ผมอยากจะขอคำปรึกษาจากทุกคนเลย
ผมเรียนมหาลัย ช่วงชีวิตที่เป็นวัยรุ่นอยู่ ตอนนี้ผมสับสนกับตัวเองมากๆครับ ว่า มันเป็นที่ผมเองที่ไม่มีเหตุผล หรือเป็นที่เพื่อน ที่เห็นแก่ตัวเกินไป

ผมใช้ชีวิตในเมือง อยู่เป็นบ้าน1หลัง ใช้ชีวิตกับเพื่อนร่วมกัน เพื่อนที่อยู่ด้วยเนี่ย จบสถานศึกษามาจากที่เดียวกันหมดเลย รู้จักกันมา5-6ปีได้เลย เลยได้มีโอกาสเข้ามาเรียนที่เดียวกัน ได้มาอยู่บ้านด้วยกัน

เรื่องของเรื่องคือแรกๆอะไรก็ดีครับ ช่วงเดือนสองเดือนแรก เราโดนอะไรจากข้างนอกมาเราคิดตลอดว่า บ้านหลังนี้คือเซฟโซน รับฟังเรา ให้คำปรึกษาเราได้ทุกเรื่อง ช่วยเหลือเราได้ตลอด แต่พอเวลามันผ่านพ้นไปนานเข้า

บ้านหลังนี้มันเริ่มไม่ใช่สำหรับผมอีกต่อไป จนมาเมื่อคืนนี้ ผมเริ่มรับพฤติกรรมเพื่อนแต่ละคนไม่ได้อีกแล้ว ผมไม่โอเคมาซักพักแล้ว แต่ก็คอยสังเกตพฤติกรรมอยู่ตลอด

เพื่อนในบ้านหลังนี้ ผมหวังดีด้วยเสมอ ผมกินอะไร ก็ซื้อติดไม้ติดมือกลับมาแบ่งตลอด ไม่เคยให้เพื่อนนั่งดูผมกิน เพื่อนทำงานไม่เป็นผมก็ต้องพาออกไปทำ บางครั้งส่งไฟล์งานมาให้ทำอยู่เป็นประจำ

งานบ้าน อยู่กัน7-8คน ผมเป็นคนรับจบงานบ้านคนเดียวตลอด เวลาผมทำ ไม่เคยจะมีใครช่วยผมเลย ซักคนก็ไม่มี คนนอกมานั่งเล่นบ้าน ก็จะชอบมาว่าร้ายให้แขก มาพูดกับผมตลอด ผมเองก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ผมเองเป็นคนเก็บกวาดของ บางครั้งไม่ได้กินด้วยยังต้องออกมาเก็บของให้ นี่แค่ช่วงเทอมแรกครับ

คนเราจะทนอยู่กับคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ได้นานแค่ไหน ?

แต่ที่มันเลวร้าย มันอยู่ตรงที่เพื่อนไม่เคยเห็นความพยายามของผมเลย ผมหวังดี ผมรักเพื่อนทุกๆคน เพียงเพราะสิ่งที่ผมต้องการ คือผมอยากมีเพื่อน ช่วงระยะเวลาเดือนสองเดือนที่ผ่านมา เพื่อนทำตัวแปลก คือบ้านมี2ชั้น เพื่อนก็จะเริ่มเกาะกลุ่ม3-4คน ไปนั่งเล่นระเบียงชั้นสอง ชวนผมซักคำก็ไม่มี

ยกตัวอย่างตอนกลางวัน ผมซื้อน้ำขวดใหญ่เข้าบ้านตลอด ทุกวัน ย้ำว่าทุกวัน ผมไม่เคยเกี่ยงเรื่องเงินเรื่องทอง ซื้อมาแบ่งตลอด มีอะไรช่วยเหลือทุกเรื่อง เพื่อนก็มากินด้วยตามปกติ แต่พอเริ่มตกเย็น กลับมาจากซ้อมกีฬา เพื่อนก็พากันไปนั่งระเบียงชั้นสอง ประมาณ4-5คน

