คือเราอายุ14 ปี อยู่ม.3 แล้วเมื่อวานเราไปฉีดวัคซีนมาเข็มที่2 กลับบ้านมาก็เที่ยงพอดี แต่ที่บ้านก็ไม่ได้สนใจใส่ใจอะไรเราเลย ไม่ดูแลถามไถ่ แถมยังใช้ให้ทำงานบ้านอีกเผลอๆเนี้ยหนักกว่าเดิมอีกมั้ง เห้อ... พอเช้ามาเราก็เมื่อยตัวนิดหน่อยบวกกับปวดแขนมากๆ แต่ยายก็ไม่ได้สนใจถามอะไรหรือเป็นห่วงอะไรเราเลย...พอเราลุกจากที่นอนเราก็กำลังจะไปทำงานบ้านเเต่ด้วยความที่เราเพิ่งไปฉีดวัคซีนมาเราก็ปวดแขนมากๆ แต่ก็พูดหรือขัดอะไรไม่ได้เราก็เลยยกแขนข้างที่ฉีดวัคซีนขึ้นมาในระดับท้องเรา น้าชายเราก็ล้ออีกว่า "เนี้ย...ทำทรงเจ็บแขนครับบบบ" แต่ด้วยความที่เขาเป็นลูกรักของยายเนอะก็เถียงหรือพูดอะไรไม่ได้เพราะเราไม่มีแม่พี่ชายเราก็...ไม่น่าเรียกว่าพี่ชายอ่ะ พอน้าชายพูดว่าเราอะไรก็จะเสริมเราก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่างต้องก้มหน้าแล้วเดินหนีมาแอบร้องไห้ทุกวัน ถ้าวันไหนมีคนในบ้านบังเอิญไปเห็นเราร้องไห้ก็จะหาว่าเราปัญญาอ่อน(ร้องไห้คือการแสดงความเสียใจ เศร้า)ก็นะ.... เข็มแรกไม่ต่างกัน แต่เข็มแรกก็จะใช้งานหนักมากๆวันที่2ของการฉีดวัคซีนให้เราซักผ้าทั้งวัรพอทำท่าว่าจับแขนก็หาว่าสำออยบ้างอะไรบ้าง แต่วันที่ยายเราฉีดวัคซีนเนี้ยนอนทั้งวัน งานบ้านทุกๆอย่างก็เป็นของเรา(ยายฉีดวัคซีนก่อนเรา)ยายไม่สบายไข้ขึ้นเราก็ต้องหายาหาน้ำมาใส่พานถวายขัดใจนิดหน่อยก็ด่าพอหาดีแล้ว ไม่กี่อาทิตย์ต่อมาเราก็ฉีดเข็มแรก ผ่านมาอีกไม่กี่อาทิตย์น้าชายเราก็ฉีดเข็มแรกเหมือนกัน วันนั้นคือแบบน้าชายเราไม่ทำอะไรเลยนอนเล่นโทรศัพท์ นอนหลับทั้งวันทั้งคืนเวลากินข้าวก็เราอะไรๆก็เรา เราก็ไม่เข้าใจว่าพวกเขาก็เคยฉีดวัคซีนมากันแล้วแล้วไม่รู้หรอว่ามันเจ็บมันปวดขนาดไหนแล้วทำไมถึงไม่เข้าใจเราคิดว่าเราแข็งแรงแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยหรอ...เราแบบ...เห้อ...จริงๆเรามีความฝันอย่างหนึ่งนะคือ...มันอาจจะฟังดูปัญญาอ่อน แต่เราอยากเป็นมันจริงๆ เราเป็นติ่งวงเกาหลี(BTS)เราเป็นติ่งมา3ปีแล้วเราอยากที่จะไปยืนบนเวทีมีแต่คนรัก มีแต่คนชื่นชมทำอะไรก็จะมีคนปกป้องแต่เราก็เข้าใจว่ามันมีคนชอบก็ต้องมีคนที่ไม่ชอบ เราไม่กล้าที่จะบอกทางบ้านเพราะ....แน่นอนมันต้องไม่มีใครเข้าใจเราสักคนหรอก อีกหนึ่งสาเหตุคือ เราอยากหาเงินให้ได้เยอะๆจะได้นำเงินมาให้ยายเพื่อหวังว่าวันหนึ่งยายจะบอกรักเราตามใจเราเหมือน้าหญิงเราที่ส่งเงินมาให้ทุกอาทิตย์ แล้วคือยายเรานี้รักจะเป็นจะตาย เราก็อยากได้ความรักบ้างเหมือนกัน แต่ด้วยเหตุผลต่างๆนาๆ คือโทรศัพท์เราพังแล้วเอาไปซ่อมอยู่แล้วบังเอิญกับเราได้รับทุนจากโรงเรียนพอดีเราได้ประมาณ2000บาทเราก็แบ่งให้ยาย700บาทเและก็งินค่าซ้อมโทรศัพท์ไว้1000บาท แต่ยายเราก็ยืม และไม่กี่เดือนต่อมาก็พอดีกับว่ามีข่าวว่าโรงเรียนจะเปิดเรียนตามปกติ เราก็ไม่มีชุดนักเรียนแล้วเพราะปกติเราใช้แต่ของเกาของลูกพี่ลูกน้อง เราก็ใส่ไม่ได้แล้วด้วย และก็บังเอิญกับที่โรงเรียนให้ทุนเราอีกประมาณ1500บาท เราก็แบ่งเงินค่าชุดนักเรียนไว้500บาท แบ่งให้ยายอีก500บาท เราก็ขอเก็บไว้กับตัว500บาท แต่ไม่กี่วันหลังจากนั้นยายก็มายืมไป เราก็กำชับแล้วว่าจะเปิดโรงเรียนแล้วเราอยากได้ชุดนักเรียนต้องคืนนะ ยายก็ตอบตกลงส่งเดช แล้วก็บอกว่าวันที่10/11/64 จะคืน นั้นก็คือวันนี้เราจะรอดูว่าจะได้คืนมั้ยเพราะปัจจุบันโรงเรียนเราให้สลับวันไปเรียนต้องใส่ชุดนักเรียนไปด้วย เห้อ....รวมๆแล้วยายเราก็ยืมเงินเราที่ได้จากการรับจ้างเล็กๆน้อยๆเช่น รับจ้างซักผ้าให้ยายถ้ายายอารมณ์ดีก็3ตะกร้าใหญ่ๆ 20บาท พี่ชายเราก็ให้ทุกสิ้นเดือนๆละ500 บาท (แต่ยายก็มายืมเรื่อย)ซึ่งรวมๆแล้วก็ประมาณ1800-1900บาท แต่มีวันหนึ่งที่เราตัดสินใจขอเงินที่ยายเรายืมผลลับคือ...ค่ากินค่าอยู่ละ ที่กินอยู่ทุกๆวันนี้ไม่คิดไม่นับบ้างเลยหรอ   เราก็งงนะว่า เห้ย!! เราเป็นคนในครอบครัวเขาจริงๆใช่มั้ย? ทำไมต้องมีค่ากินค่าอยู่?  เราก็พูดอะไรไปไม่ได้...ก็ต้องเดินหนีทั้งๆที่ต้องได้เงินกลับมาแต่ไม่มเลยสักบาท เราขอพูดอะไรอีกหน่อยละกัน น้าชายคนเล็ก(เราขอเรียกว่าพี่บิ๊ก) พี่บิ๊กเป็นผู้ชายอายุประมาณ17-18 ปี ติดกัญชา กระท่อม สุดๆๆๆ ตอนเช้านอนไม่ทำงานอะไรักอย่างตื่นเที่ยงบางวันก็ตื่นเกือบๆ14.00 น. โดนบ่นนิดหน่อยแต่ เราต้องตื่น06.00 น. แต่เราก็ขี้เซาเราก็ชอบเรจตื่น 07.00 น. โดนด่าประจำ ต้องตื่นมาทำงานบ้านถ้ายังไม่ถึง09.30 น. ห้ามเล่นคอม(ยังไม่ได้ไปเอาโทรศัพท์ที่ร้าน ร้านบอกให้ไปเอาตั้งแต่วันที่ 7/11/64 แล้วแต่ยายก็อ้างว่า ไม่มีตัง และคอมที่ปัจจุบันที่เราใช้อยู่ก็เป็นคอมเครื่องเก่าของพี่ ก็แบบรุ่นเก่ามากๆ) พอพี่บิ๊กตื่นก็จะไปกินข้าว(ส่วนมากราจะได้ทำกับข้าว)พอกินเสร็จ ก็ไปดูแลไก่ พอเที่ยงก็จะไปบ้านเพื่อน กลับมาตอนประมาณ 15.00 น. มาเอาฟางให้วัว ไปอาบน้ำ ขอตังกับยายได้ทุกวันวันละ30 บาท สูงสุด100 บาท/วัน พอขอตังได้แล้วก็เตรียมไปต้นน้ำกระท่อมอีกแล้วที่บ้านเพื่อน กลับบ้านบางวันก็23.00 น. (กลับเร็วสุด 23.00น.)ส่วนมากก็จะเเกือบช้า มีวันหนึ่งก็บ้านตอนเช้ามีรอยดูดที่คอแม่ไม่ว่าอะไรสักอย่างบ่นนิดเดียว(นิดเดียวจริงๆ เช่น อย่าไปหานอนบ้านเขานะเดี๋ยวพ่อเขาจะฆ่าทิ้ง หัดเก็บลักฐานบ้างสิ) เห้อ...เราเนี้ยขอเงินไม่ได้ถ้าจะได้ต้องทำอะไรตอบแทนคือแบบ...ยายแต่ได้กำไรอะไร และเราต้อมีเหตุผลมากๆๆถึงจะได้   พอก่อนแค่น้ละกันเราเจ็บแขนมากๆแต่ก็พยายามที่จะผิดให้ได้  ปล.ถ้ามีอะไรอีกก็จะมาระบายในพันทิปนะ  ปล.2 ต้องขออภัยทุกตนที่ไม่ชอบนิสัยเรารวมถึงคำพูด การต่อว่าของเราและครอบครัวเราด้วยนะคะ ปล.3 ทุกสิ่งที่เราพิมมาจริงทั้งหมด   ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านกระทู้ที่ออกจะปัญญาอ่อนนี้นะคะ