สวัสดีชาวพันทิปทุกคน สบายดีมั้ยคะ ไม่ได้เขียนกระทู้นานเลย วันนี้จู่จู่เราก็เศร้าค่ะ เป็นเรื่องครอบครัว ครอบครัวเราจะมีปู่  ย่า พ่อและน้า คุณน้าเพิ่งเสียเมื่อปีที่แล้ว คุณปู่กับคุณย่าก็จะ 80 ปี คุณพ่อก็ป่วยบ่อยและหนักมากขึ้น ก็ทำใจเผื่อไว้บ้าง

เราเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดาแล้วก็มีธุรกิจส่วนตัวเล็กๆ มีแผนในอนาคต ตอนแรกเราตั้งใจว่าเราจะเปิดหอพักให้เช่าแล้วก็เปิดร้านร้านขายของชำให้คุณน้ากับคุณพ่อเป็นกิจกรรมหลังเกษียณแล้ว อยู่ตามประสาสองหนุ่ม มีเงินดูแลคุณปู่คุณย่า เราไปไกลได้ ไม่ห่วง คงจะไปทำงานไกลหรืองานต่างประเทศไปเปิดหูเปิดตาตามที่ต่างๆ พอคุณน้าเสียเรารู้สึกว่างเปล่า เราคิดไปถึงตอนที่ปู่ย่าและพ่อไม่ได้อยู่กับเราแล้ว มันคงจะเหงาน่าดู กับญาติก็ไม่ค่อยสนิท พอย้ายมาอยู่ต่างจังหวัดและตั้งรกรากที่นี่ก็ไม่ค่อยมีญาติ อาศัยไปเที่ยวหาบ้าง เขามาเที่ยวบ้าง ก็คงไม่เหมือนครอบครัวที่อยู่ด้วยกันมา

เราเป็นคนที่ตายแล้วไม่ได้เสียดายชีวิตตัวเอง แต่พอคิดถึงคนที่เรารักวันนึงไม่มีอยู่ มันเศร้าจริงๆ เราพยายามหาเหตุผลเราก็เข้าใจว่าชีวิตมันไม่เที่ยงแล้วทุกคนมันจะต้องตาย มีเหตุมีผล คิดถึงขั้นว่าถ้าไม่มีใครแล้วเราก็ออกไปใช้ชีวิตที่ต่างแดนได้สบายไม่ใช่หรอ ถึงอย่างนั้นพอเจอกับตัวเองแล้วทำยากจังค่ะ เราค้นหาในอินเตอร์เน็ตแล้วดูว่ามีคนเหมือนเราไหมคำตอบมีเยอะแยะเลยค่ะแต่ว่ามันก็ไม่ประทับใจหรือทำให้เรารู้สึกดีขึ้นแต่อย่างใด หรือจะถามเพื่อน คนรู้จัก ว่าถ้าชีวิตฉันไม่เหลือใครจะอยู่ยังไงนะ เหมือนไม่มีใครให้คำตอบที่ตรงใจเหมือนกัน เราลองไปฟังธรรมะด้วยแต่ก็เป็นธรรมะที่ต้องเอามาแปลอีกทีนึงไม่ได้ย่อยให้เข้าใจความหมายหรือเราไม่อินก็ไม่รู้ เราคิดในหัววนวนๆ สับสนมากไม่รู้จะระบายออกทางไหน ก็เลยมาที่นี่ค่ะ หรือว่ามันไม่มีคำที่ปลดล็อคใจเราได้หรือว่าปัญหาที่เราเจอมันไม่ได้ใหญ่แต่เราแก้ไม่ได้หรือว่ายังไงอ่ะเราก็ไม่เข้าใจ หรือบางทีเพราะเข้าใจแต่ไม่ปลง เฮ้อ