มีพี่สาวจบม.1 พี่ชายจบม.6 ซึ่งเราก็อยากเรียนมหาลัยกับเพื่อนๆเเต่เเม่บอกดรอปเรียนหรือไม่ก็ไปทำงานโรงงานเถอะ ตอนนี้เราอยู่หอคนเดียวเขวงขว้างมาก เรามาเรียนต่อในเมืองจนจบม.6 ช่วงเเรกเเม่จ่ายค่าห้องให้จนเเม่ไม่มีจ่ายเราต้องไปทำพาร์ทไทม์เอง เเต่ก็ทำได้เเปบเดียวเพราะเราเหนื่อยกับคนที่ทำงานที่รุมเเกล้งเด็กไม่ค่อยพูดอย่างเราจนได้ออก กลับมาร้องไห้ทุกคืน วันนี้ขับรถหางานประจำกับเพื่อนจนน้ำมันหมด จนตอนนี้ก็ยังหางานไม่ได้ ไม่มีตังจะเติมน้ำมันด้วยซ้ำ ตอนนี้คิดหนักมาก เราอยากอยู่หอเพียงเพราะอยากอยู่กับ เเฟน เเต่เขาอยู่ไกลบางวันก็จะมาหาเรา พาเรากินข้าวบ้าง อยากใกล้ชิดอยู่ข้างเขาตลอดเวลาเราเคยบอกให้เขาย้ายมาอยู่หอกับเรา ช่วยเราจ่ายค่าห้อง เขาบอกไม่ชอบทำงานเเละเขาก็ไม่เคยคิดจะทำงานหรืออยากน้อยก็ช่วยเรานิดหน่อยก็ยังดีอยากให้เขาซัพพอร์ตเราที่เหนื่อยมาทั้งวันบ้าง เเต่พอโทรหาเขาก็ได้ยินเเต่เสียงคีย์บอร์ดเล่นเเต่เกมกับเพื่อนของเขา เราหางานทั้งวันทั้งออนไลน์ ทั้งป้ายรับสมัคร เเฟนก็ไม่เคยสนใจเเถมว่าเราอีก ว่าออกจากที่ทำงานเก่ามาเอง โง่ไม่คิดให้รอบครอบไม่หางานไว้รองรับก่อน จริงๆเราก็ผิดเเหละที่ออกมา เเต่มันเหนื่อยกับคนในทุกๆวันๆ มันทับถมจนเราไม่อยากอยู่เเล้ว โทรไปร้องไห้ให้เเม่ฟังเเม่ก็บอกว่าอย่าคิดมากนะลูกสู้เเต่ไม่เคยได้คำซัพพอร์ตจากเเฟนเลย ทุกวันนี้ก็คิดถึงเเต่เเม่ โทรหาเเม่ว่าตอนนี้ไม่มีเงินจะซื้อยาสีฟัน สบู่ เติมน้ำมันรถเเล้วนะ เเม่ก็บอกในบชเเม่มี80บาทเองลูก ตอนนี้เราไม่รุ้จะทำยังไงเเล้วค่ะ มาม่าเหลือซองเดียว สิ้นเดือนนี้ก็ไม่มีจ่ายค่าห้อง เราไม่รุ้ว่าต้องทำยังไงเลยค่ะอายมากเลยที่ต้องมาเล่าเรื่องตัวเองเเบบนี้🥲🥹