ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาตั้งกระทู้อะไรแบบนี้ ใช้ชีวิตมาครึ่งค่อนคนเจออะไรมาก็เยอะ เรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่เกิดกับแทบจะทุกคน จริงๆคำตอบก็รู้อยู่แล้วแต่ปัญหาที่มันบังคับใจตัวเองไม่ได้ เกริ่นก่อนว่าตัวผมอายุก็พอสมควรแล้วเรียกได้ว่าครึ่งค่อนคน ยังไม่เคยมีแฟนเพราะหน้าตาไม่ดี (ปริ่มๆ ระหว่างไม่หล่อค่อนไปทางอัปลักษณ์) และบุคลิกภาพก็ไม่เป็นที่ดึงดูดอีกซ้ำยังไม่รวย ที่ผ่านมาผมก็ทำใจยอมรับกับมันได้ คิดว่าเป็นกรรมเก่าให้เกิดมาไม่มีคู่
 
ที่ผ่านมาไม่ค่อยได้ชอบใครเพราะเจียมตัวรู้ว่าโอกาสมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วชอบไปก็ทรมานใจเปล่าๆ จนเมื่อสักสองปีก่อนรู้ตัวอีกทีก็ไปชอบน้องคนนึงที่อยู่ต่างแผนกในที่ทำงานเดียวกัน เห็นน้องคนนี้มานานแล้ว น้องเป็นคนสวยมากแบบไม่มีที่ติเลย ตอนแรกเราแค่ชื่นชมว่าเป็นคนสวยดีคนสมบูรณ์แบบอย่างงี้ก็มีด้วยแหะ ไม่ได้คิดจะไปชอบเลย
 
แต่ไปๆมาๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร อยู่ๆ มันก็รู้สึกชอบตอนไหนก็ไม่รู้ แต่รู้ตัวอีกทีก็ชอบน้องเค้ามากๆ เข้าไปแล้วยิ่งตอนนี้มีจังหวะได้ทำงานในโปรเจกแล้วผมเป็นหัวหน้างานน้องเค้ายิ่งรู้สึกแย่ คือใจผมน่ะไม่อยากไปชอบเค้าเลย เพราะมันทรมาน รบกวนการทำงานและรบกวนสมาธิ คือคนเรามันก็แปลกนะทั้งที่ใจรู้อยู่ว่าไม่ควรไปชอบเค้าแต่มันห้ามใจไม่ได้ แล้วน้องเค้าอัธยาศัยดี มีหนุ่มมาจีบเยอะมากกกกก เค้าก็คุยกับคนโน้นคนนี้ไปทั่ว แล้วก็ไปเที่ยวไป dance กับคนโน้นคนนี้ ตรงนี้เป็นเรื่องของน้องเค้าซึ่งตัวผมไม่ไปตัดสินอะไรทั้งนั้น แต่ทั้งๆที่ไม่มีสิทธิอะไรเลยในใจมันก็คิดหึง คิดไม่พอใจ มีลูกน้องในทีมไปจีบไปคุยเล่นกับน้องเค้าก็ไปรู้สึกเกลียดขี้หน้าลูกน้องตัวเองอีก
 
ทั้งหมดนี้คือผมไม่อยากเป็นเลย และรู้ว่าจริงๆแล้วถูกผิดคืออะไร ปัญหาคือใจมันไปเองแล้วมันห้ามไม่ได้ ตอนนี้อยากลาออกหนีไปเลยด้วยซ้ำแต่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่ทางแก้ออกไปที่ไหนก็ยังเจอเรื่องแบบนี้ได้เพราะมันเป็นที่ตัวเรา จะทำยังไงดีให้ใจหนักแน่นอยากตัดใจเลิกคิดและมองทุกคนอย่างที่ควรมอง
  
