เรื่อง : ฅนสุดท้าย ข้าวต้มญวน
โดย : ละเว้
ยามเช้าที่ตลาดสะเดาแห่งบัตด็อมบอง หรือพระตะบองที่ฅนไทยรู้จักกันนั้น แม้จะผ่านไปหลายปีจากการมาเยือนหนหลังครั้งก่อนของผม กระทั่งวันนี้ที่นี่ยังคงเหมือนไม่มีเปลี่ยนแปลงสักเท่าไร ทางเดินยังเป็นพื้นดินเฉอะแฉะ แม่ค้านั่งขายของกันสองข้างทางไม่ต่างจากตลาดสดบ้านเรานัก แต่ถึงอย่างไรที่นี่ก็นับว่ามีเสน่ห์ในแบบของตัวเองอยู่เช่นกัน และอย่างน้อยเสน่ห์ที่ว่านั่นแหละ ที่ได้พาผมกลับมา
ครั้งแรกที่ผมได้มาถึงสะเดาตอนนั้นสงครามขแมร์เพิ่งจบ จำได้ว่าเหมือนได้ย้อนอดีตไปก่อนสงครามทีเดียว กับการมาเยือนหนนี้ในช่วงเวลาที่เปลี่ยนไป แน่นอนว่าหลายสิ่งต้องมีเปลี่ยนแปลงบ้าง แต่เสน่ห์ที่เหมือนกับได้ย้อนเวลาสู่อดีตซึ่งมัดใจผมไว้กับที่นี่นั้นยังคงมีไม่เสื่อมคลาย
ร้านข้าวต้มซึ่งเห็นได้ทั่วไปสองข้างทางยามเช้าก็เช่นกัน มันยังคงเป็นอาหารอร่อยราคาถูก 'ข้าวต้มญวน'
ร้านข้าวต้มนี้ส่วนใหญ่จะมีโต๊ะตั้งไว้วางพวกเนื้อและผักที่เป็นเครื่องประกอบของข้าวต้ม และมีม้านั่งยาววางไว้สามด้านของโต๊ะให้ลูกค้าได้ล้อมวงรับประทานกัน
ยังจำได้ดีถึงคราวมานั่งซดข้าวต้มที่นี่ในครั้งก่อน ที่ผมต้องนั่งกินกับดินโคลน นั่งบนม้านั่งนั่นแหละครับ แต่ม้านั่งที่ว่านั้นมันเต็มไปด้วยดินโคลน และเหตุผลที่ว่าทำไมมันถึงเปื้อนโคลน นั่นก็เพราะฅนที่นี่ชอบนั่งยองบนม้านั่งกินข้าวต้มกัน และเหตุผลที่ว่าทำไมต้องนั่งยองกินข้าวต้มกัน นั่นก็เพราะไม่อยากเปื้อนโคลนกันนั่นสิครับ แฮ่ อย่าเพิ่งงงกันนะครับ
อย่างที่บอกนั่นแหละว่าตลาดที่นี่จะค่อนข้างเฉอะแฉะ และผมซึ่งตอนนั้นไม่ถนัดในการนั่งยอง ๆ ซดน้ำข้าวต้มสักเท่าไรนัก ก็เลยต้องนั่งทับดินโคลนจากการนั่งยองบนม้านั่งของฅนอื่นอย่างเลี่ยงไม่ได้ นอกจากเปื้อนโคลนแล้ว ยังอดคิดไม่ได้ว่ามันดูกระแดะและแปลกแยกแตกต่างชะมัด
แต่เอาเถอะนั่นมันเมื่อก่อน โบราณบอกว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม วันนี้ผมจึงเตรียมอกเตรียมใจมาเป็นอย่างดีว่า จะต้องนั่งยองซดน้ำข้าวต้มให้เหมือนชาวบ้านชาวช่องให้ได้
ผมเดินเลือกร้านที่ไม่ค่อยมีฅนนักจะได้ไม่ต้องนั่งเบียดกับใคร แล้วก็เจอร้านหนึ่ง ม้านั่งสามตัวยังว่างเปล่าไม่มีลูกค้าแต่อย่างใด รีบเข้าไปสั่งเลยครับ ‘บอบอร์มวย’ แปลว่าข้าวต้มหนึ่งชาม แล้วก็ขึ้นนั่งยองรอ แม่ค้าจัดแจงปรุงให้ ลูกค้าเริ่มมีเข้ามานั่งกัน แม่ค้ายกข้าวต้มมาเสิร์ฟ ลูกค้ายังคงมีเข้ามาจนเต็มร้าน
ถึงตอนนี้ผมไม่ได้สนใจอะไรหรือใครแล้ว นอกจากรีบโซ้ยข้าวต้มให้หมดชามโดยไวที่สุด เพราะเพิ่งได้รู้ว่า…
ผมคงเป็นฅนสุดท้ายที่นั่งเปิบข้าวต้มด้วยท่านั่งอันแปลกประหลาดพิสดารแบบนี้นั่นสิครับ.
