เราเป็นลูกชาวไร่ธรรมดา ด้วยสอบได้ทุนรัฐบาล เราจึงมีโอกาสเรียนจบปริญญาเอกจากต่างประเทศ มันเป็นความภาคภูมิใจของครอบครัวและญาติๆ ด้วยเหมือนเป็นตัวแทนหมู่บ้านในต่างจังหวัดที่ไม่เคยมีลูกหลานเรียนจบระดับปริญญาเอก

เมื่ออยู่ที่ทำงาน ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่แวดล้อมไปด้วย ดร. ผศ.ดร. รศ.ดร. ศ.ดร.  เราก็แค่ ผศ.ดร. คนหนึ่ง ที่มีตำแหน่งทางวิชาการ เป็นอาจารย์ที่ไม่ได้มีทุนวิจัยหลายล้าน หรือตีพิมพ์ในเปเปอร์สูงๆ เราก็ยังดิ้นรนขวนขวายเขียนข้อเสนอโครงการวิจัย หาทุนทำวิจัย ไม่ได้เด่นดังในสายงาน มีความกดดันอย่างต่อเนื่องในการขอตำแหน่งทางวิชาการในระดับสูงขึ้น และก็ไม่ได้เป็นผู้บริหารระดับสูง ตอนจบปริญญาเอกมาใหม่ๆ เราต้องดิ้นรนให้หลุดพ้นจากคำว่า อ.ดร. ให้เป็น ผศ.ดร. ให้เร็วที่สุด ต่อจากนี้ก็คือ รศ.ดร. นี่คือ มุมมองของเรา และเพื่อนร่วมวิชาชีพ (ส่วนใหญ่..เราคิดว่านะ)

แต่เมื่อเรากลับบ้าน แม้เราจะทำตัวเป็นลูกๆ หลานๆ ของญาติๆ เหมือนเดิม แต่ญาติๆ จะเรียกว่า ดร. และที่ทำให้เรารู้สึกแปลกๆ คือ เวลาเราไปงานศพ ญาติๆ มักจะให้ขึ้นไปทอดผ้าบังสกุล บางงานชุดก็ไม่ได้พร้อมจะขึ้นเพราะกะจะไปช่วยล้างจาน ก็ขอปฏิเสธ สำหรับเราๆ คิดว่า ผู้หลักผู้ใหญ่จะเหมาะสมกว่า เราก็แค่เด็กน้อยคนเดิม  สำหรับเราๆ คิดว่า ในหมู่ญาติ ตจว. มันก็คงจะเป็นความภาคภูมิใจ ที่อยากจะส่งถึงแขกที่มาร่วมงาน ว่ามี ดร. ขึ้นทอดผ้าฯ ด้วย เราเจอไปสองสามงาน เลยคิดว่าถ้าเจ้าภาพเห็นว่าเป็นเกียรติแกผู้วายชนม์เราก็ยินดี...แต่เราว่า

เป็น ดร. ที่มหาวิทยาลัยกับ ดร. ที่บ้าน มันไม่เหมือนกันจริงๆ นะ