เราเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว  เรายอมรับว่าวางแผนการเงินไม่ดี ช่วงที่ลูกต้องเข้ามหาลัยเลยติดขัดปัญหาเรื่องเงิน  ได้หยิบยืมจากเพื่อนคนนึงเป็นจำนวน 40 k โดยคุยกันไว้ว่าจะเริ่มใช้หนี้ก้อนแรกเดือนมิถุนายนของปีนี้  นั่นหมายถึงว่าเคลียร์เรื่องมหาลัยลูกจบเคลียร์เรื่องค่าเทอมลูกจบก่อน  โดยตกลงจะจ่ายหนี้เพื่อนเป็นรายเดือน  เราซาบซึ้งใจมากมันเป็นเงินก้อนใหญ่พอสมควร  แต่ตั้งแต่วันที่เรายืมเงินเพื่อน ชีวิตต้องเปลี่ยนไป  ทักมาหาตอนกลางวันเบรคกี่โมง  ทักมาหาตอนเย็นเลิกงานกี่โมงถึงบ้านหรือยัง  แล้วก็โทรหาทั้งกลางวันทั้งเย็น  ชวนคุยเรื่อยเปื่อยพูดจาเรื่อยเปื่อยไม่ได้ทวงหนี้แต่ก็ไม่ได้มีสาระอะไร  ย้ำว่าโทรทุกวัน วันละ 2 รอบก็มี  คุยอย่างต่ำครึ่งชั่วโมง  คือเราเป็นหนี้เขาเราก็เกรงใจ  เราไอแค๊กๆไม่สบายอยู่ก็ไม่ยอมวาง  คุยไปเรื่อย แต่คือเราต้องทำงานเราต้องทำมาหากินเพื่อที่จะหาเงินมาใช้หนี้เขานี่แหละ  เรารู้สึกเสียสุขภาพจิตมาก  แต่เราก็ไม่ได้มีเงินเดือนเยอะขนาดที่จะจ่ายหนี้เขาทีเดียวเพื่อที่จะตัดปัญหา  มันกลายเป็นความทุกข์กลายเป็นความเครียด ไม่รู้จะคุยกับใครไม่รู้จะบอกใคร  คือถ้าเขากลัวว่าเราจะไม่จ่ายหนี้  หรือว่าจะไม่ได้เงินคืน  เขาก็ควรจะบอกเราตรงๆได้นะเพราะเขาเป็นเจ้าของเงิน  แต่การที่เขาทำแบบนี้  เราประสาทเสียมาก  เราไม่มีสมาธิทำงาน  เราเครียด  ขนาดเราบอกว่าติดธุระพาลูกไปสอบเขาก็ยังโทรหา  คือเขาก็เป็นผู้หญิงเหมือนเรานี่แหละ จะบอกว่าเขาช่วยเพราะเขาชอบเราก็คงไม่ใช่  ขนาดบอกว่านั่งรถเมล์อยู่ก็ยังโทรหา ถามเราว่าเบรคกี่โมง เราตอบว่า 12.30 น. พอถึงเวลาปุ๊บเขาโทรมาทันที  เขาไม่คิดว่าเราต้องกินข้าวบ้างหรอ  คือเราไม่เข้าใจจริงๆนะ  เราอยากจะถามเขาว่าพี่กลัวหนูไม่คืนเงินพี่หรอกลัยหนูหายไปหรอ  ถ้าหนูไม่มีสติไม่มีสมาธิทำมาหากินแบบนี้หนูจะเอาเงินที่ไหนมาคืนพี่ค่ะ  เราเครียดจริงๆ