นี้เป็นกระทู้ที่เราครั้งแรกที่จะเขียนยาวขนาดนี้ โปรดอ่านและให้คำแนะนำเราด้วยนะคะ.🙏

..เราชอบประเทศไทยและใฝ่ฝันจะเรียนที่ไทยมากๆ.

เราได้มาญี่ปุ่นตั้งแต่8ขวบ. เราไม่ได้มาเพราะความอยากของตัวเอง แม่บังคับเรามา.
ช่วงประถมถึงมัธยมเราไม่ได้ซีเรียสหรือโดนเเกล้งอะไรเป็นเด็กธรรมดาทั่วไป.

ช่วงที่ปิดเทอมขึ้นปวช2(อายุ16). แม่ชวนกลับเมืองไทย. อย่างที่บอกเราใฝ่ฝันมานานแล้ว. เรากลับไปช่วงเดือนเมษายนทำให้ไม่ทันสมัครหรือสอบโรงเรียนที่อยากเข้า. เราเลยเลือกดรอปไป ช้ากว่าคนอื่นแต่มันก็คุ้มที่จะทำตามความฝัน. แต่แม่เราต้องกลับไปญี่ปุ่นเราต้องไปอยู่กับญาติ. ถึงจะไม่มีพ่อแม่พี่น้องที่สนิท แต่ความเหงาถูกเติมเต็มเวลาที่คิดถึงช่วงที่จะได้เรียน. เห้อ ถึงตอนนี้โคตรมีความสุขเลย…

เรื่องมันเกิดตอนเดือนมกราคม
ป้าได้มาโน้มน้าวให้กลับไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น บอกเลยคิดหนักมาก.
เหตุผลที่ทำให้ลังเล
1. ที่บ้านเริ่มส่งตังน้อยลง
จากสามพันเป็นพันสองพัน.

2. ญาติคอยจะยืมตัง
เวลาจะไปไหนมาไหนต้องให้น้าไปส่ง. น้าได้รับเงินเดือนจากพ่อเรา ค่าอยู่ค่ากินค่านำ้ค่าไฟพ่อเราจ่ายหมด. มีรถกระบะให้น้าใช้1คัน.บ้างทีเราก็ไม่ชอบที่เขาจะมายืมตังเราทั้งทีเงินเดือนเขาได้เยอะอยู่แล้วและไม่ต้องจ่ายอะไร.

3. พาทไทม์ไม่คุ้มค่าแรง
เราได้มีโอกาสทำงานอยู่ค่าเฟ่แห่งหนึ่ง.ดังอยู่ในอุดร.
7:00-17:00ได้วันละ350. เราต้องตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่ง แล้วให้น้าไปส่งหน้าปากซอยค่อยขึ้นสองแถวกับเด็กมัธยมไปในเมือง.  แค่ค่าเดินทางก็50บแล้ว. หยุดอาทิตย์ละครั้งทำแทบตายยังไม่ถึง1หมื่นเลย.
แล้วถ้าเราเรียนเราทำได้นิดเดียว มันจะพอเลี้ยงตัวเราไหม?

ด้วยเหตุผลพวกนี้เราเลยเลือกกลับมาญี่ปุ่นในวันที่
18 กุมภาพันธ์ 2567.
ยืนวีซ่า 26 กุมพาพันธ์.

แต่แล้วเมื่อวานเราได้ร้องไห้ออกมาด้วยที่ไม่แน่ใจในสาเหตุ.เราร้องไม่หยุด และได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมถึงร้องไห้? เราต้องการอะไร ไม่มีความสุขเลย เรากำลังเป็นทุกข์อยู่. พ่อแม่พี่น้องอยู่ใกล้ๆแท้เรายังไม่พอใจอีกหรอ. เราได้ออกมาเดินเล่นในช่วงตี1 แม่นำ้ที่เห็นอยู่รถที่วิ่งผ่านไป เราไม่รู้ว่าอยากตายไหม. แต่ไม่หรอก. เราแค่ไม่อยากเกิดมาเลย อยากอยู่ในที่ไม่มีความรู้สึกไม่ต้องเห็น ไม่ต้องมีทุกข์หรือสุข และความฝัน. เราร้องจนถึงตี4แล้วค่อยเข้านอน..

วันนี้ได้ไปดูโรงเรียนที่จะเข้า. ไม่รู้สิแค่รู้สึกว่ามันไม่น่าเรียนเลย. โรงเรียนที่ใฝ่ฝันไว้ไม่ใช่แบบนี้.
หลังคุยเสร็จแม่ได้พาเราไปร้านอาหารไทยเพื่อไปสมัครงาน. เราเลยเลือกเขาไปกินเเละดูบรรยากาศที่ร้านก่อน. มันไม่ได้แย่หรอกนะ แต่ไม่รู้สึกถึงประเทศไทยเลย มันไม่ใช่แบบนี้. เรารู้นะว่าไม่ได้เกลียดญี่ปุ่น. ญี่ปุ่นไม่ผิด ผิดที่เราไม่สามารถมีความสุขในประเทศนี้อีกได้แล้ว. เราทุกข์ เราไม่อยากอยู่..


ถึงตอนนี้เรายังเจ็บตาอยู่เลย บวมไปหมดแล้ว.
เห้อ ใจลึกๆก็คิดว่าจะขอตังค่าเข้าโรงเรียนที่นี้ไปเริ่มต้นใหม่ที่ไทยกรุงเทพ. และเป็นติวเตอร์สอนภาษาไปด้วย. คงพอทำให้มีตังเลี้ยงตัวเองอยู่บ้าง.ความฝันมันทิ้งยากจริงๆ. แต่รู้เลยละถ้าไม่ทำ จะเสียใจตลอดไป. แต่ก็ไม่กล้าไง.

ถ้าเป็นทุกคนจะทำยังไงคะ.