สวัสดีค่ะทุกคน เราอยากจะมาระบายเรื่องที่เรากำลังเจออยู่ตอนนี้ ก็ตามห้วข้อเลยค่ะ ต้องบอกก่อนว่าพ่อเรามีลูก2คน เราเป็นน้องแต่คนละแม่กับพี่ชาย ตั้งแต่เราจำความได้พ่อเราเป็นคนอารมณ์ร้อนมาโดยตลอดใครพูดอะไรไม่เข้าหูก็จะชอบอารมณ์เสีย ทำลายข้าวของ ตลอด ตอนเด็กๆเรากลัวมากเลยค่ะเวลาพ่อเป็นแบบนี้แต่พอโตมา เราชิน ชินในที่นี้คือต่อให้เขาจะด่า หรือทำลายข้าวของเราก็ไม่กลัวแล้ว เพราะเราชินชากับพฤติกรรมของพ่อเรามากๆ เราเลยไปสนิทกับแม่แทนเรามีอะไรเราจะบอกแม่ตลอด แต่ไม่บอกพ่อเพราะพอเราบอกหรือเล่าเขาจะพูดสวนกลับมาทันทีเลยว่า ไร้สาระ  มันเลยทำให้เราไม่เคยปรึกษาอะไรพ่อเลย เพราะปรึกษาไปก็ไม่ได้คำตอบ แถมยังโดนด่าสารพัด อย่างว่าล่ะค่ะเราไม่ใช่ลูกรัก เพราะลูกรักพ่อคือพี่ชายต่างแม่ ขนาดพี่ชายเราทำผิด พ่อก็ไม่กล้าด่า ไม่กล้าสอน แต่กับเราแค่ทำผิดเรื่องเล็กๆน้อยๆเราโดนสารพัด โง่ ปัญญาอ่อน ควาย  ไม่ได้เรื่อง คำพูดพวกนี้เราโดนมาตั้งแต่เด็กแรกๆมันก็มีน้อยใจนะคะแต่โตมาเราชินแล้วบางครั้งเวลาพ่อด่าเราเราก็มีสวนกลับไปบ้าง ไม่มีใครดีเท่าลูกชายพ่อแล้วล่ะ  เราพูดตรงๆเลยนะคะพ่อเราเป็นคนดีแต่ปาก แต่ถึงเวลาจิงๆทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง เรากับแม่รู้เรื่องนี้ดีที่สุดว่าพ่อเป็นคนที่ดีแต่ปาก สอนคนนั้นคนนี้แต่ตัวเองก็ไม่ได้ทำอย่างที่พูด  เราเลยอยากรู้ว่าการที่มีพ่อแบบนี้เราควรรักเครพเขาอยู่ไหมทั้งๆที่ตอนเราทำอะไรดีๆ เขาไม่เคยเอ่ยปากชมเราเลยสักคำ แต่พอเราทำพลาด พ่อจะเป็นคนแรกที่ด่าเราย้ำนะคะว่าด่าไม่ได้สอน  แต่กลับพี่ชายลูกรักเขาทำอะไรีผิดก็แค่พูดนิดน่อยไม่เคยด่าเลย