วิทยุติดตามตัว หรือ เพจเจอร์ (อังกฤษ: pager) เป็นอุปกรณ์สื่อสารพกพาในสมัยก่อนที่โทรศัพท์มือถือจะเข้ามาแทนที่ ใช้ในการรับ-ส่งข้อความหากัน แบบเดียวกับการส่งข้อความ หรือ message หรือ SMS ผ่านมือถือนั้นแหล่ะ ต่างกันที่มันพิมพ์ข้อความเองไม่ได้ คนจะส่งต้องใช้โทรศัพท์บ้านหรือโทรตู้โทรศัพท์ โทรไปศูนย์คอลเซ็นเตอร์ของค่าย เพจเจอร์ นั้นๆ เพื่อบอกข้อความที่เราจะส่งให้เจ้าหน้าพิมพ์และส่งไปให้ตามหมายเลขเครื่องเพจเจอร์ของคนรับตามที่เราบอก (ความลับคือไม่ใช่ความลับ 555)

ผมไม่แน่ใจว่าเพจเจอร์เข้ามาในไทยตั้งแต่ช่วงไหน ประมาณที่ผมเริ่มเห็นในไทยก็น่าจะ ปี พ.ศ. 2535 มั้งเท่าที่จำได้ แต่ตามข้อมูลจริงที่มีระบุในเน็ต (หามา) เพจเจอร์หรือวิทยุตามตัวเริ่มใช้ในประเทศไทยตั้งแต่ปี พ.ศ. 2520 และได้รับความนิยมอย่างกว้างขวางในช่วงปี พ.ศ. 2530 และเลิกใช้ไปใน พ.ศ. 2544 

ช่วงก่อนที่ในไทยจะมีเพจเจอร์ใช้กันจนแพร่หลายนั้น ผมได้รู้จักเพจเจอร์ครั้งแรก โดยรู้จักจากการดูหนังฮ่องกง เพราะในหนังฮ่องกงหลายๆเรื่องเราจะเห็นตัวละครติดต่อสื่อสารกันผ่านเพจเจอร์บ่อยๆ 

และ เมื่อในไทย คนไทยนิยมมีเพจเจอร์ใช้กันจนแพร่หลาย ณ. จุดนี้เองผมก็ได้มีเพจเจอร์เป็นของตัวเองกับเขาบ้าง ถ้าจำไม่ผิดก็ช่วง พ.ศ.2539 เป็นเพจเจอร์รุ่นที่เหมือนกับรูปด้านบนนี่แหล่ะ ผมจำค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายรายเดือนให้ผู้ให้บริการส่งข้อความไม่ได้ว่าจ่ายเท่าไรต่อเดือน 

แต่สิ่งที่จำแม่นไม่มีวันลืมคือ .... ผมใช้เพจเจอร์ตัวนี้เป็นเวลา 1 ปี 
                                              ใน 1 ปีที่ผมได้มันมา นอกจากข้อความโฆษณาที่ผมได้รับ
                                              ผมได้รับข้อความจากคนที่ต้องการส่งข้อความมาเพื่อติดต่อผม  1 ครั้ง
                                              และ 1 ครั้งนั้น ผมเป็นคนโทรส่งข้อความเข้าเครื่อง ตัวเอง 555 

**** สรุป คือ ผมไม่มีคนคบ หรือ คนที่ผมคบ ไม่มี เพจเจอร์ ????