ฅนสุดท้าย ข้าวต้มญวน
โดย : ละเว้
ยามเช้าที่ตลาดสะเดาแห่งบัตด็อมบอง หรือพระตะบองที่ฅนไทยรู้จักกันนั้น แม้จะผ่านไปหลายปีจากการมาเยือนหนหลังครั้งก่อนของผม กระทั่งวันนี้ที่นี่ยังคงเหมือนไม่มีเปลี่ยนแปลงสักเท่าไร ทางเดินยังเป็นพื้นดินเฉอะแฉะ แม่ค้านั่งขายของกันสองข้างทางไม่ต่างจากตลาดสดบ้านเรานัก แต่ถึงอย่างไรที่นี่ก็นับว่ามีเสน่ห์ในแบบของตัวเองอยู่เช่นกัน และอย่างน้อยเสน่ห์ที่ว่านั่นแหละ ที่ได้พาผมกลับมา
ครั้งแรกที่ผมได้มาถึงสะเดาตอนนั้นสงครามขแมร์เพิ่งจบ จำได้ว่าเหมือนได้ย้อนอดีตไปก่อนสงครามทีเดียว กับการมาเยือนหนนี้ในช่วงเวลาที่เปลี่ยนไป แน่นอนว่าหลายสิ่งต้องมีเปลี่ยนแปลงบ้าง แต่เสน่ห์ที่เหมือนกับได้ย้อนเวลาสู่อดีตซึ่งมัดใจผมไว้กับที่นี่นั้นยังคงมีไม่เสื่อมคลาย
ร้านข้าวต้มซึ่งเห็นได้ทั่วไปสองข้างทางยามเช้าก็เช่นกัน มันยังคงเป็นอาหารอร่อยราคาถูก 'ข้าวต้มญวน'
ร้านข้าวต้มนี้ส่วนใหญ่จะมีโต๊ะตั้งไว้วางพวกเนื้อและผักที่เป็นเครื่องประกอบของข้าวต้ม และมีม้านั่งยาววางไว้สามด้านของโต๊ะให้ลูกค้าได้ล้อมวงรับประทานกัน
ยังจำได้ดีถึงคราวมานั่งซดข้าวต้มที่นี่ในครั้งก่อน ที่ผมต้องนั่งกินกับดินโคลน นั่งบนม้านั่งนั่นแหละครับ แต่ม้านั่งที่ว่านั้นมันเต็มไปด้วยดินโคลน และเหตุผลที่ว่าทำไมมันถึงเปื้อนโคลน นั่นก็เพราะฅนที่นี่ชอบนั่งยองบนม้านั่งกินข้าวต้มกัน และเหตุผลที่ว่าทำไมต้องนั่งยองกินข้าวต้มกัน นั่นก็เพราะไม่อยากเปื้อนโคลนกันนั่นสิครับ แฮ่ อย่าเพิ่งงงกันนะครับ
อย่างที่บอกนั่นแหละว่าตลาดที่นี่จะค่อนข้างเฉอะแฉะ และผมซึ่งตอนนั้นไม่ถนัดในการนั่งยอง ๆ ซดน้ำข้าวต้มสักเท่าไรนัก ก็เลยต้องนั่งทับดินโคลนจากการนั่งยองบนม้านั่งของฅนอื่นอย่างเลี่ยงไม่ได้ นอกจากเปื้อนโคลนแล้ว ยังอดคิดไม่ได้ว่ามันดูกระแดะและแปลกแยกแตกต่างชะมัด
แต่เอาเถอะนั่นมันเมื่อก่อน โบราณบอกว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม วันนี้ผมจึงเตรียมอกเตรียมใจมาเป็นอย่างดีว่า จะต้องนั่งยองซดน้ำข้าวต้มให้เหมือนชาวบ้านชาวช่องให้ได้
ผมเดินเลือกร้านที่ไม่ค่อยมีฅนนักจะได้ไม่ต้องนั่งเบียดกับใคร แล้วก็เจอร้านหนึ่ง ม้านั่งสามตัวยังว่างเปล่าไม่มีลูกค้าแต่อย่างใด รีบเข้าไปสั่งเลยครับ ‘บอบอร์มวย’ แปลว่าข้าวต้มหนึ่งชาม แล้วก็ขึ้นนั่งยองรอ แม่ค้าจัดแจงปรุงให้ ลูกค้าเริ่มมีเข้ามานั่งกัน แม่ค้ายกข้าวต้มมาเสิร์ฟ ลูกค้ายังคงมีเข้ามาจนเต็มร้าน
ถึงตอนนี้ผมไม่ได้สนใจอะไรหรือใครแล้ว นอกจากรีบโซ้ยข้าวต้มให้หมดชามโดยไวที่สุด เพราะเพิ่งได้รู้ว่า…
ผมคงเป็นฅนสุดท้ายที่นั่งเปิบข้าวต้มด้วยท่านั่งอันแปลกประหลาดพิสดารแบบนี้นั่นสิครับ.