สวัดดีพี่ๆทุกคนนะคะวันนี้อยากจะมาแชร์ประสบการณ์ที่พึ่งโดนมา ขอเกริ่นก่อนเลยนะคะว่าเราไม่ได้อาศัยอยู่กับแม่โดยปกติจะอยู่กับยายวันที่ไปเรียน และไปอยู่กับแม่วันปิดเทอมและวันหยุด ทำแบบนี้ตั้งแต่อยู่อนุบาลแล้วค่ะแต่หยุดไปบ้านแม่เมื่อหลายเดือนก่อน เหตุผลเพราะเราโตขึ้นมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบเองที่บ้านยายค่ะ เช่นซักผ้าของตัวเอง (+บ้านยายใหญ่กว่าบ้านแม่รู้สึกมีความเป็นส่วนตัว)
ซึ่งการโดนแม่พูดทำร้ายจิตใจไม่ได้พึ่งเกิดค่ะ ตอนเราอยู่บ้านแม่ก่อนจะออะไปได้ซักสองสามปี(ตอนนั้นอายุ11-12) คือมันช่วงวัยรุ่นเลยอ่ะค่ะคือสิวเรามันก็ขึ้นตามฮอร์โมน แล้วแม่ก็ชอบพูดหยอกล้อเกี่ยวกับสิวเราบ่อยจนเราไม่มีความมั่นใจเลยช่วงนั้น ตอนไปโรงเรียนพอเพื่อนมองก็คิดไปเองว่าเขาจะรังเกียจ จนร้องไห้ไม่อยากไปเรียนหมดกำลังใจไปโรงเรียน อยากนอนดึกๆจะได้ไม่ต้องไปเจอวันพรุ่งนี้ เสียโอกาสหลายๆอย่างแค่เพราะไม่มั่นใจ จำได้เหตุการณ์นึงเลยค่ะคือกำลังจะกลับบ้านยายแล้วแม่กับพ่อเลี้ยงก็หยอกเราแบบ เรียกเราโส(มาจากโสโครก) (โสโครกเพราะมีสิว) ตอนนั้นเราก็แกล้งทำเหมือนไม่ได้อะไรแต่ความมั่นใจเราตอนนั้น-120อัตราเลยค่ะ ไม่รู้ว่าผู้ใหญ่เขาสนุกมั้ยแต่เราเฟลค่ะ
ต่อมาจากนั้นก็มีเหตุการณ์การพูดบั่นทอนจิตใจจากน้องสาว(วัย7-8ปี จำอายุไม่ได้ค่ะ)กับแม่มาเรื่อยๆ ซึ่งทุกครั้งเราก็จะรู้สึกเกลียดครอบครัวไปเรื่อยๆ แบบน้องจะเกิดมาทำไม (ขอสารภาพตรงๆว่าเนื่องจากเหตุการณ์แบบนี้เคยทำร้ายน้องไปหลายครั้ง เช่นผลักใส่ตู้ ซึ่งผู้ใหญ่ก็รู้แต่ไม่เข้าใจสาเหตุแค่บอกให้เราควบคุมอารมณ์อย่าทำน้องน้องยังเล็ก) มาถึงเหตุการณ์วันนี้ค่ะ เราตัดสินใจไปบ้าน(ใหม่ที่พึ่งสร้าง) ของแม่เพราะอยากไปดูห้อง (ไม่เคยมีห้องส่วนตัวค่ะอยากแต่งห้องมาตั้วแต่8ขวบทแล้ว ถึงห้องในข้านใหม่จะต้องอยู่กับน้องแต่ก็คิดในใจว่าอย่างน้อยก็มีพื้นที่ส่วนตัวที่ไม่ใช่แค่โต๊ะตัวหนึ่ง เราใส่กางเกงกับเสื้อยืดปกติเลยค่ะก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอแม่มารับก็บอกว่า "จะแต่งสภาพนี้หรอ?" ประโยคเดียวเราก็ขึ้นได่แล้วค่ะ แค่เราไม่เข้าใจเดี๋ยวนี้บ้านที่นั้นเขาให้ใส่ชุดเต้นรำกันหรอคะ อากาศก็ร้อนอีกจะให้ใส่กางเกงยีนส์ก็ไม่ใช่เรื่อง น้องก็มาเป็นกลิงแต๊กต่อค่ะบอกว่าชุดเราเหมือนชุดนอน ชุดเราเหมือนไม่/เ้อาบน้ำ คืองงอ่ะค่ะ ปกติพี่ๆใส่ชุดแบบไหนอยู่บ้านกันคะ? แถมยังมาทักรอยสิวที่จมูกเราอีกเชิงแบบไม่ใช่ทักด้วยความอะไรเลยค่ะ คำพูดคำจาฟิววันรวมญาติมาก คือผ่านมากี่ปีกี่ปีก็ไม่หยุด ทีเรานังไม่เคยพูดเรื่องหน้าคุณแม่รูขุมขนกว้างเลยนะคะ ตอนนี้ความน่านับถือในถานะแม่เขาหายไปแล้วแค่เพราะเรื่องมุกตลอดของเขา
ตอนนั้นเราขึ้นจริงๆค่ะ โดนแม่ตัวเองพูดแบบนี้แล้วยังจะสอนน้องพูดดูถูกคนอื่นอีก แล้วแม่ก็บอกเราแต่งตัวบ้านนอกก่อนจะขึ้นบันไดแล้วฝากน้องชายวัย7เดือนไว้กัยเรา คือเราเป็นคนที่ถ้าโมโหมากๆจะใช้กำลังค่ะ เรานึกถึงความโกรธตัวเองตอนนั้นแล้วก็นึกถึงตอนที่เราผลักน้อง แล้วก็แทบจะคว้างน้องชายที่อุ้มอยู่ลงพื้นได้เลยค่ะ เราสัญญากับตัวเองว่าจะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ
ใดๆนี้ก็ฝากคุณพ่อคุณแม่คนอื่นๆด้วยนะคะ พูดอะไรตัองนึกถึงจิตใจลูก มุกตลกของคุณ คุณไม่รู้หรอกว่ามันวนในหัวคนที่โดนแขวนไปนานแค่ไหน แค่เพราะอยากทำให้บรรยากาศมันตบกสำหรับคุณ แล้วพี่ๆคิดยังไงกับเหตุการณ์นี้คะ? เราควรจัดการอารมณ์รุนแรงนี้ยังไงดี
โดนครอบครัวบอกว่าแต่งตัวบ้านนอก????
ซึ่งการโดนแม่พูดทำร้ายจิตใจไม่ได้พึ่งเกิดค่ะ ตอนเราอยู่บ้านแม่ก่อนจะออะไปได้ซักสองสามปี(ตอนนั้นอายุ11-12) คือมันช่วงวัยรุ่นเลยอ่ะค่ะคือสิวเรามันก็ขึ้นตามฮอร์โมน แล้วแม่ก็ชอบพูดหยอกล้อเกี่ยวกับสิวเราบ่อยจนเราไม่มีความมั่นใจเลยช่วงนั้น ตอนไปโรงเรียนพอเพื่อนมองก็คิดไปเองว่าเขาจะรังเกียจ จนร้องไห้ไม่อยากไปเรียนหมดกำลังใจไปโรงเรียน อยากนอนดึกๆจะได้ไม่ต้องไปเจอวันพรุ่งนี้ เสียโอกาสหลายๆอย่างแค่เพราะไม่มั่นใจ จำได้เหตุการณ์นึงเลยค่ะคือกำลังจะกลับบ้านยายแล้วแม่กับพ่อเลี้ยงก็หยอกเราแบบ เรียกเราโส(มาจากโสโครก) (โสโครกเพราะมีสิว) ตอนนั้นเราก็แกล้งทำเหมือนไม่ได้อะไรแต่ความมั่นใจเราตอนนั้น-120อัตราเลยค่ะ ไม่รู้ว่าผู้ใหญ่เขาสนุกมั้ยแต่เราเฟลค่ะ
