วันนี้เราตั้งใจจะนั่งสมาธิค่ะ 
แต่แม่มาเรียกเราเลยต้องออกจากสมาธิเรื่องมีอยู่ว่า...
เรานั่งสมถะและฟังธัมมจักกัปปวัตนสูตร นั่ง22นาที 
คือตอนที่เรานั่งเราไม่ได้กำหนดรู้ลมหายใจ แต่เราไปจดจ่อกับบทสวดธัมมจักเราก็พิจารณา หูก็ฟัง 
ส่วนตาเรามองมิติ พิจารณาอยู่ค่ะ 
(ก่อนหน้านั้นมีอธิฐานจิตให้หลวงปู่ที่เรานับถือช่วยชี้แนะให้เดินตามพระศาสดาให้บรรลุลุล่วงไปด้วยดีให้เข้ามรรคผล)
#ต่อ ตอนนั้นเราทำจิตให้นิ่ง
เหมือนว่าเราเป็นพรหม อารมณ์เหมือนสั่งจิตให้นิ่ง 
พอนิ่งแล้วไม่รู้สึกอะไรก็มีอาการ...ในนั้นนิ่งมาก
แต่รู้สึกดีค่ะ ตัวโยกนิดหน่อย และรู้สึกแปปๆเหมือนอยู่ในนั้นได้ไม่นาน อาการนิ่ง เห็นแค่จิตที่พิจารณาอยู่
รู้สึกเหมือนไม่มีร่างกาย
และร่างกายเรามองไม่เห็นเนื้อหนัง
เห็นแต่ความว่างของร่างกายแล้วก็เห็นแค่จิตที่เหลืออยู่ตรงกลาง เราเลยเอาวะพิจาราณากระดูกละกัน 
คือเราไม่เห็นร่างกายแต่เราเห็นกระดูกที่นั่งสมาธิอยู่
เป็นเราตอนนั่งอะค่ะ
#เลยอยากทราบว่าคือเรากำลังวิปัสนาอยู่ใช่ไหมคะ
หรือมีมิติมาให้เราเห็นว่าร่างกายเราไม่มีอะไรเลย
มีแต่กระดูก 
#และอีกอย่างพอเหมือนเราเห็นหรือเรามีปัญญารู้แล้ว
ชอบมีแสงสว่างออกมาทางหัวอะค่ะ
#ช่วยชี้แนะด้วยค่ะ