ตามหัวข้อเลยค่ะ เราอายุ 26 แฟน24 เราอยู่ด้วยกันที่หอ คบกันมาปีกว่า ส่วนแม่แฟนอยู่ต่างจังหวัด เรายังไม่มีโอกาสได้เจอ แต่ได้คุยกันทางโทรศัพท์
แม่ฝากให้เราดูแล คอยตามบอก ตามทำทุกอย่าง ตัวอย่างเช่น การกินยา แม่เขาบอกเราว่า "อย่าบอกให้เตือนกินอย่างเดียวนะ ต้องหยิบให้เขากินเลย"
ข้าวให้ป้อนถึงปากบังคับกินข้าวหน่อย เรา งง มันต้องขนาดนั้นเลยหรอ ลูกชายเขาอยู่กับเราเขายังไม่ได้อะไรมากเลย แต่แม่จะตื่นตระหนกไปก่อน แม่เขาชอบไม่ให้โอกาสลูกตัวเองได้คิดได้ทำ ไม่มั่นใจในตัวลูก กลัวไว้ก่อนกลัวลูกจะดูแลตัวเองไม่ได้
แม่เขาบอกเราให้ดูแล คอยซื้ออะไรให้กิน คอยพูดดีๆ คอยเข้าใจให้เราเข้าใจลูกเขา อดทนกับลูกเขา
เราเลยบอกแม่ว่า ก็แม่คิดแบบนี้ เขาจะทำอะไรด้วยตัวเองได้ยังไง เขาโตแล้วก็ควรให้เขาเจออะไรทุกอย่างบ้าง ถ้าไม่ดีแก้ไม่ได้เดี๋ยวเขาก็บอกเราเอง ถ้าแม่คอยทำแบบนี้ เขาจะโตได้ยังไง
แม้กระทั่งอนาคต 4-5 ปีข้างหน้า แม่เขาก็คิดไว้ให้แล้ว ซึ่งเราไม่เข้าใจว่า ถ้าหากลูกเขายังคบกับเราอยู่ เราไม่ได้เห็นด้วยกับสิ่งที่แม่คิด เราจะไปกันได้ไหม เขาห่วงแต่ลูกไม่ได้นึกถึงความรู้สึกคนอื่น
เราบอกว่า อนาคตไม่แน่เราจะย้ายกลับบ้านเรานะ แม่เขาเครียดมากเลย เหตุผลเพราะ กลัวไม่มีคนดูลูก กลัวลูกอยู่ไม่ได้ พูดบอกเราว่าภาวนาให้เราไม่ได้งานใหม่ เขาบอกรอให้ลูกเขาดีๆก่อนค่อยไป ไปแล้วจะไม่คิดถึงลูกเขาหรอ เราเลยบอก ชีวิตเราต้องเติบโตค่ะแม่ คิดถึงก็แค่มาหาค่ะ แม่เขาถึงเงียบ
(เราก็ ห้ะะะะะะ ในใจ เป็นขนาดนี้เลยหรอ) เราก็บอกว่า เราเคยคุยกับแฟนแล้ว เขาบอกว่าถ้าเราไปแล้วมันเติบโต ก็ไปเลยเขาไม่ได้อะไรเขาอยู่ได้ แต่แม่กังวลแทนลูกไปเอง ซึ่งเราอยากให้เขาเติบโตจริงๆนะ ซึ้งแม่เขาให้เราดู ทั้งๆที่เราเองเหนื่อย ไม่ได้อยากอะไรถึงขั้นนั้น เราอยู่ด้วยกันเรารู้กันดี อะไรไม่ดีก็คอยเตือนกัน เราคอยดูแลบางครั้งคราว ไม่ใช่ให้เราทำตัวเป็นตัวแม่ที่ต้องคอย
บางทีทักแมสเซนเจอร์เรามา ย้ำให้ดูลูกเขา บางทีเรารำคาญ จะอะไรนักหนานะ
ปล.เคยคบกับคนเก่ามา 7-8 ปี เขาโตกว่า เราไม่ต้องคอยทำอะไรแบบนี้ และเรากับแม่เขาสนิทกันมากเข้าใจกันมาก แม่แฟนรักเราเหมือนลูกไม่ต้องให้เราลำบากทำแบบนี้