ผมลองใช้มาหลายอุบายแล้วยังตัดใจไม่ได้ซักที เช่นลองวิเคราะห์ดูว่าไปชอบเขาเพราะอะไรเพื่อจะเอาเรื่องนั้นมาช่วยให้ตัดใจ เชื่อไหมว่าเหตุผลมันตื้นเขินมาก คือผมตอบตัวเองว่าชอบเขาเพราะหน้าตาอย่างเดียวเลย คนเราก็ตลกนะครับแม้ว่าสติจะรู้ว่าตัวเองเนี่ยแค่คิดว่าจะชอบเขายังไม่กล้าคิดเพราะหน้าตาเราต่างกันแบบ เลเวล 1 กับ เลเวล 50 เลย แต่ใจมันไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย แล้วก็พยายามตัดใจคิดว่าความสวยมันเป็นสิ่งเปลือกนอกต้องร่วงโรย ศึกษาหลักคำสอนปลงอสุภะต่างๆ แต่พอได้เจอตัวจริงใจมันนำสติทุกที ความรู้สึกต่างๆมันพุ่งพล่านทำให้ทุกข์ใจทุกครั้ง
 
บางคนบอกว่าให้เปลี่ยนความรักมาเป็นความหวังดีอยากให้เขามีความสุขอันนี้ผมก็พยายามแล้วแต่ใจมันไม่ไปตามครับ คิดว่าเค้าไปเที่ยวกับคนที่เค้าชอบ เค้ายิ้มหัวเราะกับคนที่ทำให้เค้ามีความสุขเป็นเรื่องที่ควรต้องยินดี แต่ในใจมันทุกข์มันหนักอยู่กลางใจ คือมันหลอกตัวเองไม่ได้ว่าลึกๆมันทรมาน ถ้าในสมองมันมีต่อมอะไรซักอย่างที่เอาไฟจี้แล้วทำให้ไม่ไปหลงรักใครจะรีบไปทำคนแรกเลย เพราะด้วยสถานะอย่างผมพลาดขึ้นมาทีนึงมันทรมานมาก
 
ขมวดรวมด้วยคำถามว่าทำยังไงผมถึงจะเลิกคิดได้ครับ ถ้าการทำงานยังต้องเจอ (project ยังอีกนาน) ปัญหานี้เกิดมาร่วมสองปีแล้วแต่ก่อนยังไม่หนักมากเพราะอยู่คนละแผนก แต่ตอนนี้มีทำโปรเจคด้วยกันยิ่งแย่ แถมท่าทางจะมีโปรเจคอื่นมาทำด้วยกันต่ออีกหลายอันด้วย คิดว่าต้องปรับความคิดตัวเองแล้วไม่งั้นเหมือนตกนรก ผมเคยคิดว่าถ้าเหตุผลที่ทำให้ผมชอบมันเป็นเรื่องความสวยฉาบฉวย มันควรจะใช้เวลาไม่นานน่าจะหายแต่นี่ก็เป็นปีแล้วดูท่าทางจะไม่ทุเลาลงเลย
 
เรื่องหลงรักเขาข้างเดียวนี่ผมรู้ว่าเป็นเรื่องปัญญาอ่อนมากและคนอายุขนาดนี้ไม่ควรต้องมาถาม ควรต้องแยกแยะได้ แต่ทำไมสำหรับผมคราวนี้มันหนักหนาแบบนี้ไม่รู้ เคยคิดจะไปหาจิตแพทย์เผื่อจะแนะแนวทางได้แต่ลองนั่งคิดคำถามแล้วไม่รู้จะเล่าให้หมอฟังว่ายังไง บอกว่าผมแอบรักเขาตัดใจยังไงดีครับ แบบนี้เหรอครับ ใครมีนักจิตวิทยาที่ไหนปรึกษาช่วยได้แนะนำได้ครับเป็นคลินิกเอกชนก็ได้ หรือผมควรต้องไปฝึกจิต ฝึกสมาธิให้จดจ่อไม่ฟุ้งซ่านจะช่วยได้มั้ยครับ