สวัสดีครับอันดับแรกนี่คือกระทู้แรกของผมครับถ้าเขียนไม่ดีตรงไหนขอโทษด้วยครับ
ผมอายุ15 พ่อกับแม่เลิกกันครับ ทั้งพ่อและแม่มีครอบครัวใหม่ปัจจุบันอาศัยอยู่กับพ่อ เริ่มคือพ่อของผมเคยเป็นบ้านที่มีพร้อมทุกอย่างครับ แต่1-2ปีมานี้ด้วยปัญหาอ่ะไรหลายๆอย่างทำให้พ่อต้องจำใจปล่อยให้รถโดนยึดทิ้ง และบ้านกับรถยนต์กำลังผโดนเน็วๆเร็วนี่ครับ ทำให้พ่อเครียดและชอบมาระบายให้ผมฟังไม่ส่วนใหญ่จะมาตัดพ้อและพูดถึงประมาณว่า ถ้าไม่มีพ่ออยู่ให้ได้นะ ตั้งใจเรียน เป็นประจำครับเคยหยุดพูดเรื่องนี้ไป3-4เดือนเพราะมีงานเข้ามาพอตอนนี้ไม่มีงานแล้วดขาชอบมาพูดเหมือนเดิมครับ แต่รอบนี้พ่อเหมือนจะเอาจริงเพราะติดหนี้เยอะมากมาก ล่าสุดพ่อดรียกไปบอกว่าถ้า ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ไม่เหลืออะไรแล้วพ่อจะไม่อยู่ครับ ผมต้องรับฟังปัญหาของพ่อบ่อยๆจนบางทีไม่เป็นอันเรียนครับนึกแต่เรื่องพ่อ เกรดที่ดีๆก็ดอฟลง จนผมเครียดไปกับพ่อหมดแล้วต้องอยู่กับคำพูดของพ่อที่มีแต่ด้านลบ จนผมคิดว่าผมแน่นี่แหละที่ไม่อยากอยู่แล้ว ผมไม่อยากกลับมาบ้านครับ การไปรร.เป็นสิ่งที่ผมมีความสุขมากที่สุดเพราะได้อยู่กับเพื่อน ถ้ากลับมาบ้านก็จะเจอแต่พ่อที่ไม่เคยพูดชมเชยอะไรผมเลย ผมทำทุกอย่างให้ดีที่สุดครับไม่ว่าจะเป็นเรียนให้ได้top1ของห้อง ทำอาหารทำงานบ้าน(เพราะที่บ้านไม่มีผญ.ครับอยู่กับพ่อ2คน) ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าผมเป็นโรคที่เค้าว่ากันรึป่าวเพราะทุกวันนี้ใช้ชีวิตแทบไม่มีความสุขเลย