สวัสดีครับ ผมมีอาการหึงหวงสถานที่ที่เคยอยู่ครับ
ผมเกิดมาในกรุงเทพดูแลอพาร์ทเม้นท์กับตากับยายพร้อมกับพ่อบ้านแม่บ้าน ที่ดูแลผมเหมือนลูก ผมรู้สึกมีความสุขมากในวัยเด็กและช่วงเวลานั้นเลยมีทั้งเพื่อคนที่อยู่อพาร์ทเม้นท์ ร้านอาหารข้างๆ งานวันเกิดที่จัดให้ผมและทุกคนมาพร้อมๆหน้ากัน เป็นสถานที่แห่งความทรงจำ แต่แล้วตาผมล้มป่วย ซึ่งในตอนนั้นผมยังเด็กเกินกว่าจะรุ้ว่าตาผมเป็นอะไร ในวันนึงผมกลับจากโรงเรียน แม่บ้านที่อพาร์ทเม้นท์บอกว่าตาเสียแล้ว ทำให้ผมอยู่กับยายแค่2คน ทุกวันผมไปโรงเรียนจะผ่านหน้าห้องตาตลอด ตาเป็นคนใจดีมากครับอยากได้อะไรซื้อให้ตลอด ชอบพาผมไปกินฟาร์ตฟูต ในวันที่ตาไม่อยู่ ผมรู้สึกว่ามันว่างเปล่าจริงๆยายผมก็ทำงานไม่ไหวแล้ว ทำให้ผมต้องอยู่ต่างจังหวัด ผมอยู่ต่างจังหวัดได้6ปีในวันนึง ผมได้กลับไปเยี่ยมอพาร์ทเม้นท์ของผม ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมทั้งร้านขายยาย้ายออก ร้านเสริมสวยย้ายออก ไม่มีร้านอาหารตามสั่ง และที่ผมเกิดอาการหวงสถานที่ คือตอนที่ผมเห็นห้องตาผมมีคนเช่าอยู่ ห้องพ่อบ้านแม่บ้าน ที่เปรียบเสมือนพ่อแม่ของผมมีใครไม่รู้มาอยู่ พร้อมกับเด็กที่มองหน้าผมแล้วซุบซิบว่าผมเป็นใครทำไมถึงมานั่งที่ตรงนี้ได้ ผมพูดในใจเสมอว่าเป็นใครกูอยู่มาก่อนรู้ไหมกูเคยวิ่งเล่นตรงนี้ตากูเคยอยู่ตรงนี้ตรงนี้คือที่นอนประจำกูเวลากูหิวข้าวกูก็กินตรงนี้กูอยู่มาก่อนอีกเป็นใครมีสิทธ์อะไรมาอยู่ในที่ที่เคยมีความสุขของกูรู้ไหมกูเป็นใครที่แห่งความทรงจำผมมีแต่ใครมาอยู่ไม่รุ้ ผมได้แต่ร้องไห้และคิดถึงวันเก่าๆ มันเป็นอาการที่บางครั้งทำผมนอนไม่หลับคิดแล้วเศร้าผมควรทำยังไงดีครับหรือควรไปพบจิตแพทย์ดีครับ.