ต่อมาจากนั้นก็มีเหตุการณ์การพูดบั่นทอนจิตใจจากน้องสาว(วัย7-8ปี จำอายุไม่ได้ค่ะ)กับแม่มาเรื่อยๆ ซึ่งทุกครั้งเราก็จะรู้สึกเกลียดครอบครัวไปเรื่อยๆ แบบน้องจะเกิดมาทำไม (ขอสารภาพตรงๆว่าเนื่องจากเหตุการณ์แบบนี้เคยทำร้ายน้องไปหลายครั้ง เช่นผลักใส่ตู้ ซึ่งผู้ใหญ่ก็รู้แต่ไม่เข้าใจสาเหตุแค่บอกให้เราควบคุมอารมณ์อย่าทำน้องน้องยังเล็ก) มาถึงเหตุการณ์วันนี้ค่ะ เราตัดสินใจไปบ้าน(ใหม่ที่พึ่งสร้าง) ของแม่เพราะอยากไปดูห้อง (ไม่เคยมีห้องส่วนตัวค่ะอยากแต่งห้องมาตั้วแต่8ขวบทแล้ว ถึงห้องในข้านใหม่จะต้องอยู่กับน้องแต่ก็คิดในใจว่าอย่างน้อยก็มีพื้นที่ส่วนตัวที่ไม่ใช่แค่โต๊ะตัวหนึ่ง เราใส่กางเกงกับเสื้อยืดปกติเลยค่ะก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอแม่มารับก็บอกว่า "จะแต่งสภาพนี้หรอ?" ประโยคเดียวเราก็ขึ้นได่แล้วค่ะ แค่เราไม่เข้าใจเดี๋ยวนี้บ้านที่นั้นเขาให้ใส่ชุดเต้นรำกันหรอคะ อากาศก็ร้อนอีกจะให้ใส่กางเกงยีนส์ก็ไม่ใช่เรื่อง น้องก็มาเป็นกลิงแต๊กต่อค่ะบอกว่าชุดเราเหมือนชุดนอน ชุดเราเหมือนไม่/เ้อาบน้ำ คืองงอ่ะค่ะ ปกติพี่ๆใส่ชุดแบบไหนอยู่บ้านกันคะ? แถมยังมาทักรอยสิวที่จมูกเราอีกเชิงแบบไม่ใช่ทักด้วยความอะไรเลยค่ะ คำพูดคำจาฟิววันรวมญาติมาก คือผ่านมากี่ปีกี่ปีก็ไม่หยุด ทีเรานังไม่เคยพูดเรื่องหน้าคุณแม่รูขุมขนกว้างเลยนะคะ ตอนนี้ความน่านับถือในถานะแม่เขาหายไปแล้วแค่เพราะเรื่องมุกตลอดของเขา
ตอนนั้นเราขึ้นจริงๆค่ะ โดนแม่ตัวเองพูดแบบนี้แล้วยังจะสอนน้องพูดดูถูกคนอื่นอีก แล้วแม่ก็บอกเราแต่งตัวบ้านนอกก่อนจะขึ้นบันไดแล้วฝากน้องชายวัย7เดือนไว้กัยเรา คือเราเป็นคนที่ถ้าโมโหมากๆจะใช้กำลังค่ะ เรานึกถึงความโกรธตัวเองตอนนั้นแล้วก็นึกถึงตอนที่เราผลักน้อง แล้วก็แทบจะคว้างน้องชายที่อุ้มอยู่ลงพื้นได้เลยค่ะ เราสัญญากับตัวเองว่าจะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ
ใดๆนี้ก็ฝากคุณพ่อคุณแม่คนอื่นๆด้วยนะคะ พูดอะไรตัองนึกถึงจิตใจลูก มุกตลกของคุณ คุณไม่รู้หรอกว่ามันวนในหัวคนที่โดนแขวนไปนานแค่ไหน แค่เพราะอยากทำให้บรรยากาศมันตบกสำหรับคุณ แล้วพี่ๆคิดยังไงกับเหตุการณ์นี้คะ? เราควรจัดการอารมณ์รุนแรงนี้ยังไงดี