เราเลยรู้สึกไม่โอเค ทำให้เราไม่อยากรู้จักทางบ้านเขาไปมากกว่านี้
แม่แฟน มองลูกว่ายังไม่โตสักที เราเห็นแล้วหงุดหงิด
แม่ฝากให้เราดูแล คอยตามบอก ตามทำทุกอย่าง ตัวอย่างเช่น การกินยา แม่เขาบอกเราว่า "อย่าบอกให้เตือนกินอย่างเดียวนะ ต้องหยิบให้เขากินเลย"
ข้าวให้ป้อนถึงปากบังคับกินข้าวหน่อย เรา งง มันต้องขนาดนั้นเลยหรอ ลูกชายเขาอยู่กับเราเขายังไม่ได้อะไรมากเลย แต่แม่จะตื่นตระหนกไปก่อน แม่เขาชอบไม่ให้โอกาสลูกตัวเองได้คิดได้ทำ ไม่มั่นใจในตัวลูก กลัวไว้ก่อนกลัวลูกจะดูแลตัวเองไม่ได้
แม่เขาบอกเราให้ดูแล คอยซื้ออะไรให้กิน คอยพูดดีๆ คอยเข้าใจให้เราเข้าใจลูกเขา อดทนกับลูกเขา
เราเลยบอกแม่ว่า ก็แม่คิดแบบนี้ เขาจะทำอะไรด้วยตัวเองได้ยังไง เขาโตแล้วก็ควรให้เขาเจออะไรทุกอย่างบ้าง ถ้าไม่ดีแก้ไม่ได้เดี๋ยวเขาก็บอกเราเอง ถ้าแม่คอยทำแบบนี้ เขาจะโตได้ยังไง
แม้กระทั่งอนาคต 4-5 ปีข้างหน้า แม่เขาก็คิดไว้ให้แล้ว ซึ่งเราไม่เข้าใจว่า ถ้าหากลูกเขายังคบกับเราอยู่ เราไม่ได้เห็นด้วยกับสิ่งที่แม่คิด เราจะไปกันได้ไหม เขาห่วงแต่ลูกไม่ได้นึกถึงความรู้สึกคนอื่น
เราบอกว่า อนาคตไม่แน่เราจะย้ายกลับบ้านเรานะ แม่เขาเครียดมากเลย เหตุผลเพราะ กลัวไม่มีคนดูลูก กลัวลูกอยู่ไม่ได้ พูดบอกเราว่าภาวนาให้เราไม่ได้งานใหม่ เขาบอกรอให้ลูกเขาดีๆก่อนค่อยไป ไปแล้วจะไม่คิดถึงลูกเขาหรอ เราเลยบอก ชีวิตเราต้องเติบโตค่ะแม่ คิดถึงก็แค่มาหาค่ะ แม่เขาถึงเงียบ
(เราก็ ห้ะะะะะะ ในใจ เป็นขนาดนี้เลยหรอ) เราก็บอกว่า เราเคยคุยกับแฟนแล้ว เขาบอกว่าถ้าเราไปแล้วมันเติบโต ก็ไปเลยเขาไม่ได้อะไรเขาอยู่ได้ แต่แม่กังวลแทนลูกไปเอง ซึ่งเราอยากให้เขาเติบโตจริงๆนะ ซึ้งแม่เขาให้เราดู ทั้งๆที่เราเองเหนื่อย ไม่ได้อยากอะไรถึงขั้นนั้น เราอยู่ด้วยกันเรารู้กันดี อะไรไม่ดีก็คอยเตือนกัน เราคอยดูแลบางครั้งคราว ไม่ใช่ให้เราทำตัวเป็นตัวแม่ที่ต้องคอย
บางทีทักแมสเซนเจอร์เรามา ย้ำให้ดูลูกเขา บางทีเรารำคาญ จะอะไรนักหนานะ
ปล.เคยคบกับคนเก่ามา 7-8 ปี เขาโตกว่า เราไม่ต้องคอยทำอะไรแบบนี้ และเรากับแม่เขาสนิทกันมากเข้าใจกันมาก แม่แฟนรักเราเหมือนลูกไม่ต้องให้เราลำบากทำแบบนี้
เราเลยรู้สึกไม่โอเค ทำให้เราไม่อยากรู้จักทางบ้านเขาไปมากกว่านี้