ไปย้อนอ่านกระทู้เก่าเราได้นะคะ ชีวิตโดนแซะ โดนด่า เราร้องไห้ตลอด เราขออะไรก็ไม่เคยได้ มีแต่ด่า ไล่ออกบ้าน กดดันตลอด เราแค่หิวเลยต้มมาม่ากินก็ด่า บ่น อยากรีบจบม.3 แล้วหนีไปให้ไกลที่สุด อยู่โรงเรียนก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ มีไม่กี่คน แทบจะอยู่ตัวคนเดียวตลอด โดนรอบข้างไม่จริงใจ พี่ที่คอยรับฟังเราก็ไม่อยู่แล้ว พ่อสนใจแต่น้อง เราเป็นหมาหัวเน่าในครอบครัว เก็บเอาไปฝันตลอด พยายามไม่ร้องแล้ว แต่คำพูดมันทำร้ายจิตใจมาก เก็บความแค้นไว้ในใจ ทำอะไรไม่ได้ ขี้แพ้สมเพชตัวเองตลอด ผิดหวังทุกอย่างรู้สึกด้อยค่า ใจเต้นตุบๆตลอด ทำไมน้องได้ดีกว่า