◻◼
ฉันเหมือนคนทั่วไป มีหัวใจคะนึงหา
วันถูกทิ้งร่ำลา มีน้ำตาเพ้อดวงจินต์
พักตราเผยรอยยิ้ม ขานเอมอิ่มเปรมถวิล
ยามไข้แรมรอนริน สรวลเสยินสราญเริง
ห้วงทุกข์โศกสะอื้น คร่ำครวญครืนดุจเปลวเพลิง
แทรกซ้อนซ่อนว้างเวิ้ง อย่างสิ้นเชิงรู้สึกเป็น
ไม่ได้แตกต่างใด ยังหวั่นไหวสิ่งที่เห็น
ไม่ชินชาเยือกเย็น เจ็บปวดเค้นเช่นเดียวกัน
เมื่อฉันหยิบยื่นรัก หวังพิทักษ์ประจักษ์ฝัน
เธอกลับโยนขว้างมัน ไกลออกนั้นล้วนผันแปร
ชอกช้ำร้าวแหลกลาญ ผลักไสนานไม่แยแส
รังเกียจเดียดฉันท์แล มาเชือนแชเหหันหัก
ดั่งทศกัณฐ์ราชา กรุงลงกาพญายักษ์
ถักทอถ้อยสลัก ภาษารักใช่งดงาม
ไม่เก่งร่ายร้อยเรียง แม้นมีเพียงรักนงราม
ฤทัยอันล้นหลาม ตรอมตรมตามหลั่งชลนา
ฉันก็คนทั่วไป ร้องร่ำไห้พร่ำหนักหนา
ยิ่งคิดถึงพบพา มีน้ำตามีหัวใจ
◻◼
◻◼
👹 หัวใจทศกัณฐ์ 👹
วันถูกทิ้งร่ำลา มีน้ำตาเพ้อดวงจินต์
ยามไข้แรมรอนริน สรวลเสยินสราญเริง
แทรกซ้อนซ่อนว้างเวิ้ง อย่างสิ้นเชิงรู้สึกเป็น
ไม่ชินชาเยือกเย็น เจ็บปวดเค้นเช่นเดียวกัน
เธอกลับโยนขว้างมัน ไกลออกนั้นล้วนผันแปร
รังเกียจเดียดฉันท์แล มาเชือนแชเหหันหัก
ถักทอถ้อยสลัก ภาษารักใช่งดงาม
ฤทัยอันล้นหลาม ตรอมตรมตามหลั่งชลนา
ยิ่งคิดถึงพบพา มีน้ำตามีหัวใจ