คนนึงจะซื้อน้ำขวดใหญ่มา ผมเห็นซื้อมา ผมนอนอยู่ด้านล่างก็ไม่อะไร แต่สิ่งที่เพื่อนทำ เพื่อนเมินผมไปเลย ชวนซักคำก็ไม่มี มันเสียความรู้สึกตรงนี้ครับ ทำอะไรไม่เคยนึกถึงผมเลย กับสิ่งที่ผมพยายามรักษามันมาตลอด ผมอยากมีเพื่อนดีๆ มันไม่ใช่เรื่องของการต้องได้กินครับ ผมไม่ซี ถ้าผมจะไม่ได้รับคำชวนนั้น ผมจะไม่ได้กินน้ำขวดนั้น แต่ที่ผมซีคือ ทำไมเพื่อนเมินผม แบบเมินเลยนะครับ

ไม่คุยกับผมเลย ทั้งๆที่มันก็เป็นผมตลอด ช่วยเพื่อนตลอด หวังดีตลอด

มันไม่ใช่แค่รอบนี้รอบแรกครับ มันทุกครั้ง ผมโดนบ่อยเข้า เราเริ่มอึดอัด ผมไม่มีที่ระบาย
ปกติอ่านพันทิปอย่างเดียว วันนี้ได้มีโอกาสมาระบาย

เกลียดที่สุด คือการโดนทิ้งไว้ข้างหลัง แบบทิ้งแบบทิ้งเลยครับ อันนี้ผมรับไม่ได้ที่สุด ย่ำแย่ที่สุดใฝ ชวนกันไปเตะฟุตซอล ซึ่งผมไม่ถนัด ผมเลยไม่ไป

แต่มันมีคน ชวนผมไปเตะฟุตบอล ผมก็เลยไป ไปถึงสนาม สนามฟุตบอลเนี่ย เขาใช้แข่งขันอะไรซักอย่างอยู่ ผมจำไม่ได้ แต่มันมีพื้นที่ด้านข้างที่ใช้ได้ ผมก็ชวนเพื่อนไป จุดพีคอยู่ตรงนี้ครับ ผมเชื่อว่าหลายคนคงจะเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้แน่นอน

คือพอไปถึง เพื่อนลงรถได้ คนที่ชวนผม
เตะฟุตบอลเนี่ย เขาใส่รองเท้าฟุตซอลไปด้วย แล้วไปกันหมดบ้าน ก็คือจะต้องมีคนเตะฟุตบอล 3-4คน พอได้ขยับครับ แต่เพื่อนลงรถได้ เดินปล่อยผมทิ้งไว้ที่ลานจอดรถคนเดียว ผมไม่ได้เอาอะไรไปเลย นอกจากรองเท้ากับลูกฟุตบอล ลองนึกสภาพครับ

โดนทิ้งไว้ข้างหลังคนเดียว แล้วผมเรียกให้ไปดู ก็ไม่ไป ไม่เตะกับผม ผมไม่ว่า แต่จะชวนผมทำไม พอเข้าใจมั้ยครับ ชวนผมมา แล้วไม่รับผิดชอบผม ปล่อยผมทิ้งไว้คนเดียว แล้วคือคนอื่นก็เดินไปหมดเลย

(นี่ไม่ใช่ครั้งแรกครับ) มันเป็นเรื่องที่ย่ำแย่ที่สุดเลยครับสำหรับผม หลายเรื่องครับ

คือทั้งบ้าน เรียนคนละคณะซะส่วนใหญ่
งานไม่ใช่งานของผมแท้ๆ ผมยังต้องมานั่งทำให้เพื่อน สอบยังต้องสอบให้ เปรียบเสมือนพ่อของพวกมันเลยยังได้ครับ

ความเห็นแก่ตัวของพวกเขา มันเกินที่คนๆนึงจะรับไหวจริงๆครับ รุ่นพี่อายุห่างกัน1ชั้นปี ยังเห็นแก่ตัว ผมนี่สุดจะทน

มันเป็นเรื่องยากมากครับ สำหรับคนใจร้อนแบบผม ที่จะต้องกลั้นมันไว้

ผมควรที่จะทำยังไงกับคนประเภทนี้ดีครับ😢🙏🏻