนกับเพื่อนให้ไปหมด บ่นบ้างแต่ก็นิดๆหน่อยๆ ไปดึกกลับเช้า หรือไปบ่ายกลับดึกแค่ไหนแม่ก็แค่บ่นมันนิดหน่อย มีคืนนึงน้องเรามันแอบแม่ออกไปบ้านเพื่อนตอนสักเที่ยงคืนตี1นี่แหละ แล้วบ้านเพื่อนมันอยู่ไกลมาก ตอนเช้าเราลงมาขายของแม่ก็บ่นมันให้เราฟังว่า'มันแอบออกไปข้างนอก' ก็แค่นั้น แล้วเราก็ถามแม่ว่า'ตอนนี้มันอยู่ไหน' แม่ก็บอก'มันนอนอยู่บนห้อง' มันขออะไรได้หมด มันขอไปหาเพื่อน ให้ไป มันขอหยุด ให้หยุด มันขอทีวีไปไว้ในห้องมัน ก็ให้ ทั้งที่ก่อนนั้นเราก็ขอแต่แม่ไม่ให้ แต่แม่เราก็ไม่ได้แย่ไปซะหมด เราก็ได้สิ่งที่ขอบ้าง แต่ได้ไม่ตรง หรือต้องขอนานมากกว่าจะได้ ตอนประถมจำไม่ได้ว่าป.ไหนเราเคยขอไอแพด เราได้แท็บเล็ทน้องเรามันก็ได้ด้วย ใช้ไปใช้มามันทำของตัวเองหลุดมือ พัง สักพักมันทำของเราตกจากโต๊ะ ก็พังอีก แต่มันก็โทษว่าเราวางไม่ดีเอง ตอนประมาณม.1เราขอไอแพดอีก เพราะตอนนั้นมันยังไม่มีความจำเป็นแม่ก็บอกเดี๋ยวซื้อให้เหมือนตอบแบบปัดๆ ตัดรำคาญไปเฉยๆ พอมาปวช.1 เราขอแม่ให้ซื้อแล็บท็อปให้ เพราะว่าที่เราเรียนมันจำเป็นต้องใช้ เราก็ได้จริงแต่เป็นตอนปวช.2เทอม2 แต่ก็มีบ่นบ้าง แล้วก็มีตอนเราป.2เรานอนอยู่มันก็ถือไม้กวาดมา เอาด้ามไม้กวาดมาฟาดหัวเรา เราก็ร้องไห้ไปบอกแม่ว่าน้องเอาด้ามไม้กวาดมาฟาดหัวเรา แต่แม่ถามเราว่า"แล้วจะไปนอนให้มันตีทำไม" จำไม่ได้ว่าตอนนั้นหัวเราเป็นยังไงจำได้แค่มันโน แต่ตอนนี้หน้าผากเราก็ยังมีรอยเหมือนแผลเป็นอันเล็กๆจากวันนั้นอยู่ มีอีก ตอนนั้นเราเล่นเกมผีอยู่ในห้องเดียวกันที่มันตีหัวเรา เราเล่นกับพี่ที่เป็นญาตินานๆทีแกจะมาหา ตอนนั้นเป็นเกมที่ต้องลากเมาส์ไปตามช่องเล็กๆถ้ามือไม่นิ่งแล้วเมาส์ไปโดนจะมีผีโผล่ออกมา ตอนนั้นมนห้องน่าจะมี5คน มีเรา น้องเรา แล้วก็พี่อีก3คน พอเล่นไปแล้วผีโผล่ออกมา น้องเรามันก็ตกใจ ร้องไห้วิ่งไปหาแม่ แล้วแม่ก็มาว่าเราอีกว่าเรา"ทำอะไรน้อง" มีอีกเหตุการณ์นึงก่อนหน้านั้นอีก เราก็นั่งดูมิสเตอร์บีน ภาคที่คนแสดงแล้วมันมีซีนเปืดตัวที่มิสเตอร์บีนตกลงมาจากยานฯมนุษย์ต่างดาว มันเห็นก็ร้องไห้ไปหาแม่อีก แล้วแม่ก็มาว่าเราว่า"เราทำอะไรมันอีก" เราก็บอก"ไม่ได้ทำ" แล้วแม่ก็ถามอีกว่า"ไม่ได้ทำแล้วทำไมมันร้องไห้" มีอีกเหตุการณ์ โตกว่านั้น ตอนนั้นเราป.4 เราจำได้เลย ตอนนั้นยังไม่แยกห้องนอนกำลังนอนอยู่ อยู่ดีๆมันลุกขึ้นมาฉี่ใส่สมุดเขียนตามคำบอกเรา เราก็ร้องไห้ลงไปฟ้องแม่ แม่ก็ถามเราอีกว่า"แล้วไปทำอะไรให้มันก่อนล่ะ" แล้วก็มีอีก อันนี้น่าจะป.5 เราก็กำลังดูทีวีอยู่หรือทำอะไรสักอย่างนี่แหละ กำลังนั่งเก้าอี้ แล้วทีนี้มันก็ดึงเก้าอี้ออก หลังเราเลยไปขูดกับชั้นวางเหล็กจนถลอก ดีที่แผลไม่ยาวมาก แม่ก็ว่ามันนิดหน่อยแล้วก็ทำแผลให้เรา เราเลยรู้สึกมาโดยตลอดว่าแม่รักเรากับน้องไม่เท่ากัน ปากก็บอกเท่ากันแต่การกระทำมันเหมือนจะไม่ใช่ หรืออันนี้เราก็ไม่รู้