เราเป็นเด็กใหม่ ด้วยความที่เราไม่ได้ introvert ขนาดนั้น เราชอบชวนคนอื่นคุย ชอบที่จะทักทายใครๆก่อนเสมอ ยิ้มให้กับทุกคนตรงหน้าเลยค่ะ เดินเข้าไปทักทายคนนั้นคนนี้ตลอด 

แต่มันผิดคาดค่ะ รอยยิ้มและความเฟรนลี่ของเรา ไม่ได้ช่วยให้คนรอบข้างรู้สึกว่าอยากเป็นเพื่อนกับเราเลย เราเลยได้แต่ถามตัวเองว่าเราไม่ดีตรงไหน ทำไมใครๆถึงไม่อยากรู้จัก ขนาดกินข้าวรวมกันในแผนก ยังไม่มีใครนั่งข้างเราเลยค่ะ เก้าอี้ตรงนั้นข้างๆเราก็ว่างไปเลย แม้แต่จานอาหาร เค้าก็ไม่ดันมาถึงจุดที่เรานั่งอยู่ ได้แต่กินของใกล้ๆแล้วแกล้งอิ่มๆมันไปแบบนั้น

ขนาดทัวร์งานตจว.เค้าก็นอนด้วยกันหมด แต่เรากลับได้ห้องเดี่ยวนอนคนเดียว ถามว่ารู้สึกสบายใจมั้ยที่นอนคนเดียว ก็รู้สึกสบายใจมากๆ ไม่รู้สึกอึดอัด แต่อีกนัยนึงก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวประหลาดอะไรในสายตาใครรึป่าว ทำไมถึงมองได้แบบข้ามๆไป เหมือนเป็นธาตุอากาศในหมู่ของพวกเค้า

ตอนนี้รู้สึกแย่มากๆเลยค่ะ เราควรทำไงดี🥺