ตั้งเเต่ผมเกิดมาผมเเทบจำไม่ไ้ด้เลยว่าผมยิ้มไปสักกี่ครั้ง พ่อผมเสียตอนอายุ15ตอนนั้นพ่อคือทุกอย่างของบ้านพ่อกับเเม่ของผมมีอาชีพค้าขาย ขายของได้ก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นักครอบครัวผมมีกันจริงๆคือผมน้องพ่อเเละเเม่หลังจากที่พ่อผมเสียตอนผมอายุ15ปีตั้งเเต่วันนั้นมันเป็นวันที่ผมไม่เคยลืมเลยพ่อเปรียบเสมือนทุกๆอย่างในชีวิตของผมทั้งต้นเเบบเเละเเรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตตั้งเเต่พ่อผมเสียเเม่ของผมก็ได้เป็นเสาหลักของครอบครัวเเต่ว่าหลังจากที่พ่อของผมเสียกิจการค้าขายของครอบครัวก็หยิ่งทรุดหนักเเม่ของผมเป็นหนี้ ตั้งเเต่วันนั้นผมต้องพยายามหาเงินเพื่อนำมาให้เเม่ของผมไปใช้หนี้ผมพยายามหาของที่พ่อเหลือไว้ให้ไปขาย ขายได้บ้างไม่ได้บ้างเเต่ก็หาไปขายจนได้ตอนนั้นผมเรียนอยู่ม.4เเละตั้งเเต่นั้นมาผมก็หาของที่พ่อเหลือไว้ไปขายมาตลอดบางครั้งผมเเอบร้องไห้กับตัวเองว่าทำไมเด็กคนอื่นถึงได้ใช้ชีวิตเเบบสบายเเต่เรื่องหลายๆเรื่องมันถึงต้องเกิดกับครอบครัวผมผมมีคำถามในหัวตัวเองหลายเรื่องมันเป็นคำถามที่ผมไม่สามารถตอบตัวเองได้ผมมีความคิดอยากจะไปบวชเเต่ถ้าไปบวชเเล้วครอบครัวจะอยู่อย่างไรผมได้เเต่ร้องไห้โดยที่ไม่ให้ใครเห็นความเศร้าเพื่อที่เเม่จะได้ไม่เป็นทุกข์ ผมพยายามยิ้มให้เเม่เเละน้องทุกครั้งที่เเม่มาบอกผมว่าไม่มีตังเลยช่วยเเม่หน่อยได้มั้ยผมยิ้มเเละตอบเเม่ไปว่าเดี๋ยวผมจัดการเองเดี๋ยวก็ได้ เเต่จริงๆผมเเอบร้องไห้ ผมเหนื่อย ในตอนนี้ปีนี้ผมอายุจะ20เเล้ว ผมอยากหางานทำเพื่อที่จะนำเงินมาช่วยครอบครัวของผม เเต่ว่างานก็ไม่ได้หาง่ายเพราะจบเเค่ม.6 กระทู้นี้ไม่มีสาระอะไรครับถ้าหากทำให้ใครเสียเวลาอ่านขอโทษด้วยครับ ผมเเค่อยากระบาย