ชีวิตผม ครอบครัว ฐานะ หน้าที่การงาน การเรียน เพื่อนฝูงทุกอย่างดี มีคนเคารพ เป็นที่นับถือของคนอื่นเยอะ คนรอบข้างมีแต่คนคาดหวังหมดครับไม่มีอะไรที่แย่ แต่รู้สึกว่าตัวเองชอบทำอะไรแปลกๆแล้วมันรู้สึกดี อย่างชีวิตเบื้องหลังที่ไม่มีใครรู้ว่าผมชอบจะไปก่อเรื่องก่อราว ชอบเอาตัวเองไปยุ่งเรื่องคนอื่น ชอบเปิดโปง ชอบเซี้ยม ให้ตัวเองถูกเกลียด ชอบความรู้สึกที่ได้มีคนทำร้ายจิตใจ ด่าทอ และตัวเองก็อาฆาตแค้นคนพวกนั้น แล้วทำกลับใส่ ชอบความรู้สึกที่ชีวิตกดดัน เครียด บางทีการกระทำบางอย่างรู้ทั้งรู้ว่าผลสุดท้ายตัวเองจะต้องเจ็บปวดถึงที่สุด แต่ก็อยากทำ แล้วมานั่งทุกข์ใจ บางทีก็มีความสุขตอนเห็นคนอื่นเจ็บปวดร้องไห้ เสียใจ ทรมานใจ พอชีวิตวันสงบสุขก็รู้สึกว่างเปล่า พอมีเรื่องพวกนี้รู้สึกเหมือนได้เป็นตัวเอง   ที่พูดมาไม่ใช่ผมไม่รู้สึกเสียใจไม่รู้สึกร้องไห้หรือเจ็บปวดน้ะครับ แต่แค่ชอบให้ตัวเองเจอ ถ้าไม่มีจะรู้สึกชีวิตว่างเปล่า (ณ ที่นี้ไม่ได้มีภาวะอารมณ์ที่รุนแรง กร้าวร้าว หรือรสนิยมทางเพศที่รุนแรงใดๆเลย ยังคงเป็นคนที่นิ่งและใจเย็นแบบที่แสดงให้คนอื่นเห็นอยู่เสมอ ) รสชาติของความรู้สึกแย่ที่ชอบที่สุดคือการได้มีคนให้ตัวเองเกลียดตัวเองแค้น ตัวเองอาฆาต ต่อให้เป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม และผมเกือบพังชีวิตคู่คนอื่นไป 2 คู่โดยเอาเรื่องที่ทั้ง2คนปิดบังกันไว้ออกมาแฉและเซี้ยมเงียบๆ จนทุกวันนี้เขาก็ยังไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นเพราะผม  หรือเด็กคนนึงที่มาต่อว่าผมผมก็เอาเรื่องเลวร้ายที่เขาเคยทำของเขาแกล้งเป่าหูเพื่อนของเขาจนมันกระจายเป็นเรื่องเป็นราว ถามว่าผมรู้สึกผิดไหม ผมก็ยังมีความรู้สึกผิด ไปๆๆมาๆกับความรู้สึกดีใจ แต่ผมก็คงเลือกทำ และยังมีอีกหลายเรื่องมากๆที่คนแบบผมทำลับหลังคนอื่น แต่ที่ผมอยากรู้

ใจความสำคัญคือ ผมอยากรู้ว่ามันเป็นอาการผิดปกติทางจิต หรือ แค่นิสัยอุปโลกน์อุปทานทั่วไปของมนุษย์ปกติเฉยๆ
ปล. บทความนี้ Copy จากข้อความของคนรู้จักของผมที่เขาไม่กล้าลง pantip