ตอนเด็กๆเราเป็นเด็กที่มีความสุขดีเหมือนเด็กทั่วไป  มีพ่อแม่พร้อมหน้า
จนตอนอนุบาลจำได้ว่าพ่อแม่เราเริ่มทะเลาะกันเพราะพ่อมีคนอื่น 
แม่เลิกกับพ่อ พ่อลักพาตัวเราไปจากบ้านเราที่ภาคเหนือไปบ้านปู่ย่าที่ภาคใต้ 
เรายังจำภาพที่ตา ยาย ลุงและแม่ตำรวจมาถึงบ้านปู่ย่าเพื่อรับตัวเรากลับ
แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถรับเรากลับไปได้  ต้องฟ้องร้องกัน
กระบวนการผ่านไปนานมาก แม่พยายามมาหาเราแต่ก็ไม่ได้บ่อย
เราอยู่กับย่ามานาน เราถูกเป่าหูจากย่าว่าแม่ไม่รักเราแล้ว
แม่มีคนใหม่ มีลูกใหม่ เราต้องอยู่กับปู่ย่า ส่วนพ่อเรามีเมียใหม่ไปแล้ว
จนถึงตอนขึ้นศาลเราถูกถามว่าอยากอยู่กับใคร เราตอบไปว่าอยากอยู่กับย่า
เราจำได้ว่าตอนนั้นแม่กับยายเราร้องไห้หนักมาก โดยเฉพาะแม่เสียใจมาก
บอกว่าเราไม่รักแม่เหรอ แม่ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับเรา

จากนั้นเราก็เหมือนถูกตัดขาดจากบ้านแม่ไป
ด้วยความเป็นเด็ก  เราเริ่มเชื่อคำที่ย่าบอกว่าแม่ไม่รักเราแล้วจริงๆ 
จนเราจะเรียนต่อแล้วปู่ย่าบอกว่าส่งไม่ไหว ส่วนพ่อไม่สนใจเรานานแล้ว
เราเลยคิดถึงแม่ขึ้นมาเพราะฐานะที่บ้านแม่ดีกว่าพ่อมาก 
เมื่อเราติดต่อไป เราเลยได้รู้ว่าแม่เสียไปนานแล้ว โดยเราไม่มีโอกาสได้รู้
เรื่องราวที่เราเพิ่งได้ฟังจากญาติฝั่งแม่ทำให้เราได้รู้ว่า
เรื่องที่เราได้ฟังจากย่าไม่เป็นความจริง
แม่ไม่ได้แต่งงาน ไม่ได้มีใครใหม่เลย
แม่รอและทำทุกอย่างทุกทางที่จะพาเรากลับมาอยู่ด้วย
ไปร้องเรียน  ไปมูลนิธิ เสียเงินค่าทนาย หาเวลาไปหาเราที่ใต้
เมื่อแม่แพ้ในศาล ไม่ได้เรากลับมาอยู่ด้วย แม่ตรอมใจป่วยจนจากไป
ทางฝั่งครอบครัวแม่ที่รักแม่มากก็มีความรู้สึกที่ไม่ดีให้กับเรา
เหมือนเราเป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้แม่ทุกข์ใจจนจากไป
กลายเป็นเราก็เหินห่างกับญาติทางแม่ ความรักความเอ็นดูที่มีให้ก็น้อยลง
เรารับรู้เรื่องนี้ด้วยความรู้สึกที่พังมาก ว่าทำไมเรื่องนี้ต้องเกิดกับเรา
ทำไมพ่อต้องพาตัวเราจากแม่จากบ้านทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้จะเลี้ยงเรา
ทำไมย่าต้องไม่อยากคืนเราให้แม่ทั้งๆที่แม่ก็เลี้ยงเราดีมาตลอด
ทำไมครอบครัวแม่ถึงเมินเราเพราะความไร้เดียงสาของเราตอนเด็กๆ
หลังจากรับรู้เรื่องนี้ กลายเป็นเรารู้สึกกับพ่อ กับย่าไม่เหมือนเดิม
เหมือนพ่อกับย่าทำให้เราขาดความรักดีๆ ช่วงเวลาดีๆ กับแม่ไป
ความรู้สึกนี้ยังติดอยู่กับเรา โดยไม่รู้ว่าจะก้าวข้ามได้เมื่อไร